Πεπρωμένο...

~5ο κεφαλαιο~

Ύστερα απο λιγο χτύπησε το τηλέφωνο του ηταν η Τιτικα

-τι τους έχεις πει Μάριε ?

-οτι εισαι με αιμορραγία στο νοσοκομείο

-απαντά το..

Τ-Μάριε?

- ελα μου...

Τ-πιο ηρεμο σε ακούω θελεις κατι απο εμας ...? Η Νένα? Μιλησες μαζι της? Πως είναι ποναει?

-εεε εεεε ρε μαλακα ενα ενα..

Τ-ρε λεγε μας έχεις στο περιμένε... ρε μπας και μας δουλευτε και ειστε κάπου και ...

Του εκανες νόημα να σου το δώσει...

-Τικα...

Την ειπες χαιδευτικα

Τ-Νενακι μου ... που ειστε?

-ελατε στον Ευαγγελισμό..

Η φωνή στην επομενη απάντηση ηταν διαφορετικη..

Τ- δε μας κανετε πλακα?

- όχι...

Αρχισε η φωνη σου να σπαει κι ο Μάριος σου πηρε το τηλέφωνο

-αντε παρε τον Κώστα ναι ελατε..

Κοιταξες τον Μάριο στα ματια..και δαγκωσες το κατω σου χείλος απο έναν ξαφνικο πόνο...

-συχαινομαι τον ιδιο μου τον εαυτο... πως μπορείς και με ακουμπας? Πως με χαιδευεις ? ΕΙΜΑΙ ΒΡΩΜΙΚΗ ΜΑΡΙΕ! ΒΡΩΜΙΚΗ...

Ειπες κλαίγοντας ενω σου ψιθύρισε

-σους ειμαστε μαζι τώρα

Και σου εβαλε το κεφαλι σου στο στηθος του εκλαψες εκει και ενώ εκλαιγες μια δυνατή φωνή βγηκε απο μεσα σου...

-ααααααχ

Σου κοπηκε η ανάσα απο τον πονο...ο Μάριος παρελυσε ολοκληρος

-Νένα...?

-σκοτωσε με σε παρακαλώ... δε αντέχω να ποναω τοσο σκοτωσε με αααα

Mαριος P.O.V.

Ποναω οταν την βλέπω να ποναει χάνω τα πάντα δημιουργειται ένα κενο μεσα σαν παραλυω τρομαζω και νιωθω οτι θα προτιμουσα να πεθαινα εγω παρα να πονα εκεινη ...οταν βγηκε απο το στομα της αυτή η εκληση ενιωσα απαισια την εφερα στο μυαλο νεκρη.. δε ξέρω γιατι αλλα αυτο έγινε...τι θα γινοταν αν ηταν μόνη της τι θα παθαινε αν ήταν μαζι του.

-μη το ξαναπεις αυτό!

- δε αντεχω γαμω! Δε την παλευω καλύτερα να με ειχε τελειωσει...