Triplets without contact

#1

Elizas pov
Ήμουν στο δωμάτιο μου μέχρι που ήρθε η Lisa. Είχα να της μιλήσω 5 χρόνια. Μου είπε "Έλα στο σαλόνι" και έφυγε.
Ήταν 12:09 ήταν Σάββατο δεν είχαμε σχολείο σήμερα. Σηκώθηκα από το κρεβάτι έχω να πω ότι χάρηκα λίγο γιατί με τις αδερφές μου δεν έχουμε μιλήσει από τα 10 μας. Έχουμε καταλήξει 15 χρονών και δεν έχουμε ξαναμιλήσει ποτέ απλά προσπερνάμε μία την άλλη στους διαδρόμους. Πήγα μέσα έκατσα στο καναπέ και κοίταξα την αδελφή μου είχα καιρό να την δω είχα καιρό να κάτσω να την κοιτάξω, την θαύμασα. Σε λίγο ήρθε και η Liza.

Liza's pov
"Γιατί μας φωνάξες εδώ" ρώτησα
Με κοίταξε δεν μου απάντησε τίποτα καθήσαμε και κοιτούσαμε η μία την άλλη με θαυμασμό για τα επόμενα 15 λεπτά. Η Eliza πήρε το λόγο "Λοιπόν;"
Είχα καιρό να ακούσω την φωνή της
Η Lisa μας μίλησε επιτέλους "Πλησιάζει το Λύκειο. Με πήρε τηλέφωνο η μαμά και μου είπε ότι άμα δεν αρχίζουμε να μιλάμε ξανά δεν θα μας βγει σε καλό και τη ρώτησα τι εννοεί και μου είπε ότι αρχίζουν τα σοβαρά γκομενικά τώρα και έκλεισε."

Lisa's pov
Δεν ήξερα πώς αλλιώς να τους το πω να κοιτούσαμε να σας στοισμένο βλέμμα σαν αυτό που είχαν όταν ήμασταν μικρά και τους έπαιρνα να τα παιχνίδια ύστερα η απάντηση της Lisa μου θύμισε τον λόγο που σταματήσαμε να μιλάμε είπε "Έλεος πώς κοιτάτε έτσι ούτε τον πα" Άρχισε να κλαίει "Συγγνώμη'' είπε
"Ξεχάστηκα" έτρεξε στο δωμάτιό της τότε καταλάβαμε τι πήγε να πει.

Eliza's pov
Δεν το περίμενα αυτό της είπες με έκανα και εμένα να κλάψω είπα στην Liza ότι δεν μπορώ και έτρεξα κι εγώ μέσα και εκείνη έκλαιγε όμως ήταν πάντα πιο δυνατή από όλες το μόνο που έκανε ήταν κοιτάει το πάτωμα με τα δάκρυα να κυλάνε πάνω στα μάγουλά της. Εγώ πήγα στο δωμάτιό μου κοπάνης αφήσω με την πόρτα στο κρεβάτι μου σκεπάστηκα και άρχισα να κλαίω δεν σηκώθηκα ούτε για να φάω μέχρι τη Δευτέρα το πρωί που είχαμε σχολείο δευτέρα κιόλας όπως όλος οι άλλες συνάντηση μας δεν έκανε καμία αλλαγή μόνο μας θύμισε τον λόγο του τσακωμού μας τον πατέρα μου. Εκείνος ήταν πολύ ευγενικός άνθρωπος όμως οι περισσότεροι τον ζήλευαν και οι τρεις τότε ήμασταν πολύ αγαπημένες μέχρι εκείνη τη μοιραία μέρα κάθε βράδυ ο μπαμπάς γύρισε από τη δουλειά εκείνο μας τη μέρα όταν χτύπησε το κουδούνι η μαμά άνοιξε την πόρτα νεκρό ο ύποπτος είτε το σκότωσες σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα ή θα το σκότωσε τον άφησε εκεί χτύπησε το κουδούνι και έφυγε τότε εμείς είχαμε ένα μεγάλο τσακωμό για το ποιος φταίει αυτή καμία από το street απλά θέλω να ξεσπάσουμε τα νεύρα μας η μαμά μας χώρισε για μία μέρα εμείς το βρήκαμε δεδομένο να μην ξαναμιλήσουμε ποτέ μέχρι τώρα δηλαδή.