YAYINCI -GAY

14. Bölüm

Merakla sormuştum ama bir süre ses gelmedi. Telefonu kapattığını düşünüp ekrana baktım ama arama hâlâ sürüyordu.

"Koray?"

"Buradayım." Sesi gergin çıktığı için kaşlarım çatıldı. Neden böyle olmuştu ki? Alt tarafı bir soruydu ki büyük ihtimalle piar çalışmasıydı. Her ne kadar böyle işlerde parmağım olmasa da...

"Hayır, hayır piar değildi."

Kaşlarım çatıldı, yayını kapatıp kazanç kısmına girdim. "Ama burada üç yüz binden fazla bir gelir var. Yani... Yani bu çok. Kim böyle bir şey yapar ki?"

Tereddüt ve hafif bir korkuyla sormuştum, açıkçası. Acaba o adamlar ile bir anlaşma yapmıştım da işin bana düşen tarafını yapmadığım için mi bana saldırmışlardı.

"Ben... Yani ben bilmiyorum. Emin değilim, seni sevdiğini söyleyip duruyordu." Sesi cidden garipti. Beni germeyi başarması kaşlarımı bükerken sordum.

"Hiç tanıştık mı, onunla? Yani gerçekten beni sevdiği için mi? Neden bu kadar eminsin?"

"Sürekli yayınlarına gelip duruyordu. Sen anlatmıştın. Seni sevdiğini söylemiş, çok- çok seviyormuş. Karşına çıkmaya korktuğu için bu yöntemi seçmiş. Belki farklı bir yol deneseydi çok daha iyi olurdu."

İçimi bir şüphe kapladı, kullandığı tonun pişmanlığı. Başımı iki yana sallayarak hemen def ettim bu düşünceyi. İmkânsıza yakındı çünkü o Korel Korhan'dı.

Yutkunup kendi kendime başımı salladım. "Yani onunla tanıştım?"

"Evet. Sadece sen."

"Ne yani? Hiç birlikte buluşmadık mı?"

Saçma geliyordu. Nasıl güvenebilmiştim ki? Ellerimi stresle şortuma sürterken birden kedim yaklaşıp bacağıma sürtünmüştü. Ona gülümsediğim sırada Korel konuştu.

"Hayır, birkaç kez evine geldi. Senin anlattıkların en azından bu kadar."

"Bayağı bir çekingemiş anlaşılan."

"Çekingen değil."

Kaşlarım çatıldı, aniden atıldığı için. Neden koruyor gibiydi?

O da bunu fark etmiş olacak ki durakladı. Bir süre konuşmamıştı ve o sırada kedim kucağıma atlayıp oturmuştu.

"Sana kendisini göstermek istemiyormuş. Onu beğenmez, istemezsin diye."

Sahte bir alınganlıkla cevap verdim. "Ne yani? Ben insanları tiplerine göre mi çevremde barındırıyorum? Beni hiç mi hiç tanımıyormuş."

Korel'in kısık sesli gülüşü kulağıma geldiği gibi bir anda gözlerim doldu.

Kaşlarım çatıldı, bu duruma. Anlayamayarak parmak uçlarımı yanaklarıma değdirdim. Islaklık parmaklarıma yapışırken yutkundum.

Korel'de, bir şeyler vardı. Neydi bilmiyordum ama öğrenecektim.

🖥️🖥️🖥️

Kaydımı dondurup fakülte bahçesine çıktığımda Murat yanıma gelmişti. Ona gülümserken ekibin geri kalanı da yanımdaydı.

Feride, kaşımdaki henüz geçmeyen yaraya üzgün gözlerle bakarken kolumu omuzuna atıp kendime çektim. "Üzülme artık."

"Ama seni tek göndermeseydim-"

"Ya ne alakası var? Beraber gidip ne yapacaktık sanki?"

Feride'nin bakışları değişmediğinde saçlarının arasına ufak bir öpücük bırakıp kampüs yolunda yürümeye başladık.

"Dert etme. Gerçekten. Hem beni yalnız arıyorlardı zaten. En azından sonrasında yanıma geldin."

Feride bir şey demeden önüne döndü. Kafasına taktığını bilmiyordum ama diyebileceğim başka bir şey var mı emin değildim. Belki bir süre aklını boşaltmaya ihtiyacı vardı.

"Hallettin mi, bu arada?"

Başımı salladım, Devrim'e. "Evet, biraz zorladılar ama zaten konuları falan hiç hatırlamıyorum."

Murat gülümseyerek saçlarımı karıştırdı. "Ben sana slaytlarla notları atarım."

Ona gülümseyip teşekkür ettiğim sırada aklıma gelen ile hemen konuştum. "Bu arada, yayınlarıma gelen şu babacık kişisi kim biliyor musunuz?"

Dördü de bir an bana baktılar ama hemen önlerine dönmüşlerdi. "Bir de o vardı, değil mi?"

Eser'in lafını anlayamazken Devrim cevapladı. "Galiba siz sevgili gibi bir şey olmuştunuz."

Şaşkınlıkla baktım ona. Siktir lan oradan!

"Lan bende hiç o tarz bir ilişkiye girecek tip var mı?"

Murat göz devirip saçlarımı sertçe karıştırdı. "Salak mısın sen? Adamı evine davet etmiştin. Hatta bir yayınında yakın olduğunuz da belli oluyordu."

"Yüzünü gördük mü?"

"Yok, sadece kolu vardı."

Hatırlamaya çalışıyordum ama boşluk her seferinde yüzüme çarpıyordu. Üstelik doktor da kesin kez hatırlayacağımın garantisini de vermemişti.

"Peki, eyvallah."

Onlar, sonraki derse gireceği için yemekhaneye gittiklerinde ben de veda edip arabamı park ettiğim yere gitmiştim.

Binip çalıştıracağım sırada Serdar'ın aradığını da görmüştüm. Ona geri dönüp arabaya bağladım.

"Efendim, kardeşim?"

Serdar birkaç saniye sonra cevapladı. "Neredesin lan sen? Aklım çıktı, burada!"

"Oho!" Dedim, uzatarak. "Lan yeter artık, normale döndük, düşünme daha fazla."

Serdar sinirle ofladı ama bir şey demedi. Haklı olduğumu biliyordu. Hastanedeki süreyi saymazsak neredeyse iki hafta olacaktı.

"Tamam, her neyse. Menajerin seninle konuşmak istiyormuş. Numaranı direkt vermek istemedim. Sana attım, zaten. Ayrıca dikkat et kendine."

"Eyvallah, sağ olasın. Ederim ederim, asıl sen dikkat et kendine."

Laf atar gibi konuştuğumda gülüp veda etmişti. Ben de o sırada kampüsten çıkıyordum.

Birden arabanın içinde kısık sesle açtığım müzik yavaşlayıp durdu. Hemen ardından da Korel'in adını görmüştüm.

İçimi garip bir heyecan kaplarken hızla cevaplayıp gözlerimi yola çevirdim.

"Alo, gü-?"

"Benim," Dedim, lafını kestiği için ne olduğunu merak ederken.

"Ben bu akşam yayın açacak mısın diye merak ettim. Açmayacaksan yemek yemek için güzel bir mekan buldum."

Kaşlarım havaya kalktı. Sesi heyecanlı geliyordu. Daha doğrusu bu heyecanı bastırmaya çalışıyor gibi.

Güldüm, kendi kendime. Korel de bir acayipti.

"Bilmiyorum, menajerim ile görüşeceğim. Ondan sonra sana haber versem sorun olur mu?"

Gülümseyerek sorduğum soru neredeyse cilveye gidecekken son anda durdurmuştum kendimi. Ulan adam arkadaşımdı ve dediği kadarıyla çok yakın bir zamanda tanışmıştık.

Şimdi ağzına düşer gibi hareketlerim yüzünden eminim beni garip buluyordu.

Yüzüm bunlar yüzünden düşerken Korel'in sesi geldi.

"Pekâlâ, müsait olduğunda arayabilirsin. Seni bekliyorum."

Ona teşekkür edip kısa bir veda ile aramayı sonlandırdım.

Onun hakkındaki düşüncelerim yüzünden utanmıştım. Adam iyi olduğumdan emin olmak için yanımda duruyordu bense sesinin ne kadar etkileyici olduğunu düşünmeden duramıyordum.

🖥️🖥️🖥️

Siz yorum yapmayın sonra da bolum atmammı bekleyin 😍😃🥰