[បើបងអាចការពារអូន] - If I Protect You

ភាគទី៤ : ទទួលខុសត្រូវ?

      ថេហ្យុង បើកភ្នែកក្រឡោត បេះដូងលោតញាប់ បូកផ្សំជាមួយការភ័យខ្លាចរបស់ខ្លួន ស្របពេលដែលដឹងច្បាស់ថា ជនដៃដល់ នោះជានរណា?
«អ្ហឹកព..ពូហ្គុក?» អាល្អិត ទឹកភ្នែករហាម សួរទៅរាងកាយធ្ងន់កណ្ដុក អោយប្រាកដចិត្ត។
ខណៈអ្នកម្ខាងទៀតទោះបីជាដឹងថា ថេហ្យុង អង្វរស្រែក អោយនាយលែង ក៏នាយពុំបានខ្វាយខ្វល់ ។ ដៃក្រាស់ចាប់ហែកអាវស្ដើងរបស់រាងតូច បើទម្លាក់ចេញពីគ្រែ  បន្តសកម្មភាព បំពាន អ្នកខាងក្រោម រហូត ទាល់តែគេសន្លប់បាត់ស្មារតី ។

      ព្រឹកព្រលឹម ថ្ងៃរះចាំងចូលដល់បន្ទប់ទូលាយ ដែលមានរាងកាយអាក្រាតរបស់មាឌតូច ស្ថិតក្រោមទ្រូងមាំ ពោរពេញទៅដោយស្លាកស្នាម បន្សល់ទុក យ៉ាងព្រៃផ្សៃពីសំណាក់អ្នកមាននាមជាពូ។
តុក!តុក
សម្លេងគោះទ្វា!
«ថេយ៍~» ម៉ែដោះ នៅខាងក្រៅ ឡើងមកដាស់រាងតូចតាមការបង្គាប់របស់ស្កាលែត។
ដោយសារតែមិនលឺសម្លេងឆ្លើយតប ម៉ែដោះក៏ប្រញាប់ ចាក់សោរចូលទៅខាងក្នុង ទិដ្ឋភាពនៅចំពោះមុខ បានធ្វើអោយគាត់ស្រែកភ្លាត់សម្លេង ទៅដល់ស្កាលែត ភ្លាមៗ។

«ល..លោកប្រុសជុង និង....»
«ជុងហ្គុក វីលៀម!!!!!» ស្កាលែត ខឹងញ័រមាត់តតាត់ ហៅឈ្មោះប្អូនប្រុសខ្លាំងៗ ទាំងមិននឹកស្មានដល់ ស្របនឹង អ្នកស្រីម៉ារេអូ ក៏ចូលមកឃើញល្មម!
«ព្រះជាម្ចាស់!!!!»
ទិដ្ឋភាព ដែលរាងកាយក្រាស់ របស់ជុងហ្គុក គ្របដណ្តប់ទៅលើរាងកាយថេហ្យុង បានបង្ហាញពេញភ្នែក នៅក្នុងភួយ សរក្បុស ហាក់ធ្វើអោយ គ្រប់គ្នាកាន់តែតានតឹង ដល់ថ្នាក់ ហារវាស្លាក់ ខ្ជាក់វាសែ្លង។

«ហ្ហឹម!» ជាដំបូងថេហ្យុង បើកភ្នែកព្រិមៗ  ក្រឡេកឃើញ មនុស្សកំពុងចោមរោមគេដូច្នេះធ្វើឲ្យនាយតូច ភ័យស្លន់ស្លោ រកកលទឹកភ្នែក ប្រឹងគោះស្មារជុងហ្គុក អោយងើបចេញពីខ្លួន។
«ហ្ហឹក..ខ្ញុំ...»
«អ្ហឹម អ្នកណាមករញ៉េរញ៉ៃអ្វី នៅទីនេះ?» សម្លេងក្រងួរៗ បន្លឺឡើង មុននឹងបើកភ្នែកសម្លឹងទៅអាល្អិតនិងមនុស្សចំពោះមុខ ទាំងក្នុងចិត្តដឹងច្បាស់ថាខ្លួននាយកំពុងតែធ្វើអ្វី?!!

«រៀបចំខ្លួន ចុះទៅជួបបងនៅខាងក្រោម!» ស្រដីតែប៉ុណ្ណេះ ស្កាលែតនិងភរិយា ក៏បានដើរចេញទៅបាត់ ខណៈម៉ែដោះស្ងាត់ៗលួចញញឹម ដាក់គ្នាទៅវិញទៅមក ជាមួយជុងហ្គុក យ៉ាងមានគំនួច។ ចំណែកថេហ្យុង ខ្មាស់ផង ខ្លាចផង មិនដឹងថាពេលមុខជីវិតគេនឹងទៅជាយ៉ាងណា ឡើយ។
«ឯងចង់យំ រហូតដល់សន្លប់ឬយ៉ាងម៉េចហ្ហះ?»ឃើញថេហ្យុង ចេះតែទឹកភ្នែករហេមរហាមបែបនេះ ធ្វើឲ្យនាយទើសចិត្តជាខ្លាំង។

«ពូហ្គុកមិនបានស្រវឹង ពូហ្គុក ធ្វើវាដោយចេតនាមែនទេ?អ្ហឹក» ដៃកម្លាំងស្ដួចស្ដើង ប្រឹងវាយទ្រូងអ្នកម្ខាងទៀត ទាំងចិត្តខឹងស្អប់ ស្អប់ដែលនាយតែងតែប្រមាថមើលងាយខ្លួន ដូចជាថ្ងៃនេះអញ្ចឹង។
«ត្រូវហើយ យើងធ្វើវាដោយចេតនា ឯងចង់យ៉ាងម៉េច?»រាងក្រាស់ ចាប់ដៃគេជាប់ ពោលទាំងក្រសែរភ្នែកស្មើរ ហាក់មិនមានអារម្មណ៍ដឹងខុសសូម្បីបន្តិច។ បន្ទោសនាយក៏មិនបាន បើនាយមិនធ្វើចឹង ថេហ្យុងប្រាកដជាស្លាប់ព្រោះរៀបការជាមួយអាចង្រៃនោះមិនខាន គេគួរតែអរគុណនាយ ទើបត្រូវ។

   ចុះមកដល់ខាងក្រោម ជុងហ្គុកស្ថិតក្នុងអាវក្រណាត់ខ្មៅដៃវែងមួលឡើងលើ   បង្ហាញស្នាមសាក់ រវៀមគួរអោយញញើតរបស់ខ្លួន មកឈរចំពោះមុខស្កាលែត ដោយកាយវិការ មិនបានខ្វាយខ្វល់ពីអារម្មណ៍របស់អ្នកជុំវិញនេះ។ លុះមួយសន្ទុះក្រោយ ទើបរាងតូចចុះមកបន្ទាប់ គេអោនមុខចុះដោយចាញ់នឹងក្រសែភ្នែកគ្រប់គ្នា មុននឹងទៅដាក់ខ្លួនអង្គុយជិតជុងហ្គុក។

«រឿងនេះ ឯងគិតយ៉ាងម៉េចហ្ហះ វីលៀម?» ស្កាលែតចោតសួរទៅជុងហ្គុក នូវដំណោះស្រាយរបស់គេ ចំពោះរឿងមួយនេះ គាត់មិនជឿថា ថេហ្យុងជាអ្នកចាប់ផ្តើមនោះទេ ព្រោះតែគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែដឹងថា ថេហ្យុង ជាមនុស្សស្លូតត្រង់ ហើយក៏ខ្លាចញញើតជុងហ្គុកណាស់ដែរ មានហេតុផលអីដែលគេត្រូវ ធ្វើរឿងបែបនោះ?

«គ្មានយ៉ាងម៉េចទេ!បងចង់ធ្វើអីធ្វើទៅ»
«តែថេហ្យុង គេជិតនឹងរៀបការជាមួយណាមអ៊ុនហើយ ឯងក៏ដឹង?»
«បើគេមិនខ្លាចសុីកាកសំណល់ពីខ្ញុំទេ ក៏បន្តមង្គលការនេះទៀតទៅ យ៉ាងណាខ្ញុំក៏ជាពូគេដែរ មិនចឹង?» នាយសង្ហា ញាក់ចិញ្ចើមឌឺអ្នកស្រីម៉ារីអូ ត្បិតដឹងថា នាងមិនព្រមអោយកូនប្រុស ទៅរៀបការជាមួយមនុស្សដែលប្រលូកប្រលាក់ជាមួយនាយរួចហើយ ដូចថេហ្យុងទេ។ខណ: រាងតូចលឺសម្ដីនាយហើយ បានត្រឹមខាំមាត់ សង្កត់ចិត្ត លួចយំ ទាំងអារម្មណ៍តូចចិត្តបំផុត។

«ខ្ញុំថា បញ្ឈប់មង្គលការនេះត្រឹមហ្នឹងចុះ... ប៉ុន្តែការខូចខាតមួយនេះ ក្នុងនាមជាកូនប្រុស ជុងហ្គុក គួរតែទទួលខុសត្រូវទៅលើថេហ្យុងដូចគ្នា បងគិតយ៉ាងម៉េចដែរ?»
ស្កាលែត ងាកមើលមុខប្រពន្ធ មុននឹងងាកទៅមើលមុខជុងហ្គុក ដើម្បីសួរពីការសម្រេចចិត្តរបស់គេ។
«កុំបារម្ភអី យ៉ាងណា ខ្ញុំមិនអោយគេម៉េម៉ាយទេ ព្រោះថា.....»
«??»

«យប់មិញ ខ្ញុំមិនបានពាក់ស្រោម!»
«....» អ្នកជាបង អស់ពាក្យនឹងថ្លែង ព្រោះមួយម៉ាត់ដែលគេចាំស្ដាប់នេះ វាហួសហេតុខ្លាំងពេក ដល់ថ្នាក់ធ្វើឲ្យគ្រប់គ្នា ចាំបាច់ត្រូវបំបែកផ្លូវគ្នាត្រឹមនេះ។

To be continued