«ថ្វាយបង្គុំអធិរា. ./អាយ!!ឡានវ៉ាងជីលោកធ្វើឆ្គួតស្អីនឹងឆាប់លែងខ្ញុំភ្លាម»ហ្វូឆឹងមិនទាន់បានគោរពអ្នកមានឋានៈធំជាងខ្លួនរួចរាល់ផងរាងតូចក៏ត្រូវបានរាងមាំចាប់បីចាកចេញពីទីនោះទៅ
ចំណែកឯហ្វូឆឹងក៏ត្រូវសេនារបស់រាងមាំចាប់ខ្លួនយកទៅផងដែរដោយទុកឲ្យស៊ាវយាននៅទីនោះតែម្នាក់ឯង
«ហឹក. .ពុក. .លោកពូ. .ហឹក. .តើអ្នកទាំងអស់គ្នាទៅណាបាត់ហើយ. . .ហឹក. . .ហឹក. . .សាវយានខ្លាច. .ហា. .»ការទុកក្មេងប្រាំមួយឆ្នាំឲ្យនៅតែម្នាក់ឯងបែបនេះវាជាបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរណាស់
«សូមក្រាបថ្វាយបង្គុំអធិរា. . ./ឆាប់រៀបចំរទេះសេះឲ្យយើង យើងមានរឿងត្រូវដោះស្រាយត្រូវទៅវាំងជាបន្ទាន់»ចៅហ្វាយក្រុងបាននាំកូនស្រីបម្រុងនឹងថ្វាយកូនស្រីឲ្យរាងមាំទៅហើយតែក៏អាកខានទៅវិញដោយសារតែរាងមាំបានដឹកដៃរាងតូចមកជាមួយព្រមជាមួយការដាក់បញ្ជាជាកំហិតបែបនេះផងដែរ
«ផាច់!!តើលោកឆ្គួតហើយឬបានជាធ្វើបែបនេះឆាប់លែងខ្ញុំភ្លាមខ្ញុំត្រូវត្រលប់ទៅមើលអាយានវិញ»រាងតូចកាលបើបានសេរីភាពមកវិញហើយគេក៏ប្រលែងដៃខ្លួនមួយដៃទៅលើថ្ពាល់របស់រាងមាំដោយបោះស្រដីឡើងជាមួយនឹងការព្រួយបារម្ភចំពោះកូនប្រុសរបស់ខ្លួន
«ត្រូវហើយយើងឆ្គួតព្រោះតែអូនម្នាក់គត់ ខ្វោក!!»ថាហើយបាយក៏ប្រតិបត្តិការតាមរបៀបចាស់ដោយលើកនេះពិសេសជាងរាល់ដងព្រោះថានាយបានធ្វើវានៅលើរទេះសេះ
ក្រឡេកមកមើលស៊ាវយានឯនេះវិញពេលនេះគេកំពុងតែលង់លក់ស្ថិតក្នុងរង្វង់ដៃរបស់វ៉ាន់នីងយ៉ាងស្កប់ស្កល់ដោយលែងខ្វល់អ្វីទាំងអស់
«អង្គម្ចាស់ដូចដែលទូលបង្គុំបានប្រាប់ទ្រង់អញ្ចឹងថាអធិរាជកំពុងតែយល់ច្រឡំហើយទូលបង្គុំនិងអ្នកប្រុសតូចគ្មានអ្វីនឹងគ្នាឡើយគ្រាន់តែពួកយើងរាប់អានគ្នាជាបងប្អូនប៉ុណ្ណោះ»ហ្វូឆឹងបន្ទាប់ពីខ្លួនត្រូបានរំដោះដោយវ៉ាន់នីងគេក៏បានរៀបរាប់ដំណើរដើមទងទៅនាយតូចទាំងអស់មិនបានលាក់លាមអ្វីឡើយ
«បើបែបនេះមែនអញ្ចឹងរឿងរបស់ពួកគេទុកឲ្យពួកគេជាអ្នកដោះស្រាយដោយខ្លួនឯងទៅចុះ មែនហើយ!!ចុះក្មេងប្រុសតូចនេះគេពិតជាកូនរបស់អាសៀនមែនឬ??»
«ក្រាបទូលព្រះអង្គម្ចាស់ គេជាកូនប្រុសរបស់អ្នកប្រុសតូច»ហ្វូឆឹងឆ្លើយ
«អញ្ចឹងអាសៀនគេមានគ្រួសារហើយ?? ម្ដេចបានជាឯងក្រវីក្បាល??»វ៉ាន់នីងសួរកាលបើឃើញហ្វូឆឹងក្រវីក្បាលបដិសេធ
«គឺថាក្មេងប្រុសម្នាក់នេះគឺអ្នកប្រុសតូចជាអ្នកបង្កើតមកដោ. ./ព្រុស!!»
«ហា៎~~»ទឹកតែពេញមុខរបស់ហ្វូឆឹងតែម្ដង
«សុំទោសយើងគ្មានចេតនាទេ»
ក្រឡែកមកមើលគូស្នេហ៍ដែលមិនទាន់ត្រូវគ្នាមួយគូនេះវិញម្ដងពួកគេបានធ្វើរឿងនោះនៅលើរទេះមិនទាន់ឈប់ឡើយ
«អាស៎. .អាស៎. .ឡានវ៉ាងជី. .បានហើយឈប់ទៅ. .អាស៎. .ខ្ញុំឈឺណាស់. .ហឹក. .ហឹកខ្ញុំត្រូវទៅមើលយានអឺរបស់ខ្ញុំវិញ. .អា៎!!ហឹក. .ហឹក. .ដោះលែងខ្ញុំទៅ» ទោះបីជារាងតូចនិយាយបែបណាក៏ដោយវាហាក់បីដូច ជាសម្ដីរបស់គេមិនជ្រាបចូលត្រចៀករបស់រាងមាំឡើយ
«ទេ!!បងមិនឈប់ឡើយ»
«ហឹក. .ហឹក. .ដោះលែងខ្ញុំទៅខ្ញុំសូមអង្វរ. .ហឹក. . ហឹក»រាងតូចបានយំអង្វររាងមាំឲ្យដោះលែងខ្លួនព្រោះតែពេលនេះគេបារម្ភពីកូនរបស់គេខ្លាំងណាស់មិនដឹងថាស៊ាវយានគេម៉េចហើយនោះទេបើរទេះសេះរាងមាំចេះតែបន្តទៅមុខឥតឈប់បែបនេះនោះ
«ទេ!!»
សូមរង់ចាំអានភាគបន្ត
សូមអធ្យាស្រ័យចំពោះកំហុសខុសឆ្គងឬពាក្យសម្ដីមិនសមរម្យមួយចំនួន និងការសរសេរអក្សរខុសក្បួនខុសលំដាប់ទាំងឡាយដែលកើតមានក្នុងសាច់រឿង
សរសេរដោយ: យូរី
ភាគទី15 : ប្រច័ណ្ឌ
Mulai dari awal
