Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Sezon molasının ardından ikinci kitapla yeniden sizinleyim, Papatya'nın ışıltılı hayatına hoş geldiniz! Şey, tabii ne demiştik?
Bazı ışıklar fazla parlar... Bu sadece parlama değil, sönüp yeniden yanma hikayesi de! Keyifli okumalar aşklarım.
-Kübi
-
16: BAZI KARMAŞALAR
Bir şeyler ters gitmeye başladığında kaçarım.
Çocukken sevdiğim eşyalar bana değil kardeşlerime alındığında insanlara bağırmak yerine odama geçer ve sessizce beklerdim. Ne de olsa er ya da geç biri benim bir şeylere küstüğümü anlamalıydı, değil mi? Tabağıma sevmediğim yemek konulmuşsa onu sevmediğimi anlatmaya çabalamak yerine masayı terk eder ve aç kalırdım. Ne de olsa günün sonunda biri acıkıp acıkmadığımı merak ederdi, değil mi? Herhalde öyle olması lazımdı. Doğum günümde hangi hediyeyi istediğimi önceden söylemiş olmama ve bunu tüm detaylarıyla bilmelerine rağmen çok alakasız bir sürpriz yapılırsa susarım, pastamı keser ve sessizce o geceyi sonlandırırım. Ne de olsa biri aldığı hediyeyi kullanmadığımı ve istediğim şeyin o olmadığını bilirdi, değil mi? Öyle olması lazımdı. Yaşım biraz daha ilerlediğinde ve kişiliğim oturmaya başladığında romantik ilişkilerin ne olduğunu anlamaya başlamış ve kendimce bazı analizler yapmıştım. Eğer bir erkek duygularımla oynamaya karar vermiş ve ondan hoşlanmama rağmen beni zorlayacak türden tavırlar sergilemişse kendimi izah etmeye ya da ilişkiyi yeniden inşa etmeye çalışmazdım. Onu terk ederdim. Kaçardım. Hem de öyle birkaç şans vererek falan değil, bir gün hayatında hiç var olmamışım gibi kendiliğinden yok olurdum.
Kaçmak. Zor zamanlarda en iyi bildiğim şeydi.
Şimdiyse ilk kez kaçırılıyordum.
"Nasıl yani?" dedim zihnim berrak bir hal almaya başlayıp kendime gelmek üzere olduğumu hissettiğimde.
Anıların içinden sıyrılmaya çalıştım ve bunun için kendimi zorladım. Şakaklarım sızlıyor, burnumdaki keskin koku beni huzursuz ediyor, esaretinden kurtulduğum şey her ne ise beni oraya yeniden çekiyordu. Gözlerim yavaşça aralandığında kendime gelmek için tüm gücümü kullanıyordum. Burnum yanıyordu, keskin koku hala oradaydı, gitmemişti. Üstelik daha içeri, zihnime doğru sızmak istiyor gibiydi, beynin hücrelerimin birer birer infilak edeceğini düşündüm.
"Mmm... Mm!"
Ağzım bantlıydı, bunu dudaklarımı kımıldatmaya çalışıp başarılı olamayınca fark ettim. Kalbim hızla çarpıyor, gözlerim karanlığa giderek alışıyordu. İçeriye sızan küçücük bir ışık bile yoktu, derin derin solusam da nefesim bana yetmiyordu.
