ရှောင်းမျိုးနွယ်ရဲ့ပထမဦးဆုံးမင်္ဂလာပွဲဖြစ်တာကြောင့် ထိမ်းမြှားပွဲဟာပုံမှန်ထက်ပိုကြာသည်။နိုင်ငံအသီးသီးကဆက်သပေးလာတဲ့လက်ဆောင်ဘဏ္ဍာတွေကိုလည်းတစ်ခမ်းတနားလက်ခံရရှိ၏။
သံတမာန်တွေနဲ့စကားပြော၊ဧည့်ခံနဲ့မင်္ဂလာပွဲဟာညနေစောင်းမှပင်ပြီးတော့သည်။
ပွဲပြီးတော့ ထုံးစံအရရှောင်းမင်းသားလေးကို စစ်သူကြီးဝမ်ရဲ့နန်းပြင်အိမ်တော်ကိုခေါ်ဆောင်သွားရမည်ဖြစ်သည်။
ဒါကြောင့်ရှောင်းဧကရာဇ်ကသူ့သားတော်နဲ့စစ်သူကြီးဝမ်ကိုနန်းရင်းပြင်မှာတင်နှုတ်ဆတ်စကားဆိုရသည်။
"စစ်သူကြီးဝမ် ကိုယ်တော့်သားတော်လေးကိုစောင့်ရှောက်ပေးပါ၊"
ရှောင်းဧကရာဇ်ဟာစကားအများကြီးပြောချင်ပေမဲ့ သူ့သားတော်ကိုနှုတ်ဆတ်စကားဆိုရမှာမလို့ဆက်ပြောလို့မထွက်ပဲ မျက်ရည်တွေဝဲကာမျက်ရည်မကျအောင်သာအံတင်းခံနေသည်။
ရှောင်းကျန့်လေးကလည်းသူ့ခမည်းတော်မျက်နှာမကောင်းတော့သူပါမျက်ရည်လေးဝဲတဲတဲနှင့်။
"ကျွန်တော်ရှောင်မင်းသားလေးကိုမှဲ့တစ်ပေါက်မစွန်းအောင်ကရုစိုက်မှာပါ၊
ညတိုင်းအေးချမ်းစွာအိပ်စက်စေပြီးနေ့တိုင်းပျော်ရွှင်အောင်ထားပါ့မယ်လို့အရှင့်ကိုကတိပေးပါတယ်..."
အရှင်ကခေါင်းဆတ်ဆတ်ငြိမ့်သည်။
ထို့နောက်သူ့သားတော်လေးကိုပွေ့ဖက်ကာနဖူးလေးကိုခပ်ဖွဖွနမ်းသည်။
"ခမည်းတော်ကိုအားတိုင်းလာတွေ့နော်
နန်းပြင်မှာပွဲတော်တည်ရတာအဆင်မပြေရင်လဲ.နန်းတွင်းထဲလာခဲ့သိလား၊ခမည်းတော်ကသားတော်ကြိုက်တတ်တဲ့မုန့်တွေကိုလည်းနေ့တိုင်းလုပ်ခိုင်းပြီးပို့ပေးမယ်၊ လိုချင်တာရှိရင်လဲ အချိန်မရွေးပြော၊အိမ်ထာင်ကျသွားပြီဆိုပြီးရင့်ကျက်ချင်ယောင်ဆောင်မနေနဲ့
သားတော်ကအခုမှ၁၉နှစ်ပဲရှိသေးတာ.."
"ဟုတ်..သားတော်မှတ်ထားပါ့မယ်.."
"ခမည်းတော်ကမခွဲချင်သေးဘူးကွယ်."
