♡ Our Forgiveness ♡

~Prolog~

Jak się czułam z tym że lecę samolotem do Londynu? Nawet dobrze.

A jak się czuje z tym że jestem tu sama? W chuj źle.

Lot sam w sobie nie był zły, co prawda boję się latać, lecz to nie w tym był mój stres, będę sama na uczelni, nie będę nikogo znała i przy okazji mam problem z poznawaniem nowych ludzi.
Podczas jazdy taksówką patrzyłam na okolice. W Londynie było ładnie dziwiłam się że jest daleko za Paryżem w rankingu najpiękniejszych miast w Europie, poza tym Francja była w chuj przereklamowana najbardziej stolica tego państwa. Właśnie przejeżdżałam koło Big Bena było cudownie. Nawet planuję zrobić taką listę że co musze zrobić i już chyba mam ze dwa pomysły.

1. Wejść na Big Bena;
2. Jechać czerwonym busem.

Gdy byłam już na pod kamienicą oglądałam się wokół siebie patrząc jak tu ładnie. Nie, nie było ładnie, było, kurwa pięknie. Mogłabym tutaj mieszkać, co prawda Los Angeles też jest piękne ale nie aż tak. Po rozmowie i podpisaniu papierów z właścicielką budynku dostałam klucze i mogłam wejść do mieszkania. Po drodze spotkałam kilka osób mniej więcej tego samego wieku co ja, przyglądali mi się, była pewna niska blondynka w czerwonej sukience podobna do mnie, wysoki brunet z ciemnymi oczami chodzący w garniturze oraz średniego wzrostu rudowłosa dziewczyna w czarnej sukience. Kurwa. Wyglądali tak, kurwa cudownie, że przy nich można by było porównać mnie z menelem, byłam w kremowo szarych spodniach i bluzie z napisem "Toronto".

Moje mieszkanie było przytulne, ładna kuchnia, dwie sypialnie, jedna jakbym miała gości, dwie łazienki, w moim pokoju były drzwi do jednej, a drugie były w przedpokoju, wszystko wyglądało tak ładnie i schludnie, że się dziwiłam że teraz jest moje. Oczywiście muszę znaleźć pracę i odnaleźć się na uczelni. Gdy właścicielka skończyła mnie oprowadzać po pomieszczeniach wyszła, tak sobie kurwa wyszła. Kiedy już zamierzałam dzwonić do mojego taty usłyszałam pukanie do drzwi.

Na progu stał ten wysoki brunet w garniturze.