~Öğretmenim~

Karbor

O günden sonra tam 2 gün geçmişti ve ben bu iki gün zarfı içinde ne okula gittim nede odamdan dışarı çıktım

Ben şu anda zorla sahiplenilen bi kızdım hemde öğretmenim
tarafından

İki gündür ağlıyorum bi işe yaramıyor biliyorum ama ben halime değil hayla salak gibi gururumu çiğneyerek onu seviyo olmama ağlıyorum ondan nefret etmem gerekiyor ama olmuyo

Telefonum çalıyor çisil kaç kere aradı şehir dışında olan arkadaşım barış gelmiş ve onun aramalarını bile açmıyorum

Onun bana o gün dediği gibi ben artık diğerleri gibiydim sahibinde belli satılık bi mal gibiyim kıyıya köşeye atılmış bi mal gibi

§§§§§§§§§§§

Berkan ın ağzından

O gün naptıiımı bende bilmiyordum ve çok sinirliydim çok fazla konuşmuştu

Ve lanet olsun ki sinirlendiğim zaman kimseyi tanımıyorum

İki gündür okula gelmiyor merak ediyorum onu seviyormuyum hayır sevmiyorum ona karşı bişey hissetmiyorum ama o artık benim zorlada olsa benim!

Nasıl halde napıyo bilmiyorum tek bildiğim benden nefret ediyo olması

Haklıda nefret etmesi çok doğal ama ben istemeden kendime hakim olamadım lanet olsun olamadım

Karbor da o kadar kız varken neden ondan çıkardım ki sinirimi kendimden nefret ediyorum hayattan zaten ediyordum şimdi daha da çok nefret etmeye başladım

°. °. °. °. °. °. °. °.

Telefonumun çalmasına ekrana baktım çisili di tabiki artık kızı meraklandırmak istemiyordum

"efendim çisil neden rahat bırakmıyorsun beni" dedim telefonu açar açmaz çok sinirliydi belli oluyordu yanında olsam kim bilir napardı

"neden açmıyorsun telefonları sürtük pislik mankafa beynamaz bok göt" diye bağırıyordu hayır yani bizimkine kulak "bittimi" dedim sakince ama o hala sakin değildi "hayır efendim bitmedi" dedi üf çisili dinleyecek durumda değildim "çisil gerçekten özür dilerim gelmek istersen gel ama beyin yememek şartıyla" dedim oda kabul etti ve telefonu kapattım

Ardan yarım saat geçmişti ve çisil gelmişti bana defalarca "noldu" demişti ama anlatmamıştım oda artık üstelememişti

"üf kızm kalk ya dışarı çıkalım bi kulübe falan gidelim çağırırım ben bi kaç arkadaşımı hem barışta gelmiş izmirden " aslında fena bi fikir değildi onun yüzünden hayatımı daha fazla mahvedemezdim

" tamam" dedim o da gülümsedi kalkıp Dolabımın karşısına geçti karıştırıp içinden üstü beyaz alt tarafı yeşil olan elbiseyi çıkardı "bunu giy" dedi bende tamam anlamında kafamı salladım o nedense onu yapıyordum

en sonunda oda bende elbiselerimizi giydik makyajımız yapıp evden çıktık taksi çağırıp o sokağa gittik

Sokağın başında kızlarında erkeklerinde olduğu bi gurup bize elsallama çisilde kolumdan tutup onların olduğu tarafa çekiştiriyordu

Yanlışa vardığımızda o gün beni öpen çocukta buradaydı gözlerimiz birbirlerine kenetlenmişti

Çisil "nereye girelim" dediğinde ona döndüm etrafa bakınıyordu içimizden biri "benim tek bildiğim yer karbor başka bir yeri bilmiyorum içini falan" karbor mu orası onun mekanı tabi kide ona inat oraya gidecektim "tamam oraya gidelim" dedim herkez onaylandıktan sonra yürümeye başladık kolumun tutulmasıyla o tarafa döndüm o günkü çocuktu