Night of Waterfalls (Venom Series #2)

Chapter 21

I kept hearing the non-stop whip-splashing of my wooden arrows against the wind as I targeted the barrier around the old castle.

"It's getting stuck!"

Hindi tumatagos ang mga pana ko!

Maging ang atake ng mga prinsipe ay nalulusaw habang walang tigil sa pagtawa iyong babaeng baliw sa unahan. Tingnan natin kung hanggang saan ang pagtawa mo.

This time I didn't just use my arrows, may isinabit na rin ako roon na ibinigay sa akin ng mga babaylan ng Deltora. Ilang beses akong nagpaulan muli ng aking mga pana sa iba't ibang parte ng harang at natitigil iyon sa gitna.

I grinned. Lumunod na ako at humawak sa tubig na lumulutang.

"We should run! It's going to explode!"

"What?!" sigaw nilang lahat.

Nauna nang lumipad ang tubig na sinasakyan ko at kasunod na niyon si Tobias. Nakangisi siya sa akin. "You are really impossible."

"What the hell is wrong with Tobias' mate?! Walang pasabi!" reklamo sa likuran.

"Go! Run! Cowards! You will never defeat us! Kahit magtulung-tulong pa kayo! Blair you bastard! You are nothing but our family's disgrace! Magsama-sama kayong mga inutil!"

Ano ba pinagsasabi ng baliw na iyon?

I looked over my shoulders. Nagpaiwan saglit ang mga itinakdang prinsipe at hinarap ang babae. I saw someone who threw a middle finger at her.

I grinned.

"We have to hurry up! It's going to be a huge explosion!" Sigaw ko.

Nawala na si Tobias sa pagtakbo sa tabi ko. He transformed himself into a water in a snake-like, paikot-ikot siya sa katawan ko. Muli akong sumulyap sa likuran ko at panay na rin sa pagtakbo ang lahat. Someone was protecting us with his power by weaving vines behind us.

"Ang handsome handsome talaga ni Prince Rosh, Papa."

"Huh? Not really."

"More!" sigaw ko dahil aabutan kami.

Mas binilisan na namin ang pagtakbo, at nang sulyapan ko muli ang lalaking may halaman ay bahagya na siyang naiiwanan.

"Tama na iyan, Rosh! Let's go!"

"Now."

Isang malakas na pagsabog ang sumunod sa amin dahilan kung bakit tumilapon ang mga katawan namin kahit gaano na kalayo ang nararating namin. Ngunit masyado nang mabilis ang apoy na nakasunod sa amin kaya hindi na ako nagulat nang may isang malaking bola ng tubig ang lumamon sa amin.

I expected a boiling water because of the fire tailing us, but all I could feel was his cold water embracing my whole body.

Gumulong kami sa loob ng malaking bola ng tubig na iyon hanggang sa makarating kami sa paanan ng kabundukan. Nang sandaling pumutok ang tubig na iyon, narinig ko ang sunod-sunod na daing at reklamo ng lahat.

Divina looked awfully delighted with our situation. Ako agad ang nilapitan niya at hinawakan niya ang mga kamay ko. I knew this was coming, huminga ako nang malalim at tumayo.

"Were you hurt?" Salubong sa akin ni Tobias.

Umiling ako sa kanya bago ko ibinalik ang mga mata ko kay Claret. I remember when I was still young. I was with my wounded hands from training with my bow and arrows, there was a woman who kneeled before me, she was so beautiful, and her eyes were glistening because of her tears. Her lips were trembling, and her hands were hesitant to touch me.