Mglisty Zmierzch

Prolog

- Na nic mi nie pozwalasz! - warknęłam ze łzami w oczach.

- Gdybyś miała chodź trochę oleju w głowie, na wszystko bym ci pozwolił! 

- Ale ty przecież też go nie masz! - W jego oczach widziałam wściekłość oraz coś jeszcze... Żal.

Sekunda ciszy.

- Nie masz pojęcia na co się piszesz...

- Ooooo, ależ mam! Całymi dniami wpatrujesz się w ekran telewizora, nawet jeśli jest wyłączony! Nie takiego chcę życia, i nie z tobą! Chcę wreszcie dowidzieć się o niej czegoś więcej! Chcę wstawać rano i widzieć jej uśmiech na twarzy. Chcę opowiadać jej po szkole, jak minął mi dzień! Chcę ... - wstał z kanapy przerywając mi, tym razem spokojnym głosem:

- A ja chcę żebyś była bezpieczna i wiem że ona też by tego chciała.

Umilkłam, lecz nie na długo jego słowa przerwały moją agresję:

- Chcę czuć dotyk jej ust na moim czole gdy idę spać...

Z trudem udawało mi się, nie rozryczeć.

- Słuchaj, Julie... Jesteśmy w Szwecji... Ona jest na Antarktydzie! Nigdy jej nie znajdziesz! Nawet jeśli żyje, to jak masz zami... - przerwałam mu gwałtownie:

- Tato... Ona żyje... Wiem to... nawet mi się nie sprzeciwiaj.

- Skarbie - przytula mnie tak mocno, że ledwo oddycham - Nie rób tego ... p r o s z ę. Twoja matka by tego nie chciała.

- Ale kiedy ja m u s z ę ... - szepczę.

- Nie, nie, uwierz mi, nie musisz jej szukać - puszcza mnie i wpatruje się w moje brązowe oczy - P r o s z ę cię! Nie rób mi tego! Nie zostawiaj mnie samego... Kocham cię córciu, dobrze o tym wiesz, i chcę dla ciebie jak najlepiej... Zrozum... Ta wyprawa... To a b s u r d.

- Nie rozumiesz... Muszę ją poznać...

- Próbowałem, ale nie pozostawiasz mi żadnego wyboru... Nie wypuszczę cię stąd... NIE.

Ruszył do swojego pokoju.

Na jego twarzy widziałam złość, a raczej wściekłość. Wcześniejszy żal który zauważyłam w jego oczach przeobraził się w niepokój, strach oraz ... ból?

Nikt i nic mnie nie powstrzyma od poznania matki. Matki którą widziałam tylko raz, przez niemal sekundę - gdy się urodziłam...