The Tree Of Our Relationship

Prologue

“Hinde ba pwedeng nakalimutan ko lang, ho?” Sagot ko sa kaniya. Hinde na siya sumagot at pinaandar na ang trysikel niya. Naglakad na rin ako papunta sa puno na siyang binubuhusan ng hinanakit at galit ko.

Nang makalapit sa puno na pinangalanan ko pang “Ae”, sinunod ko sa pangalan ko. Napangiti ako ng makitang wala masiyadong tao. Makakapagbuhos ako ng sakit at galit. Ang ganda ng puno. Ang ganda-ganda.  Sana ganito rin ako ka-ganda. SANA.

Umupo ako sa upuan na nasa gilid ng puno at pinagmasdan ang paglubog ng araw sa gitna ng karagatan. Kung may selpon lang ako, kukuhaan ko ito ng litrato. Habang nagmamasid sa gitna ng karagatan ay may isang lalaki na tumabi sa gilid ko.

“Ganda 'no?” Sambit nito. Nilingon ko siya at nakitang nasa akin ang mga mata niya. Hinde ko siya sinagot at ibinalik ang mga mata sa karagatan.

“What are you doing here? Six pm na.” Sambit nito. Napatingin ulit ako sa kaniya.

“Why do you care? It's my own l-” Naputol ang aking sasabihin ng magsalita siya.

“Maga ang mga mata mo. Tsk, why people find this tree as their comforter, weird people.” Tanong nito na ikinanuot ng noo ko.

“Let them. Ano naman kase kung nakikita nila itong puno bilang safe and cmforter place nila? Eh, kung walang tao na gusto makinig sa kanila. Na kahit ang sariling pamilya nila ay hinde sila magawang pakinggan?” Sagot ko sa kaniya. Tumingin siya sakin kaya umiwas ako ng tingin.

“Okay.. i understand now. Eh, why you? Do you also have problems kaya ka nandito? Kase walang nakikinig sayo?” Tanong nito.

“Haha... What do you think?” Balik-tanong ko sa kaniya. Tinignan niya ako ng matagal sa mga mata. Bigla niya akong niyakap ng mahigpit na ikinagulat ko.

“You look... like hurting, you can tell me your problems. I will listen” Sambit nito. Agad nanubig ang mga mata ko. Finally someone volunteered to listen my rants, my probs, my insecurities.

“A-are you sure?" Paninigurado kong tanong habang pinipigilan ang mga luha. Tumango ito kaya nagsimula na akong mag-kwento.

“Well... okay pa naman kami noong bata pa ako. Palagi nila akong niyayakap, nilalaro at sinusunod ang mga gusto ko. But when i turned twelve years old. They changed.” Tumigil ako at umiyak.

“They started to hurt me. Binubugbug nila ako kahit walang dahilan. I don't e-even know what is their main r-reason..” Nauutal kong sambit. Niyakap niya ako at hinalikan sa noo.

“I'm here. Whenever they are hurting you, just come here at this tree. I will wait.” Sambit nito. Niyakap ko siya pabalik. Hinigpitan niya ang yakapan namin.

“May kapalit lahat ng ito, just trust God. All of this were just his challenge for us, for you, Just always pray.” Paalala nito sakin.

Nagkwentuhan pa kami ng ibang mga bagay-bagay hanggang sa naligtaan ko na ang mga sakit at galit na nararamdaman.

This man made me feel special. In a short time i feel like someone love me. That i am important to someone. He was the first man did this to me. And his name stayed at my mind all the night. Keze.

And i think, i am falling inlove with him.
I mean, who would not? He was the type of man that can make you feel the prettiest, that you cannot feel you are alone, because he is there for you. How lucky his future girlfriend and wife is.

Kakauwi ko lang, medyo natagalan pa nga dahil naglakad lang ako. Dahan-dahan kong binuksan ang main door namin dahil hinde ako pwede mahuli. Ang akala ko ay tulog na silang lahat dahil malalim na ang gabi at patay na ang mga ilaw. Pero nagkamali ako, dahil hinde pa ako nakakapasok ng tuluyan ng may marinig akong malalim at nakakatakot na boses.

“Where have you been?” Bungad na tanong sakin ni Daddy.

“Sa park lang, Dy” Sagot ko. Agad niya akong binato ng unan sa mukha.

“And do you think i'm a fool?” Galit na sigaw niya. “You brother followed you! At nakita niyang nakipagkita ka sa isang lalaki! Ang landi mo rin talagang babae ka” Galit pa rin niyang sigaw. Agad siyang tumayo sa pagkakaupo, lumapit siya sakin at sinimulan akong sabunutan.

“Pag nalaman kolang talagang buntis kang animal ka. Hindeng-hinde ka na talaga makakapasok sa bahay nato! Ikaw ang nagdadala ng kahihiyan sa pamilya nato! Demonyo ka! Wala kang kwentang anak!” Sigaw nito at itinapon ako sa sahig. Pagkatapos ay umalis na siya. Tumawa ako habang tumutulo ang luha.

“Ikaw ang nagdadala ng kahihiyan sa pamilya nato! Demonyo ka! Wala kang kwentang anak!” Paulit-ulit na sinasabi ng utak ko. Tangina. Am i really that useless for them? Kung pwede lang akong maglayas! Matagal ko na akong wala dito! Wala na akong ginawang tama. Bakit ba ako nags-stay dito?
Hinde ko aakalain na kay Daddy mismo iyun manggagaling. Fuck, the words didn't hurt me, but damn, the person who said them, yes! It fucking hurts me, Alot!

Hanggang kailan ako magtitiis sa lintek na buhay na ito? Pagod na pagod na ako. Putangina. Pagod na pagod!

Minsan, napapaisip nalang ako, Do I Deserve This Kind Of Pain? Do I?

Bakit ang unfair pagdating saakin? Bakit?