Hayat Kadını

"Evden Kaçmak"

Aile içi şiddetler artmaya devam ederken 9 yaşımda olduğuma aldırış etmeden bana küfreden,doğduğum için belalar yağdıran bir babam vardı.

Kendilerini yatak odasına kilitlemiş aile parçaları akılları sıralarınca bağrışma seslerini duymamam için çırpınsalarda her şeye rağmen kulak zarımı delip geçen cılız bir ağlama sesi vardı.Bense o sırada bir yandan ağlayıp bir yandan dizi izlemeye çalışıyordum.Dizide genç bir kız ağlayarak eşyalarını pembe bavuluna yerleştirirken bir yandan da evden kaçmakla ilgili şeyler mırıldandıyordu.Duyduğum "Evden kaçmak" tabiri yavaşça o cılız ağlama sesleriyle birlikte aklıma yatmıştı.İçeride ki bağrışma sesleri adım adım azalırken gelen uykumu iliklerime kadar hissediyordum.Ama ortada "Evden kaçmak" tabiri oldukça,uykumda benden kaçmaya başlıyordu.Televizyonu kapatıp odama gittim.Yastığıma kafamı koymamla birlikte dizide yaşananlar birer birer aklıma geliyordu.Bu iş bugün olmalıydı.Bende en az o kız kadar cesur olmalıydım.

Hemen ayağa kalkıp yatağımın altındaki okul çantamı aldım.İçine bir kaç parça kıyafet ve kumbaramda birikmiş olan bozuk paramı kattım.Annemlerin uyuduğundan emin olunca yavaşça evden çıktım.Sanırsam gece 2 sularıydı ve nerede yatacağımı bilemiyordum fakat kanımda dolaşan tabiri belirsiz bu heyecan yüzünden mantıklı da düşünemiyordum.Uykum doruklarına ulaşırken ileride ıssız bir park gördüm ve o istikamete doğru yol aldım.Nemlenmiş bir bank ve kırılmış birer salıncakla geçirecektim gecemi.Uyumadan önce onlara bir kaç şey fısıldadım;

"Seninde mi ailen kavga etti salıncak?
Çok mutsuz görünüyorsun.Ama mutlu ol,artık ben varım kimse seni üzemeyecek."dedim fısıldayarak

Evet,yaşıma göre olgundum çünkü yaşayacaklarımın olgunluğu çökmüştü üzerime. 9 yaşında olmama rağmen mağruz kalmadığım istismar ve dayak kalmamıştı.Her işi yapardım.Bazen babam o koca avlumuzu bile bana temizlettirirdi.Ağlamazdım.Üzülürdüm birazcık çünkü ağlarsam olacakları bilirdim.Bu yüzden babam tek anneme daha fazla kızmasın diye istediği her şeyi yapardım ama o yinede annemi döver üstüne hırsı geçmezse benide döverdi.Bende karşısında ağlamaz dimdik dururdum.Buna rağmen bazen birkaç küçük damla yeşerirdi gözlerimde ama yinede güçlüydüm ben.Her zaman olduğu gibi.Şimdi de olduğu gibi.Yorganımı ve yatağımı bu ıssız parka değişmek aptallıktı belki ama yinede burası daha güven kokuyordu.Bu yüzden küçük aklımı daha fazla yormamak için gözlerimi kapattım.

                                 …

Birden bir ışık çarptı yüzüme,gözümü açtığımda güneş ilk ışınlarını benimle paylaşıyordu adeta.Bununla birlikte karnımın guruldayarak yaptığı isyanı dışarda işe yetişmek için koşuşturan birkaç kişinin duymuş olabileceğini düşününce yanaklarım kızardı.Oradan geçen seyyar simitçinin ufak çığlıkları sebep olmuştu  tebessümüme.Koşarak yaklaştım simitçi abinin yanına.

"Abi bir simit ne kadar?"

"1 Lira bitanem."diyerek samimiyet gösterdi.Samimiyetine rağmen arkamı dönüp tombiş ellerimle babamın bana aldığı kumbaramı açıp,simitçi abinin eline iki tane 50 kuruş tutuşturdum.Gülümseyip bana bir simit uzattı.Sevinçle aldım taze simidi.Adam bana tebessüm ederken bende simidimden bir ıssırık alıp parktaki nemli banka yaklaştım.Gece bir türlü uyuyamamıştım.Sabaha kadar dönüp acaba biri beni izliyor mu diye etrafa bakınıp durmuştu.Şimdide sabahın ilk saatlerine yaklaşırken uykum her zaman ki gibi usulca beni yokluyordu.Banka uzandım ve sadece kuş cıvıltılarından başka ses olmayan parkta etrafı izlemeye koyuldum.Kırık salıncak bir ileri bir geri sallanıyor,uykumu getiriyordu.Kabul etmesemde 6 yaşında hergün rutin olarak 8-9 saat uyuyan bir çoçuktum.Rüzgardan sallanan salıncaktan gözlerimi ayırmadan nemli banka uzandım.Ve bu sefer gerçekten uyumaya çalıştım