Selam agalar
Sanki o cümleler dudaklarımdan dökülürken zaman akışı tersine dönmüştü, ben tekrar o küçük masum çocuk olmuştum vücudumdaki acılar beni tekrardan kendine çekmeye başlamıştı. Vücudumun her bir zerresinde o adamın dokunuşları vardı, olmuyordu defalarca duş almıştım, derimi sormuştum, defalarca kez kıyafetlerimi yıkamıştım, yeni kıyafetler almıştım.. Ve dahası ama olmuyordu o iğrenç his gitmiyordu. "Melek? Melek? Melek bana bak" gözlerim dolmuştu ama ağlamak istemiyordum daha sonra çenemde bir el hissettim. Tenim ülperdi ve vücudumdan büyük bir titreme geçti. Daha sonra düşüncelerimden sıyrıldım ve yüzümü o tarafa doğru çevirdim Umut'un olduğunu görünce her bir zerrem rahatladı "Melek sakin ol ve eğer kendini kötü hissediyorsan anlatma." Ona sarılmak ve hiç durmadan ağlamak istiyordum ona anlatmak istiyordum geçmişimi çünkü o bana tarif edilemez bir güven veriyordu. "Şu an anlatamıyorum ama belki yanlızken anlatırım bunu sana" sesim titriyordu, konuşmakta bile zorlanıyordum, boğazımda bir düğüm var gibiydi ve o düğüm bana o adamdan kalma bir geçmişti "Tamam anlatırsın ama şu an sakın ol" "Tamam sakinim" birkaç kez derin nefes alıp verdim biraz daha olsa rahatlamış hissediyordum kendimi kafamı arkaya yasladım ve cama dönüp yolu izledim sadece ağaçlar ve koskocaman bir karanlık bile olsa yapabileceğim başka birşey yoktu.
~Gece
