Eindspel

Proloog

hullo.. =B Terwijl ik met Jane bezig ben dacht k... laat ik ook eens posten wat ik al heb van een ander verhaal waar k aan werk... crappy geschreven maar het is echt een basis idee, net als Jane. Aan beide moet nog ZO fcking veel gebeuren.. >.< Anyhow, bij gebrek aan een nederlandse titel heb k ff de titel gebruikt waar het allemaal mee tot stand kwam..

Enjoy ;)

--------------------------------------------------------------

Proloog

Toen ik daar op de bosgrond lag uit te puffen hoorde ik hem al aankomen, waarschijnlijk nog voor hij mij gezien had. Ik hoorde zijn voetstappen en kon hem ruiken, een frisse geur met een kille nasmaak.

"Waar denk je aan?" vroeg hij. Ik had destijds geen idee wie hij was, maar ik kon aan zijn stem horen dat hij een jaar of zeventien, achttien was en dat hij er goed uitzag. Zoiets kan je echt aan de stem horen, geloof me. Hij had een stem die je bij de leadsinger van een rockband verwacht, zo'n jongensachtige punkrockband. Ik had echter geen zin om overeind te komen om te zien of mijn vermoedens klopten. Hij stond uit mijn gezichtsveld en ik vond het wel goed zo.

"Gaat het je iets aan?" vroeg ik. Ik lag daar omdat mijn benen pijn deden en omdat ik moe was en omdat ik adem tekort had. Ik schaamde me dood.

"Niet echt," gaf hij toe, "maar ik ben nogal nieuwsgierig. Het is niet dat ik elke dag een knap meisje op de grond zie liggen in een bos."

"Zie je ze ergens anders wel elke dag liggen dan?" vroeg ik. Hij lachte. Het klonk warm en koud tegelijk. Hij herinnerde me aan iemand maar ik wist zosnel niet meer wie.

"Niet echt. Maar het zou kunnen, als ik het zou willen. Dat is echter niet het geval. Ik heb het over het algemeen niet zo op liggende meisjes."

"Waarom ben je dan gestopt om met mij te praten?" vroeg ik terwijl ik geïrriteerd raakte door zijn aanwezigheid. Mijn benen deden echt heel erg pijn en ik wilde op adem komen en alleen zijn. Waarom kon hij niet gewoon weggaan?

"Omdat jij niet zoals de meeste liggende meisjes bent," zei hij. "Ze zijn normaal of aan het slapen, dan heb je er niks aan, of ze hebben weinig zelfrespect, als je begrijpt wat ik bedoel."

"Oh, je bedoeld die hoertjes die gaan 'liggen'," ik maakte haakjes met mijn vingers, "voor een breezer of zo." Hij grinnikte weer die kille en toch warme lach.

"Precies, zulk soort meisjes. Maar jij bent geen van beide. Je slaapt niet, ten minste, zo ziet het er naar uit, maar je ligt ook niet om die andere reden. En dus dacht ik dat het wel de moeite waard was om even te stoppen." Ik zuchtte.

"Je hebt het mis. Het is absoluut niet de moeite waard."

"En waarom niet, als ik vragen mag?" Ik haalde mijn handen door mijn haar en sloot mijn ogen terwijl ik diep ademhaalde om rustig te blijven. Ik heb het nooit echt gehad op overgeïnteresseerde, plakkerige types.

"Omdat ik moe ben en geen zin heb om verder te praten. Wil je alsjeblieft weggaan? Dan kan ik verder gaan met me doodschamen dat ik hier op de grond lig." Hij lachte, het klonk waarachtig hartelijk, en zonk neer. Als ik mijn ogen open zou doen zou ik zijn gezicht kunnen zien, maar ik was niet zo benieuwd, eigenlijk. Ik wilde gewoon met rust gelaten worden.

"Waar denk je aan?" vroeg hij, maar het klonk alsof hij al wist wat ik dacht.

"Dat heb je al gevraagd," mompelde ik.

"Maar je hebt me nog geen antwoord gegeven." Ik zuchtte weer, nu echt geërgerd.

"Luister, ik vraag je vriendelijk te vertrekken. Is dat zo moeilijk te begrijpen?" Hij gniffelde.