Tanıdık Yabancı ,Tehlikeli

Üniversite

Evet o büyük gün gelmişti. Bir yıldır hazırlandığım o kadar test çözüp , sabaha kadar ders çalıştığım - tabi uyanık kalmak için içtiğim kahvelerin haddi hesabı yok -sınavın sonucu bir kaç dakika içinde açıklanacaktı. Kalp atışlarım düzensiz sanki olduğu yerden dışarıya fırlayacakmış gibi çarpıyordu. Tek heycanlı olan ben değildim benim biricik ailemde en az benim kadar heycanlıydı . Annem neredeyse bildigi bütün duaları okumuştu , babam ise gözlerini ekrandan bir saniye bile ayırmıyordu . Ellerim kaskatı kesildi. Bilgisayar ekranına bakamayacaktım bile zor yutkundum . Belki başımda beklemeseler bu kadar heycanlanmayacaktım . Ama bilirsiniz ailenin biricik kızı hayatının en önemli sınavına girdi hiç beklemezler mi ? Kimi kandırıyorum ki onlar beklemeseler bile bu heyecan olacaktı. Ve sonunda ekranda hayatımın sonucu açıklanmış oldu. Ağzım bir karış açık kaldı .Ekrana baka kaldım . Bu gerçek olamaz ne sevinç ne korku hiç bir şey hissetmiyorum. Sadece ekrana bakıyorum. Beynim okuduğum kelimeleri algılamak zorluk çekiyor . Bi an birisinin bana sarılmasıyla sarsıldım annemdi "tebrik ederim bitanem" dedi gözleri şaşkın , dudaklarından kocaman bir gülümseme vardı. Babam ise biraz şaşırmış ben gibi . Şaşırtıcı olan üniversiteyi kazanmak değil Şaşırdıgım tek şey Ankara da kazanmak . Ankarayı sevmediğimden değil . Tercihte hiç ankarayı yazmamıstım ki . Sonucumun böyle olması imkansız . Hemde dereceyle girmişim o üniversiteye. Ben babama söz vermiştim istanbulda bir üniversite kazanacağım diye . Bu durumu nasıl acıklarım ben babama . Ben bile nasıl böyle olduğunu anlayamamışken. Şimdi kalbimde büyük bir vicdan azabı var. Babama yavaşça döndüm ve gözlerinin içine bakamaya özen gösterdim . "Özür dilerim baba " dedim sesim catalaşmıştı . "Seninle gurur duyuyorum kızım ." Açıkçası bunu beklemiyordum. Gözlerim doldu ağlamamak için kendimi zor tutum. Babanın boynuna sarıldım. Babamda güvenli kollarını sardı bana . "Biliyorum sana söz vermiştim istanbulu kazanacaktım ama" babam beni susturdu. Annemse bizi izliyordu " Sen elinden geleni yaptın kızım benim biricik evladım . Demek ki senin kaderinde orası var . Insanlar kaderini yaşar kızım . Sen hiç bir şey yapmasan bile kaderin gelip seni bulur .Demekki senin kaderinde Ankara var . Hem ben sana güveniyorum asıl oradakilere acıyorum. Ben seni bir erkek gibi yetiştirdim . Dövüş sporların iyi biliyorsun . Ben seninle her zaman gurur duyuyorum
" dedi babam . Bu adamı seviyorum . Babam benim en büyük kahramanım. " bunu kutlamalıyız kızım üniversiteli oluyor " ah anne . Kafamda hâlâ soru işareti var . Kim tercihlerimi değiştirdi ve bunu niye yaptı .