BOEK 1 OUDE VERSIE

H2. De deal

Langzaam deed ik de deurklink omlaag en duwde het naar voren.

Zodra de deur ver genoeg was deed ik automatisch een stap naar binnen.

Ik keek de kamer rond.

Het zag er nog een beetje uit als vroeger.

Rechts tegen de muur een TV. In het midden van de kamer staat een bank. Links staat een bureau met allemaal kasten eromheen. En in de muur die recht voor me stond, zaten allemaal ramen.

Jude zat nog steeds heel geconcentreerd z'n huiswerk te maken. Hij keek niet op.

Ik slikte en schoof de deur achter me dicht.

Hij moet zich omdraaien!! Dat zou het voor mij tenminste makkelijker maken.

Ik besloot te beginnen met praten en begon rustig.

'Heeyy Jude... Hoe is het?'

Jude stond op en draaide zich om. Hij had nog steeds die sportbril op zoals vroeger. Hij keek me verward en toen blij aan.

Opeens stapte hij naar me toe en gaf hij me plotsteling een knuffel.

Ik schrok ervan, maar knuffelde terug.

Hij liet los en keek me met een zwak glimlachje aan. 'Hey Charlett, het is leuk je weer is te zien. Maar nu is in het echt in plaats van op TV.'

Ik lachte om het laatste wat hij zei. 'Ja, ik ben terug gegaan om op Raimon mijn schooltijd af te maken. Als ik mijn examens heb gehaald vertrek ik weer.'

Ik werd verdrietig van mijn eigen woorden.

Hij pakte mijn hand en we gingen samen op de bank zitten.

We keken elkaar voor een tijdje zwijgend aan.

'Zo, en hoe bevalt Raimon?'

Hij keek me nieuwschrierig aan.

'Het is een leuke school en ik kijk ook al 2 weken naar de voetbalclub. Ze groeien en worden steeds beter. Het is ook leuk om te zien, hoeveel die Evans van voetbal houdt.'

Ik hoorde hem grinniken.

'Ja Mark is een speciale keeper. Hij laat mensen zien hoeveel je van voetbal kan houden. Hij is ook de kleinzoon van David Evans.'

Hij keek op van de grond en glimlachte naar me.

'Echt? Cool, hij was legendarisch!'

Jude knikte.

Het gesprek ging over van alles en nog wat. Het leek alsof we nooit gesplitst werden, alsof we altijd al vrienden waren die bij elkaar waren.

~

'Dag Jude!'

Ik zwaaide nog richting het huis.

Hij zwaaide terug en zei iets wat: "Tot de volgende keer Charlett" was ofzo.

Ik liep richting de taxi.

Het was 18:27 en de zon begon oranje licht uit te stralen.

Ik heb eigenlijk nog geen zin om naar huis te gaan, dacht ik bij mezelf. 'Waar naartoe mevrouw?' vroeg de chauffeur beleefd.

'Naar het voetbalveld bij de rivieroever alstublieft.'

Ik zag hem via de spiegel knikken en reed weg.

Het was best gezellig met Jude.

~ Flashback ~
Ik liep rond in Jude's kamer tot ik op zijn bureau een Tijdschrift zag.