〰 Swipe to Connect 〰

꧂PROLOG꧁

——
NA WSTĘPIE PRZECZYTAJ‼️

WITAM WAS W NOWYM FF 457, KTÓRY BĘDZIE TROCHĘ INNY NIŻ POPRZEDNIE. MAMY (😈) NADZIEJĘ, ŻE HISTORIA Z NASZYMI ULUBIEŃCAMI W INNYM UNIWERSUM
WAM PODPASUJE.
KOLEJNA I NAJWAŻNIEJSZA RZECZ❗️❗️
TEN FF PISZĄ DWIE OSOBY- JA I _zxtc_ , TO NASZ PIERWSZY W ŻYCIU COLLAB ( XD), WIĘC DOCEŃCIE NASZE STARANIA.
BARDZO WAS PROSZĘ I NAPRAWDĘ GORĄCO POLECAM ODWIEDZENIE JEJ PROFILU, BO PISZE TAM ŚWIETNE FF 457.‼️
                           ZAPRASZAMY!!!
——-

Metro zatrzymało się na zatłoczonej  stacji w Busan. Ludzie przepychali się między sobą , w pośpiechu gnając za obowiązkami i próbując przy tym jak najszybciej wydostać się z zatłoczonego miejsca. W tym wszystkim byli też oni- studenci przygotowujący  się na nowy początek, nowy semestr studencki.
  Seong Gi-hun wysiadł z metra, ciągnąc za sobą czarną, miejscami przetartą walizkę, rozglądając się z niepewnością po dużej metropolii, w której się znalazł. Wszystko poszło zgodnie z jego planem - w listopadzie napisał wzorowo maturę, potocznie zwaną Suneung, do której przygotowywał się wiele miesięcy, jak nie lat. To w niej młody Seong widział jedyną nadzieję na poprawę swojego życia i odmienienie losów ubogiej rodziny.

  Od pierwszego marca miał zacząć się rok akademicki. Gi-Hun niemal odrazu po maturze podjął się wielogodzinnej pracy, aby zarobić na wynajem pokoju w Busan i opłacenie czesnych za studia. Rodzice chcieli mu się dołożyć, jednak stanowczo zaprotestował, nie chcąc obarczać ich dodatkowymi kosztami, które nie byłyby małe. Uczył się bardzo dobrze i jego zadowalające wyniki były przewidywalne, choć nutka niepewności pozostała w jego sercu na stałe- nic w jego życiu bowiem nie było stałe, a Seong nauczył się doceniać ulotne chwile pełen niepewności.
Na wymarzoną uczelnię wielu młodych ludzi, dostał się jako jeden z nielicznych osób, z którymi utrzymywał kontakt w szkole średniej. Studiowanie dziennikarstwa na Dongguk University wydawało mu się planem, który niedość, że zaspokoi jego pasje, to przyniesie w przyszłości dobry dochód.

Zdecydował się na wynajem pokoju w centrum Busan, jak najbliżej uczelni, aby zminimalizować koszty dojazdu, skupiając więcej na komforcie życia , którego miał zaznać po raz pierwszy . Sam wynajem kosztował go trzysta tysięcy wonów miesięcznie, co było dla niego kolosalną sumą, a do tego zostawała kolejna kwestia- odłożone pieniądze szybko mogły się skończyć.
Zarobił tyle, ile mógł, zanim wyjechał z Daejeon. Kiedy już pozna swój plan zajęć, dopasuje sobie swój „grafik" do pracy, którą chcąc nie chcąc, będzie musiał podjąć. Nie od razu, ponieważ i tak ciężko pracował w ostatniej klasie, by móc skupić się początkowo na zaaklimatyzowaniu się i samej nauce, na której zależało mu jednak najbardziej.

   W dalszej przyszłości miał rozważyć co dalej w sprawie ograniczonego budżetu.

Ciągnąc za sobą walizkę, udał się do mieszkania. Słabo znał to miasto, ale chciał to zmienić- nie mógł przecież wiecznie żyć z rodzicami, którzy i tak nie mieli lekko. Mimo, że był jedynakiem, nie było widać w nim przejawów narcyzmu, wręcz odwrotnie- Seong był kompletnie oddany i wdzięczny za wszystko co miał, choć nie miał wcale tak wiele.
  Bardzo kochał swoich rodziców i doceniał ich nawet najmniejsze starania.Bieda panująca w  rodzinie i częsta walka o powiązanie końca z końcem, nauczyły go, jak szanować nawet najmniejsze pieniądze i udogodnienia, bo bywały nawet momenty, w których Gi-hun nie miał co jeść. Chodził w podartych ubraniach, był bardzo wychudzony i swego czasu nawet odmawiał sobie zbyt częstej higieny, by nie obciążać kosztami rodziców, podczas co miesięcznego opłacania rachunków. Matka wiele razy zszywała mu podziurawione ciuchy, co nie obeszło się bez wyśmiewania przez dzieci w dzielnicy. Będąc małym chłopcem, próbował na wszelkie sposoby zarobić na jedzenie dla siebie i rodziców, harując u obcych ludzi, często dając się także wykorzystywać, jako tania siła robocza- lepiej było mieć cokolwiek, niż nic.