İntihar Eden Kadının Mektubu

1. BÖLÜM: DURSUN ZAMAN

1. Bölüm: DURSUN ZAMAN

♪Manga - Dursun Zaman♪

En çok da yağmur yağdığında seviyorum bu şehri. Herkesin yüzü ıslak, başı öne eğik sanki herkes suçunu kabullenmiş gibi...

Sokaklar bir çocuğun ruhunu temsil eder. Tıpkı bir çocuğun ruhu gibi karanlık ve ıssızdır...

Bazen 'keşke bir kelebek olsam' derdim hep.
Uçup gitsem buralardan.
Herkesin bana zehir ettiği ömrümü, ben bir günde güzelleştirebilsem keşke. Ama bu kırılan bir kalbin parçalarını yapıştırmaktan çok daha zor bir şey.

İnsanlar bazen çok acımasız olabiliyorlar. Hatta insanlar hep acımasız. İyi insan diye bir şey yok bu dünyada. Çünkü iyi insanlar bile önemsediği bir konu olduğunda çirkinleşebiliyorlar. Her insan sinirlendiğinde karşısındaki kişinin kim olduğunu umursamadan ağzından milyonlarca hakaret çıkar. Ve bu düşünceler, karşısındaki kişi hakkında asıl düşünceleridir.
İşte tüm insanlarda böyledir. Ömrüm boyunca 'ben iyi biriyim.' Diyen hiçbir insana inanmadım. Çünkü kimsenin kalbini, içini göremeyiz ama ağzından çıkan kelimelerin asıl düşünceleri olduğunu hep bilmişimdir...

O günde diğer günler gibi aynıydı. Okulda milyonlarca zorbalık, psikolojik şiddet sonucu her gün eve ağlayarak geliyordum. Bir süre sonra alışmıştım fakat dayanamıyordum artık.

Tedavi olmama rağmen hala konuşabilmiş değildim. 4 yıldır tedavi görüyordum ama hala bir ilerleme başaramamıştım. Bana tek iyi gelen şey oydu ama benimle bazen konuşuyor bazen konuşmuyordu. En büyük hayalim sesimi duymasını istememdi. Ama sanırım hiçbir zaman duyamayacaktı. Ve bu içimde hep bir heves olarak kalacaktı.

Bugün psikologla seansım vardı. Gidecektim ve yine konuşmaya çalıştıracaklardı ama konuşamadan buruk bir şekilde eve gelecektim. Ayda bir gidiyordum ve her ayda böyle oluyordu. Doktorda artık benden umutsuzdu ama ben emindim. Bir gün ağzımdan bir kelimede olsa çıkacaktı ve Kemal bunu duyacaktı. En büyük hayalimdi bu benim.

Hemen odama çıkıp üstümü giyinip evden çıkmıştım. Seansımın başlamasına 15 dakika kalmıştı. Eğer itersem yetişirdim ama içimde buruk bir hisle oradan çıkıp evime gitmeyi hiç sevmiyordum. Ama bir gün hayallerim gerçekleşecekti ve işte o zaman çok geç olacaktı.

İzmir de trafik çok fazla olmuyordu ama akşam trafiğine takılmıştım. Geç kalacağımı anlayıp doktorum Mine Hanım’a trafiğin yoğun oluğu ve geç kalacağımı kısa bir mesajla yazıp gönderdim. Artık içim rahattı.

15 dakika ardından trafik sonunda bitmişti. Daha fazla geç kalmadan hızlı bir şekilde psikoloğun evine gelmiştim. Tüm seanslarımız psikoloğun evinde olmuştu. Yavaş adımlarla merdiveni çıkarken fazlasıyla heyecanlanmıştım. Belki bir umut bir ilerleme gösterebilirdim. Ama bu çok zordu. 4 sene boyunca hiçbir şekilde ilerleme gösterememiştim. Bugünde öyle olacağına adım gibi emindim.
.  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .

Psikoloğum bana her konuda yardımcı olduğu gibi bu konuda da fazlasıyla yardımcı oluyordu. Kimse yanımda değilken sadece o yanımdaydı. Ama ben hiçbir şeyin yapamıyordum. Hiçbir ilerleme gösteremiyordum. Bana destek olsa da elimden hiçbir şey gelmiyordu. Yine konuşamıyordum, yine konuşamıyordum. Her zamanki gibi aynıydı her şey bugünde. Ama pes etmeden yoluma devam ediyordum, etmek zorundaydım.

Tam o an…
Ağzımdan bir ses çıkmıştı. Psikologdan çıktığını sanmıştım ama bana bakışından ondan çıkmadığını anlamıştım.

Konuşmuştum. Tam konuşmuş değildim ama ağzımdan bir ses çıkmıştı, bu bile benim için imkansız bir şeydi. Kalbim deli gibi atıyordu. Yerinden çıkacaktı sanki. Hala o senin benden çıktığına emin değildim. Belki başka bir yerden gelmişti..