ခါတိုင္းဆိုရင္ ခြဲစိတ္မႈကိုယုံၾကည္ခ်က္အျပည့္ရွိေပမဲ့ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူတြန္႔ဆုတ္ေနသည္။

ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီျပည့္လို႔မွႏိုးမလာရင္ ယြန္ဂီေသသြားႏိုင္တာေၾကာင့္ပင္။ 

"ငါ႔ကိုဂ႐ုတစိုက္ေနဖို႔ေျပာၿပီး မင္းက်ေတာ့ကိုယ့္ကိုယ္ကိုဂ႐ုမစိုက္ဘူး ကေလးစုတ္!

ငါမင္းကိုခဏခဏတစ္ေယာက္ထဲခ်န္ထားခဲ့လို႔စိတ္ဆိုးတာလား။

ငါမထားသြားေတာ့ပါဘူး ကတိေပးပါတယ္.."

ေသြး႐ူးေသြးတန္းစကားမ်ားက အၾကင္သူၾကားႏိုင္မည္လား။ ဂုဏ္သိကၡါႀကီးမားလွတဲ့ပါေမာကၡတစ္ေယာက္က ဒီလိုၿပိဳလဲဖို႔သင့္ေတာ္ပါ႔မလား သူမေတြးမိေတာ့ပါ။ အခ်စ္ကလူကိုေစာက္႐ူးဆန္ေစသည္။

"ကိုကို"

ေဂ်ာင္ကုအသံၾကားေတာ့မွ ဂ်ီမင္ကုန္း႐ုန္းထၿပီး မ်က္ရည္မ်ားအား လက္ခုံျဖင့္ ဖိသုတ္လိုက္သည္။

"ကုကီ အဆင္ေျပရဲ႕လား ကင္မ္ထယ္ေယာင္းေရာ"

"ဟန္နီကအားနည္းေနလို႔ ကြၽန္ေတာ္အိမ္ျပန္ပို႔ၿပီး ေပးအိပ္လိုက္တာ "

"အာ..."

ႏွစ္ေယာက္သားၿငိမ္သြားၿပီး အခန္းတစ္ခုလုံးမွာတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ကုတင္ေပၚတြင္လွဲေနေသာ ယြန္ဂီမွာ ၿငိမ္သက္လွ်က္။

"ယြန္ဂီကႏိုးလာမွာပါ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယုံလိုက္ကိုကို

အဲ့ဒီေကာင္ႏိုးလာတဲ့အခါက်ရင္ ကိုကိုဒီလိုၿပိဳလဲေနတာကိုျမင္ရင္သူေပ်ာ္ပါ႔မလား

ကြၽန္ေတာ္အိမ္ကေန ကိုကို႔အတြက္ စားေကာင္းတာေတြယူလာေပးတယ္ ။ အဝတ္အစားတစ္ခ်ိဳ႕ေရာ

ကိုကိုေရခ်ိဳး စားေသာက္ၿပီးမွ ယြန္ဂီဆီျပန္လာခဲ့ အခုကြၽန္ေတာ္ေစာင့္ေနေပးမယ္"

ဂ်ီမင္မွာေပကပ္ကပ္လုပ္ေနတာေၾကာင့္ အထုပ္မ်ားအား ဂ်ီမင့္လက္ထဲသို႔ထည့္ေပးလိုက္ကာ အတင္းေရခ်ိဳးဖို႔ေျပာမွ ေပကပ္ကပ္ျဖင့္အခန္းထဲမွထြက္သြားသည္။

"ယြန္ဂီရာ.. မင္းျမန္ျမန္ႏိုးမလာရင္ ငါ႔အကိုေတာ့႐ူးေတာ့မွာ"

Loading.. [COMPLETE]Where stories live. Discover now