Yalnızlık bir okyanus kadar derindir,
Gece olduğunda daha karanlıktır.
Etraftaki gürültüyü duyamazsın,
Çünkü tüm kaos kafanın içindedir.
Yıldızlarla dolu gökyüzüne baktığında,
İlk gördüğün ay olur.
Onca yıldızın arasında bir tek odur yalnız.
Kalbindeki müziği kimse duyamaz,
Çünkü sağırdır insanlar kalbine.
Kulaklarının işittikleri,
Yıldızların müziğidir.
Ayın senfonisiyse kendi kendine sergilenir.
Yıldızlar küçüktür ama parlarlar,
Bir gürültü gibi yankılanır ışıkları.
Ay tek ve mattır.
Işığı farkına varacak kadar parlak,
Müziğiyse duyulamayacak kadar sessiz ve uzak,
Ama coşkuludur...
Geceleri buluşurlar derin yalnızlık çeken okyanusla.
Ay, ışığıyla okşar okyanusu,
Okyanus ise izin verir parlamasına üzerine.
Çünkü onun ışığıdır en nazikçe dokunan ona.
Ay, müziği fısıldar okyanusa,
Okyanus şarkıyı söyler dans eden dalgalarla...
-Yakup Hüseyin Okyar
