သိုင်းလောကတစ်ခုလုံးကဗရုတ်သုတ်ခတွေချည်းပဲ!

အခန်း (၃၂) ကြယ်စဉ်ကိုးနွယ် ပုလဲသွယ်နက္ခတ်!

မဟုတ်မှလွဲ သူရဲကောင်း မင်းက သူများအိမ် သွားချောင်းမလို့လား! တကယ်သာ ဆိုရင်တော့ အကြမ်းဖက်သမားကို နှာဘူးပေါင်းလိုက်သလိုပဲ!

" မကြည့်ရင် နောင်တရမှာနော် "

ချင်ရှောက်ယွီက ခုတင်ဘေးနားတွင် ထိုင်သည်။

" တကယ်လို့ အဲ့ဟာက ကြည့်မကောင်းဘူးဆိုရင် အခန်းပြန်ရောက်ရင် ပြန်စိတ်ဆိုးလိုက်.. ဘယ်လိုလဲ? "

" ........ "

ရှန်ချန်းလင်သည် တွေဝေသွားရသည်။ ချင်ရှောက်ယွီက သူ့ကို အင်္ကျီဝတ်ပေးလိုက်သည်။ ရှန်ချန်းလင်က စိတ်ဆိုးဆိုးနှင့်ပင် -

" ဒါ မင်းအတွက် နောက်ဆုံးသော.. တစ်ခုတည်းသော အခွင့်အရေးနော်! "

" အင်း "

ချင်ရှောက်ယွီက လေးလေးနက်နက် ဖြေသည်။

" အဲ့တာကြောင့်မို့ ကိုယ် သေချာ တန်ဖိုးထားမှာ "

" ဧကန္တ သိုင်းလောကထိပ်သီး လျှို့ဝှက်သိုင်းကျမ်းများ ခိုးမလို့လား? "

ရှန်ချန်းလင်က အတွေးနယ်ပယ်များကို ဖြန့်ကျက်ကြည့်လိုက်သည်။

" ကိုယ်က အဲ့လို အောက်တန်းကျတဲ့အလုပ်တွေ လုပ်မဲ့လူနဲ့ တူလို့လား? "

ချင်ရှောက်ယွီက မေးသည်။

မင်းက တူတာ မဟုတ်ဘူးလေ.. မင်းကိုယ်က အဲ့လိုလူပဲကို! ! !

ရှန်ချန်းလင်က မိမိ၏ နီရဲတွတ်နေသော တင်ပါးကို အသာအယာ ပွတ်ကြည့်ပြီး မျက်ဝန်းများက ပို၍ ဒေါသထွက်လာပြန်ပုံပင်။

" မင်းကို ဆေးကူလိမ်းပေးရမလား? "

ချင်ရှောက်ယွီက ရယ်ချင်တာကို ထိန်းပြီး မေးသည်။

မင်းနှမကိုပဲ ကူလိမ်း!

ရှန်ချန်းလင်သည် ခါးကိုင်း၍ ဖိနပ်ကို သေချာစီးလိုက်သည်။

တင်ပါးဆိုတဲ့အမျိုးက မင်းကြည့်ချင်တိုင်း ကြည့်လို့ရမဲ့အမျိုးလား!

နှစ်ဦးသားသည် အဝတ်အစားများ သေချာပြန်ဝတ်ပြီးသော် တည်းခိုခန်း၏ နံရံကို ကျော်၍ အပြင်ခုန်ထွက်သွားကြတော့၏။ ယနေ့အတွက် အစောင့်အကြပ် တာဝန်ကျသော ငယ်သားများကမူ ရင်တသသ တွေးမိကြလေသည်။