Η ζωή σαν οικογένεια

Η αρχή της συγκατοικισης

Οι αγώνες πατινάζ για τον Γιούρι και τον Γιούριο είχαν έρθει επιτέλους στο τέλος τους.Ενιωθαν ανακούφιση και ένα βάρος από πάνω τους να φεύγει καθώς είχανε αποφασίσει να ζήσουν μαζί μέχρι ο Γιούριο να σπουδάσει.Ο Βίκτορ ως προπονητής των δύο αγοριών είχε βρει το σπίτι όπου θα έμεναν."Παιδιά ελάτε πρέπει να μαζέψουμε τα πράγματα μας και να φύγουμε για Ιαπωνία !" είπε χαρούμενα και έτσι μάζεψαν τα πράγματα τους και πήγαν στο Χασετσου.
-----------------------------Γιουρι p.o.v
Ήρθε η μέρα όπου θα αποχερετησω τους γονείς μου για αρκετό καιρό. Μπορώ να πω ότι τρέμω ακόμα στην ιδέα του αποχερετισμου παρότι ξέρω ότι έχω μαζί μου το αγόρι μου ,τον Βίκτορ και τον καλύτερο μου φίλο,τον Γιούριο(ας ελπίσουμε κολλητό). Καθώς φτανουμε στο σπίτι μου αρχίζω να νιώθω νοσταλγία για όλες τις μοναδικές στιγμές που έζησα εδώ πέρα, ακόμα και τις πιο στενάχωρες.Κανω νόημα στον Βίκτορ να έρθει "όχι Γιούρι,δεν μπορούμε να μπούμε σε αυτήν την οικογενειακή στιγμή,είναι πολύ σημαντική για σένα"είπε βούρκομενος.Με έναν κόμπο στο στομάχι άνοιξα την πόρτα και είδα τους γονείς μου να στέκονται με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο τους."Ώστε το σπίτι σας είναι έτοιμο;""Ναι"απάντησα καλοσυ νατα"Πρέπει να μαζέψω τα πράγματα μου".
Αφού τακτοποιήθηκα αποχερετησα τους γονείς μου με δάκρυα στα μάτια όπως και τα παιδιά και μπήκα στο αυτοκίνητο.Εβλεπα τους γονείς μου να μας αποχερετουν χαμογελώντας.Αντιο μαμά, αντίο μπαμπά υπόσχομαι να σας επισκέπτομαι συχνά.
-----------------------------
Τα τρία αγόρια κατευθύνονταν προς το καινούριο τους σπίτι και όταν έφτασαν έτρεξαν μέσα χαρούμενοι (εκτός από τον Γιούριο)τακτοποιώντας τα πράγματα τους."Γιούριο πως σου φαίνεται που θα μένουμε όλοι μαζί;"ρώτησε ο Βίκτορ με ανυπομονησία "Δεν με χαλάει, αλλά και μόνο στην ιδέα ότι θα μένω με δύο Θεό τρελούς γκέι αηδιάζω"είπε το ξανθό αγόρι υποτημιτικα .Ο Βίκτορ γέλασε και φηλισε τον Γιούρι που ερχόταν ευτυχισμένος δίπλα τους."Παιδιά είναι μια καινούργια αρχή για εμάς και πρέπει να την απολαύσουμε"είπε ο νεαρός Ιάπωνας.