Bölüm- 10

7 1 4
                                    

Sabah uyandığımda o odada yoktu. Benim de bir an önce buradan çıkmam lazımdı. Elimdeki ip elimi kesmişti ve elim kanıyordu. Sonra aklıma cebimde küçük bir makas olduğunu hatırladım. Yavaşça makası alıp ipi kestim, sonra ayağımdakini de kesince kapıya yöneldim. Ses gelmiyordu , çıkabilirdim. Kapıdan çıkıp hızlıca ormanlık alana doğru yöneldim. Olabildiğince hızlı olmalıydım. Sonra ayağımı burktum çok fena acıyordu. Sonra bir ağacın altında dinlenmeye karar verdim. Yavaş adımlarla ağacın altına ilerlerken bir anda biri eliyle ağzımı kapattı. Ben haykırıyordum acaba o beni buldu mu diye, acaba o muydu diye. Ama ben bağırmaya çalıştıkça o beni daha da sıkı sarıyordu. 

BEN: Bırak beni Allah'ın cezası bırak.

ARAS: Benim Ecre sakin ol güzelim.

BEN: Aras sen nasıl geldin buraya?

ARAS: Sonra anlatırım güzelim ama şuan şu bileğine bakalım bir gel hadi.

BEN: Aras ben yürüyemeyeceğim çok fena acıyor.

Aras beni kucağına alıp eski depo gibi bir yere getirdi.

ARAS: Ecre bana en baştan her şeyi anlat ki sana yardımcı olabileyim.

BEN: Aras ben...

ARAS: Ecre sakin ol güzelim ağlama tamam bak ben yanındayım ve her zaman da olacağım.

Aras konuştukça ben daha da şiddetli ağlıyordum.

Aras bana sarılınca bende ona sarıldım. Çünkü o yanımdayken güvende hissediyordum.

BEN: Aras yarın konuşsak olur mu yorgunum?

ARAS: Tamam güzelim sen şöyle uzan istersen.

BEN: Aras beraber uyuyalım mı? 

ARAS: Tamam güzelim sen nasıl istersen.

Hayatımda ilk defa güvende olduğumu hissediyordum ve de mutlu.

'HATTA KAL'(BİR ÇAĞRI)Opowieści tętniące życiem. Odkryj je teraz