Randomthings

Bloesembloed

De bloeiende bloesems weerspiegelen zich in mijn tranen, maar ik zie ze niet...

Hoe had ik zo naïef kunnen zijn?
Hoe had ik zo stom kunnen zijn?

Hij hield de foto's tussen twee vingers en zwaaide spottend naar  me. 'Hey Lisa!'  Hij kwam naar me toe 'Kijk eens wat ik hier heb.' Ik probeerde weg te lopen maar iets weerhield me ervan... Mijn voeten leken verankerd te zijn in de grond.

Ik loop verder over het pad, en laat de omgeving voor me komen. Roze bloesems prijken wild aan de bomen en daar... Daar is er één die anders is.

'Je bent wel een speciale he?' Niet begrijpend keek ik hem aan. 'Heb je het nu nog niet door?' Zijn ogen fonkelden gevaarlijk 'ik wist niet dat je gevoelens zo sterk waren voor meisjes. ' wat! Hoe... Hoe wist hij dat? En...hoe kwam hij aan die foto's?

Had ik toen maar eerder geweten dat Florence me er had ingeluisd... Waarom dacht ik ook dat ik haar kon vertrouwen...waarom dacht ik dat ze verliefd op me was?
Ik focus me verder op die ene boom...die ene boom, met die ene bloesem...

'Wat wil je van me?' Ik was brutaal aan het worden, moest ik toegeven... 'Een beetje geld..' Ik pakte mn portefeuille 'hoeveel? 10,20?' Ik hoorde hem lachen...nee dus 'wat denk je meisje, dat je er met 20 eurootjes er vanaf komt, van die foto's? Wat ik hoogstens met die 20 euro kan doen is 1 poster niet uitgangen.'
Het was even stil terwijl de angst mijn hartslag in he hoogte sloeg. ' 800 euro'

Ik loop er langzaam naar hem toe...
In voel de boom..ik voel de diepe groeven, diepe groeven als littekens...littekens...verdriet verborgen op een plaats in je herinneringen. En soms moet het er weer uit...dan komt er een nieuwe groef.

'Ik heb niet zoveel geld, alstublieft laat me gewoon met rust!' Smeekte ik. 'Dan moet je daar maar aan geraken' zijn blik maakte plaats voor een geamuseerde fonkeling. 'Je ma heeft toch wel 800 euro?' Bedoelde hij nu dat ik moest stelen?

Ik zit nu op de grond, mijn rug gedrukt tegen de stam.
Ik kijk naar het bladerdak dat over me heen sluiert.

Peinzend liep ik heen en weer... Ik zou m'n moeder zoveel pijn doen als ik dat deed! Nee ik kon het niet! Het moest lukken! Ik ging doodgaan als die foto's werden verspreid...niet zozeer omdat iedereen m'n geheim dan zou weten. Maar omdat ik vernederd zou zijn... Omdat iedereen ,op me neer zou kijken...

'Het is niet gelukt?' Hij gaf me een duw 'wat jij wilt'. Ik was geschrokken van de boze ondertoon in z'n stem. 'Morgen weet iedereen dat jij lesbisch bent!' En hij liep weg.

Het was dus mislukt...

Nog een laatste keer kijk ik naar reflectie van de bloesem in het lemet...zo alleen, maar zo prachtig. Het is een rode... Een rode net als het bloed dat straks weg zal vloeien over deze grond.

Hoihoihoi ik ben margonar en dit is een verhaal (haha nee)
Hier schrijf ik verhalen die in me opkomen of die ik eens moest schrijven voor een bep wedstrijd waarin ik natuurlijk, hoe kan het ook anders, nooit win ;) (subtiele knipogende smiley)
Mijn taal is wel ontzettend slecht dus plzz let daar niet op...
Nuja als jullie nog een ideetje hebben voor een verhaal dat ik moet schrijven, laat het maar achter in de comments (voor, als ik ooit lezers krijg xd)
Nujaaa veel plezier nog met dit vreemde boek mt een nog vreemdere schrijfster!
Greetsz margonar

Xx xx