" ဆွန်းယောင်း"

လက်ထဲမှ ပေးစာကို မြန်မြန်ခေါက်လိုက်ပြီးမှ လှမ်းခေါ်သည့်အသံကို လှည့်ကြည့်မိသည်။
ဆွန်းယောင်း စာတွေရနေကျကို မြင်လေ့မရှိသူရဲ့ အသံမှန်း တစ်ထစ်ချသိလိုက်တဲ့ တုံ့ပြန်မှူ။

" စာမေးပွဲဖြေရမှာဆိုတော့ စောစောပြန်ရလောက်တယ်။ ဂျွန်းဟွီနဲ့ငါ basketball သွားကစားမလို့ လိုက်ခဲ့ချင်လား"

" သုံးယောက်ပဲလား ဂျီဟွန်း။ တခြား ဘယ်သူပါသေးလဲ"

" ဝန်းနူကိုလည်း မေးထားတယ်တဲ့ ဂျွန်းက။ ဘာလို့ ခုထိ ရောက်မလာသေးတာပါလိမ့်"

ဂျွန်ဝန်းနူအကြောင်း တွေးမိတော့မှ ဒီနေ့ မနက်ခင်းအတန်းမှာ ပေါ်မလာ။ အတန်းတော်ရုံပျက်တာလည်း မဟုတ်ပဲ။

နေ့လည်ခင်းအတန်းမရှိလို့ တောက်လျှောက် စာကြည့်တိုက်ထဲ နေနေခဲ့တဲ့ ဆွန်းယောင်းအနေဖြင့် စာကြည့်တိုက်ထဲမှာတောင် အရိပ်အယောင်မတွေ့ပုံထောက် အိမ်မှာပဲ နေနေတာလို့ မှတ်ခဲ့သည်။

" လိုက်မယ်တဲ့လား"

" message တောင် ဝင်မဖတ်သေးဘူး"

" စာမေးပွဲဖြေပြီးရင် ပြန်ပြောမယ်လေ ဂျီဟွန်း"

ပါးတွေမို့တက်ကုန်သည်ထိ ရယ်ပြကာ ဂျီဟွန်းကလည်း ခေါင်းငြိမ့်ပြီး သူ့ခုံနေရာသို့ ပြန်သွား၏။ ထိုစဉ် ပြတင်းပေါက်ထောင့်တစ်ခုမှ လှစ်ခနဲမြင်လိုက်ရသော ခဲရောင်အနွေးထည်။

စာမေးပွဲမို့ နေရာခွဲထိုင်ရမည့်အသိနှင့် အတန်းထဲကို ဝင်လာသော သူက နောက်ဆုံးခုံထောင့်မှာပဲ ဝင်ထိုင်သည်။

ဆွန်းယောင်းလှည့်ကြည့်သည့်အခါ လက်ယမ်းပြလို့ နှူတ်ဆက်၏။

အတန်းနောက်ကျနေတဲ့လူက ဆွန်းယောင်း ခုံပေါ် စာတင်ပေးထားစရာ အကြောင်းမှ မရှိတာ။
ဟိုတစ်ရက်က ဘာကြောင့်များ သူဖြစ်ရင် ကောင်းမယ်လို့ တွေးလိုက်မိတာပါလိမ့်။

အဆက်အစပ်မရှိ။





စာမေးပွဲဖြေတာ ဆွန်းယောင်းပဲ စာသေချာမရလို့ ကြာနေတာလား။ အတန်းထဲမှာ နှစ်ယောက်သုံးယောက်ပဲ ကျန်တော့ကာမှ ထွက်လာခဲ့ရသည့်အဖြစ်။

love & letters [soonwoo]✔️Where stories live. Discover now