KOKUNUN İZİ

15

Merhaba! 

Yeni bölümle karşınızdayım. Umarım severek, eğlenerek, beğenerek okursunuz. Normalde bu bölüm kısa olacaktı ama 16 ile birleştirip daha uzun bir bölümle gelmek istedim.

Oy verip yorum yaparsanız beni çok mutlu edersiniz.

Bölüm sonunda görüşmek üzere, hoşça kalın.

23.03.2024

15

Bir buçuk ay geçti. Her gün azap gibiydi. Hemen her gün mesajlaşıyoruz ama yetmiyor. Kafayı yiyeceğim raddede atanma haberim geldi. Çok şükür artık çalışıyordum. Bunu öğrendiğim an kocamı aramıştım ama telefon açılmamıştı. Sonrasında bana dönmüştü.

Bugün işimin ilk günüydü. Heyecandan dizlerim titriyor. Kalbim pır pır. Onca sene verdiğim emeğin boşa gitmediğini görmek insanı tatmin ediyor.

Ekibimle tanışıp etrafı gözlemlemeye çalıştım. İlk gün böyle geçti. Eve geldiğimde duş alıp Cihangir'in kıyafetlerinden giyindim üstüme. Altıma da termal tayt giyinmiştim.

Onun kokusuna bulanmayı seviyordum. Onun kıyafetlerini giyindikçe sanki bir adım ötemdeymiş gibi hissediyordum.

Kendime kahve yaptım. Kahvemi içerken babamlarla görüntülü konuştum. Ardından yatmadan evvel her gün yaptığım gibi Verda'ya gittim. Dondurma yiyordu.

"Afiyet olsun."

"Teşekkürler ama sana vermeyeceğim sadece iki kişilik." Bir elini karnına götürüp okşadı.

"İstemiyorum zaten, yeğenim ve sana iyi keyifler," dedim. Uzattığı ayaklarını kaldırdım, oturup ayaklarını kucağıma koydum.

"Kız olur mu öyle şey?" diyerek toparlanmaya çalışsa da engel oldum.

"Olur olur." Ayaklarına masaj yapmaya başladım. "Benim biricik yeğenimi taşıyor bu minnoş bünye. Her şeyi yaparım."

"Ya ama Leyloş!" Hemen de gözlerin dolsun. Hemen! Hamilelik hormonları son gaz devam ediyor aman yarabbi! "Sen de yapsana bir bebek, beraber büyüsünler."

Cihangir vol iki.

"Teşekkürler canım, almayayım şimdilik."

"Neden ama?" diye sordu.

"Yirmi iki yaşındayım Verda. Daha birkaç ay öncesine kadar anne babasının dizinin dibindeki kızdım. Daha ben büyüyemedim ki çocuk büyüteyim. Ayrıca önce biraz çalışmak istiyorum ve evlilik hayatına iyice alışmak istiyorum. Bu yüzden bir süre çocuk yok."

Bu sefer toparlanmasına izin verdim. Ellerimi tutup gözlerimin içine baktı.

"Bir problem mi var?" Başımı iki yana salladım. "Evlilikte zorlanıyor musun?" Gülümsedim.

"Yani her şey çok kolay diyemem elbette. Ama zorlandığımı da söyleyemem. En zorlandığım evre şu anki evre. O varmış gibi devam ettirip yokluğuyla mücadele etmek gerçekten zor. Ev işlerine annem sağ olsun idmanlı olduğum için zorlanmıyorum çok fazla ama yine de evli olmak, o psikolojiye uyum sağlamak zorlamıyor desem yalan olur."

Bana anlayışla gülümsedi.

"Büyük cesaret yirmi iki yaşında evlenmek. Gerçi bizim ekipçe beklediğimiz bir şeydi bu."

Kaşlarım çatıldı. Ne demek ekipçe beklediğimiz bir şeydi?

"Hepiniz mi biliyordunuz beni?"

Verda otuz iki diş sırıttı. Allah'ın cezası herif bir bana mı söylemedin bana olan duygularını?