AHRAZ'A ELZEM

ااِناح(Einah)

28 EYLÜL 2008

Aşk-ı mücerret sarmış dıl-u efganı,
Ağlar Mecnun derdine...

Genç adam dolaşıyordu tenha ama kalabalık Şiraz sokaklarında namutenahi. Araba teyibinde açılmış bir Fars şarkısı vardı.

آی گل سرخ و سفیدم مریم چشماتو وا کن منو صدا کن
Ey kırmızı ve beyaz çiçek ne zaman açacaksın?
هوا شد سپید، در اومد خورشید
Mor söğüt yaprağı ne zaman açacaksın?
وقت اون رسید که بریم به صحرا، آی نازنین مریم
Çiçek açtığında geleceğim dedin. Vay tüm çiçekler açtı ne zaman geleceksin?

جان مریم چشماتو وا کن، سری بالا کن
Güzel Meryem aç gözlerini,çağır beni.
بشیم روونه، بریم از خونه
Gün ağırdı güneş çıktı.
شونه به شونه به یاد اون روزا، آی نازنین مریم
Tarlaya gitmenin vakti geldi.
آی نازنین مریم
Ey güzel Meryem.

خوشه غم توی دلم زده جوونه دونه بدونه
Güzel Meryem aç gözlerini,çağır beni
دل نمیدونه چه کنه با این غم،
Geçmiş günlerin hatırına gel bu evden birlikte çıkalım.
آی نازنین مریم مریم...
Ey nazlı Meryem...

Bir çığlık yankılandı o an geçtiği bir tenhadan. "Bırakın beni!" Farsça aksanı ile konuşan tiz bir kadın sesi yayıldı Şiraz'a. Tehlikeli bir an yaşandığını düşünüp girdi tenhaya genç adam. Ahlâk polisleri sarmış kadına işkence ediyorlardı. Elini tutmuşlardı kadıncağızın,ta olduğu yere kadar belli oluyordu ne kadar acımasızca sıktıklarını genç kadının narin bileklerini. Kadın gitmek istemiyor,direniyordu.

Mahsa Âmini misali görmek istemiyordu bu dünyadan. Ölmek istemiyordu.

Arabayı anı bir fren ile drift atarak durdurdu. Farsça konuşup bırakmaları konusunda uyardı onları adam ama nâfile. Görmüşler açık kadın,bırakırlar mı bu şerefsizler. Ahlâk bekçileri karartmış bir kere dîdelerini. Genç adam cebinden çıkardı cüzdanını. İçerisinden bir subay olduğuna dair kimlik çıkardı ve gösterdi. Polislerden biri konuşmaya başladı. "Götürmemiz gerek. Her yasağın bir cezası vardır ve bu kadın bunu çiğnedi. Peçe takmamak idamdır." Genç adam anladığı kadar anlamıştı ama sonrasında o da konuştu. "Ben Ahraz Kubat Karan. Tanınan bir subayım. Kadını size teslim edeceğimden şüpheniz olmasın." Ahlâk polisleri aralarında düşünüp daha sonra uzaklaşmışlardı oldukları yerden. "Sen kimsin!" Genç kadın hızla yerden eşarp ve peçesini aldı. Eşarbı yarı bir şekilde geçirdi kafasına. Peçeyi takınca anlamıştı bu kadının güzelliğini. Daha sonra takmamış peçeyi ve yere savunmuştu hızla siyah örtüyü genç kadın. Bu kadın akıl alırdı. Yeşil gözlerinin etrafına siyah çerçeveler ile bütünleşmiş kara kalem göz altlarına sürülmüştü. Ufak burnu güzelliğine güzellik kalmıştı sanki. Hafif kemere sahipti. Dudaklarında olan bordo boya çerçevelenen dudak kenarları ruhu eritirdi. Kaşları ile bütünleşen katran karası saçları vardı. Uzun kirpikleri yeşil gözlerini hafiften esir alıyordu. Süt gibi bembeyaz teninin üzerine bir yıldız gibi asılı kalan benzeri vardı.Biri dudağının hemen üstünde sol taraftaydı,biri kaşının bitiminde diğeri ise sağ gözünün altında ufak bir nokta gibiydi. O benler olmayı istedi adam. Yüzünde sahip bir tane ben. "Hey! Name te çiya!" Adam öyle bir etkilenmişti ki bu kadından bir an dalıp gitmişti. Adam titreyerek döndü genç kadına. Genç kadın ise korkmuştu,sert bakıyordu. Çok sert. Gözlerinde binlerce aslanın bakışı vardı sanki. O kadar sertti. Kadın Ürküp geri geri gitti. "Türk olduğunu biliyorum. Kimliğini gördüm İstanbullu. Zarar verme bana lütfen. Ailem var benim ne hesap veririm ben onlara sonra. Peki ya bu halk. Recmederler beni. Yedi kat cehenneme gönderirler beni." Ağlıyordu. Ölünesi gözlerini heba ediyordu yapılmayacak,olamayacak şeylere.

"Korkma. Ben sana asla zarar vermem,veremem." Kadın utana sıkıla, gözyaşlarını şile şile gitti adamın yanına. "İsmin ne?" Diye sordu adam kadına. "Elzem. Elzem Mira Fettah." Elzem Mira. "Senin?"

"Ahraz. Maraz Ahraz. Ahraz Kubat Karan."

Ne de güzel demiş şair;
Ruhun mu ateş yoksa o gözler mi alevden?

Her şey silinip kayboluyorken nazarından,

Yalnız o yeşil gözlerinin nuru görünse.

Gözler ki birer parçasıdır sende Îlah'ın,

Gözler ki senin en katı zulmün ve silahın.

Sen öldürüyorken de vururken de güzelsin...

Ahlâk polisi uğruna canından olan Mahsa Âmini hatırına...