Liezelore

Epiloog Chris

Met veel pijn en moeite hadden we de putdeksel van z'n plek gekregen en waren we eruit geklommen. Eenmaal buiten waren we allemaal een andere kant opgegaan. Nou ja, ik ben een andere kant opgegaan dan Jennifer en Drina. We hadden elkaar ons adres gegeven zodat we elkaar nog konden bezoeken. Ik denk dat zij nog steeds vriendinnen zijn. Na lang zoeken had ik mijn weg naar huis gevonden. Mijn ouders hadden me omhelst en de rest van de dag niet meer losgelaten. De dag erna hadden ze de hele familie uitgenodigd om mijn terugkomst te vieren. Met Kerst keek ik naar buiten, naar het bos. Ik hoorde een kleine knal en daarna zag ik vuurwerk. De ene helft was lichtblauw en de andere helft zwart.
Het duurde een hele tijd voordat ik doorhad dat zwart geen licht gaf en dus niet in vuurwerk kon zitten. Ik tilde mijn hoofd op en hoorde een stem in mijn hoofd: "13!"
Het was zo hard dat mijn oren begonnen te piepen en ik op de grond viel. Zodra het ophield, rende ik naar buiten en zo hard ik kon, begon ik richting Jennifer te rennen.
Zij vertelde me dat haar oren ook ineens begonnen te piepen, maar zij had geen getal gehoord.
"En ik zag vuurwerk," zei ze erachteraan, "Zwart en lichtblauw. Denk je dat het Liezelore was?"
"Ja."
"In dat geval denk ik dat ze je zoekt. Zij is zwart, dat lijkt me duidelijk, en lichtblauw is de kleur van jouw ogen."
"Ze zoekt me niet."
"Hoe weet je dat zo zeker? Ik denk echt dat ze jou zoekt, anders had ze wel andere kleuren gedaan. Mij bedoeld ze niet, ik heb niets met blauw. En ik ben ook echt blij dat ze mij niet zoekt!"
'Ik ben in de war. Ik ook. Hoe kwam dat? Weet ik niet. Sinds wanneer? Ik heb geen idee. Ik ook niet.' hoorde ik zacht de stemmen van Liezelore en mij in mijn hoofd. 'Zwart, de kleur van mijn hart, en lichtblauw, als de kleur van jouw ogen.' Het was niet meer dan fluistering, maar ik kon het makkelijk verstaan.
"Chris? Chris!" riep Jennifer bezorgd, "Je ogen, ze werden helemaal zwart!"

"Ze zoekt me niet. Ze wacht op me."