Lost Princess

Chapter 1

"Oké ik kan dit" zachtjes fluister ik mezelf moed in, maar volgens leg ik m'n mobieltje toch weer weg. Twee weken lang hebben we niks tegen elkaar gezegd, zelfs niet op school. Het is zo raar, eerst praatten we elke dag. We hadden altijd hele verhalen te vertellen, we vertelden elkaar persoonlijke dingen en altijd was hij de eerste tegen wie ik wilde praten, naast mijn beste vriendin Lucy natuurlijk, maar net op het verkeerde moment, zei hij dat hij me leuk vond. Hij is mijn beste vriend, al sinds de kleuterschool, ik wist niet wat ik daarop moest antwoorden, ik bedoel we zijn al zo lang beste vrienden en dan dit opeens en op het moment dat hij het zei voelde ik me al niet lekker, dus ik reageerde nogal bot, ten minste, ik denk dat je het bot zou kunnen noemen. Nu heb ik daar zoveel spijt van, maar wat moet ik tegen hem zeggen?

Nu zit ik die hele situatie wel uit te leggen, maar jullie weten natuurlijk helemaal niet wie ik ben!

Ik ben Tara Evans, ik ben 16 jaar en ik woon samen met m'n ouders in Jacksonville. Ik heb één oudere zus van 22, Megan, maar die woont in Engeland, in Brighton. Daar baal ik best wel van, maar ja ze kreeg een beurs om daar te gaan studeren. Aangezien onze tante Liz daar woont, kon Megan bij haar intrekken.

Opeens hoor ik een hele boze stem, het is mijn vader. Oh nee zeg alsjeblieft niet dat ze weer ruzie hebben. De achterdeur gaat open en wordt woedend dicht getrokken, ik kijk naar buiten en ik zie mijn vader wegfietsen. Dat doet hij wel vaker als hij zijn gedachten tot rust wilt brengen. Ik stuur mijn beste vriendin, Lucy, een berichtje via whatsapp: "Ga je mee uitwaaien op het strand?" Direct krijg ik een antwoord: "Ja hoor kom jij naar mij toe?"
Vijf minuten later bel ik met m'n fietsbel voor Lucy's huis.
De deur gaat direct open. "Hey Tara!" "Hey Luce" Begroeten we elkaar vrolijk, ze kijkt me met een doordringende blik aan en ziet dat er iets mis met me is.
Dat is het fijne aan Lucy, ze snapt me altijd, ze ziet altijd als er iets is, daarom is ze ook mijn beste vriendin.
Even later zijn we op het strand beland en zwijgend lopen we naast elkaar.
"Jake of ouders problemen?" vraagt ze.

Ze kent me zo goed...

"Beide, nou ja, ik heb nog steeds niet tegen Jake gepraat, dus dat is niet echt nieuw" antwoord ik. "Je ouders dus" Concludeert ze.

"Jep, ze hadden weer ruzie, ik heb geen idee waarover, maar m'n vader is gaan fietsen om z'n gedachten tot rust te brengen.. Ik word soms zo gek van ze! Ik ben benieuwd hoe lang deze ruzie gaat duren." Zeg ik.

"Maar over Jake, waarom heb je nog steeds niet tegen hem gepraat? Ik bedoel hoe hebben jullie überhaupt twee weken niet met elkaar kunnen praten? Hij is je beste vriend, hij is onze beste vriend" zegt ze snel om het gesprek op een ander onderwerp te brengen, want ze ziet dat ik echt geen zin heb in nog meer gezeik over mijn ouders.

"Lucy, wat moet ik zeggen dan? Heey, sorry voor wat ik zei twee weken geleden, ik voelde me niet zo lekker toen, maar wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat ik gewoon niet goed weet wat ik voor je voel, maar voorlopig friends? Sorry Luce ik ben gewoon heel chagrijnig, kunnen we het even over wat anders hebben?"

"Ik weet wat, er is een mooie zonsondergang, pak je camera!"

En zo eindigt de avond heel gezellig, maar wanneer ik thuis kom, zie ik mijn ouders aan tafel zitten achter de laptop. Ik wil naar mijn kamer lopen, maar mijn vader roept mij terug. "We moeten je iets vertellen" zegt mijn moeder en ze kijkt veelbetekenend mijn vader aan. "Omg gaan jullie scheiden?!" roep ik verschrikt uit. "Nee, maar we willen even de dingen voor onszelf even uitzoeken, we willen allebei even alleen zijn en we denken dat het voor jou beter is als je een poosje bij je zus en je tante gaat wonen." Zegt mijn moeder. "We hebben net tante Liz gebeld en ze vindt het goed dat je bij hun intrekt."

Tranen staan in mijn ogen, niet zo zeer omdat ik bij Megan en Tante Liz ga wonen, maar omdat ik dan een oceaan moet oversteken, van Jacksonville helemaal naar Brighton verhuizen. Zonder iets te zeggen loop ik naar boven en barst ik op bed in tranen uit.

Wanneer ik de volgende ochtend op school ben, voel ik me heel vreemd. "Nog een week." fluister ik. Lucy kijkt me veelbetekenend aan. Dan zie ik Jake staan en ik voel de tranen weer onder mijn oogleden. Snel knipper ik met mijn ogen om de tranen weg te krijgen en ik zet mijn vrolijkste gezicht op die ik op dit moment kan trekken. Ik merk dat het niet heel vrolijk is, want ik zie Jake me heel raar aankijken. Net als Lucy, ziet hij het ook altijd aan mij of er iets is. Snel kijk ik weg, ik weet niet wat ik moet zeggen tegen hem, maar ik zal toch tegen hem moeten praten, over een week kan dat niet meer...

Na schooltijd, ga ik met mijn camera naar het bos, om na te denken over alles. Hoe het straks moet gaan, wat ik tegen Jake moet zeggen. Dan merk ik dat er iemand achter me loopt en ik kijk om. Daar zie ik Jake staan en ik kijk naar de grond, want ik weet niet hoe ik hem moet aankijken. "Tara.." zegt hij en ik kijk op. Dan zie ik hem me met een doordringende blik aankijken. Ik houd het niet meer uit, voor ik het weet lopen de tranen me over de wangen. Geschrokken kijk Jake me aan, omarmt me en probeert mij te troosten. Langzaam kom ik weer tot rust. "hé wat is er?" vraagt hij lief. Ik kijk hem aan. "Ik ga volgende week bij mijn tante en zus wonen."

En er valt een stilte.

Ik kijk hem aan, aan z'n gezicht is af te lezen hoe aangeslagen hij is. Hij probeert woorden te vormen, maar komt niet op de juiste woorden. En zo blijven we staan tot de zon onder gaat. Zonder iets te zeggen laten we elkaar los en lopen we naar zijn auto en hij houd de deur voor me open. Normaal gesproken loop ik naar huis, want het bos is zo dichtbij huis, dat ik altijd lopend naar het bos ga, maar ik wilde de stilte niet verbreken, oké om eerlijk te zijn dacht ik er op dat moment niet zo over na. Binnen een minuut stopt de auto al voor m'n huis. Ik kijk hem aan en ik geef hem een knuffel. "Dankjewel" fluister ik. "Voor wat?" vraagt hij. "Voor alles, dat je er altijd voor me bent, op de momenten waarop ik je nodig hebt en op de momenten waarop ik je niet nodig heb, maar dat je er dan toch voor me bent." fluister ik dankbaar. "Nee, jij bedankt, voor alles, voor de gezelligheid, de vrolijkheid die jij altijd met je meebrengt. Bedankt voor je aanwezigheid, dat je in mijn leven terecht bent gekomen, bedankt voor je vriendschap." fluistert hij terug en ik voel de tranen al onder m'n oogleden. Ik laat hem los en stap snel uit. Ik loop langzaam naar de voordeur en terwijl ik loop, laat ik mijn tranen de vrije loop. Gelukkig is het donker, dus ziet hij het niet wanneer hij wegrijdt en lang nadat de auto is weggereden sta ik nog op de veranda, met de sleutels nog in m'n handen en de tranen stromen over m'n wangen.

Die week deed ik alsof er niks aan de hand was, ik kon er niet tegen om een heel afscheid te houden. Jake en ik, wij deden weer normaal. Alles leek weer zoals het hoorde, en eigenlijk maakte dat het weggaan alleen maar moelijker.

Jake en Lucy brengen me naar het vliegveld, m'n ouders wilde ik er niet bij hebben. Die zouden er alleen maar zeggen dat het leuk zal zijn en weer nieuwe vrienden zou gaan maken. Misschien is dat ook wel zo, maar begrijpen ze dan niet dat ik mijn vrienden hier mij door en door kennen.

"Je belt me elke dag, als je dat niet doet kom ik je persoonlijk opzoeken." zegt Lucy. "Ja, mama." Antwoord ik lachend. En we geven elkaar een knuffel, dan zie ik Jake daar beteuterd staan en ik trek hem mee in de knuffel. "Group Hug!" zeg ik zachtjes en we kijken elkaar nog even aan. "Je moet gaan.." zegt Jake en ik geef hem nog even een knuffel, ik kijk hem aan en dan geeft hij mij een zoen. De tranen staan in mijn ogen terwijl ik wegloop, ik loop door de controlepoortjes en ik kijk of ze er nog staan. Ik zwaai nog even en langzaam loop ik dan langs alle winkeltjes, door naar mijn gate. Nadenkend over Jake, die zoen, oh my god die zoen maakt dit vertrek alleen maar erger..

A/N Heeey, een beetje stom, I know, maar ik begin weer opnieuw met dit verhaal. Haha lol, maar okeey, de afbeelding is degene die Tara cast.