senin sessizliğini görmek canımı yakıyor baba,
her gün merdivenlerden çıkarken daha sessizleştiğini görmek beni paramparça ediyor...
zamanın bizi getirdiği nokta beni çok korkutuyor...
ama hâlâ küçük kızın olarak sana sarılmaktan başka bir şeyi düşünemiyorum her gece...
gözlerinin yanındaki kırışıklıklar,
geçirdiğin onurlu yaşam,
beni mutlu etse de,
hiçbir zaman sana gerçek kendimi gösterememin hüznünü yaşıyorum,
içimize işlenen bu dna'nın hastalıklarıyla boğuşmaktan çok yoruldum baba...
yaşamla savaşmaktan çok yoruldum...
keşke seninle sonsuza dek,bize ait olan sahil kıyısında kalabilseydim ve asla büyümeseydim...
şimdi hayat beni paramparça etti ve elimde kalan tek şeyin bu olduğuna inanmakta zorlanıyorum...
ama bir keresinde bana hâlâ nefes alabiliyorsam,her şeyi yapabileceğimi söylemiştin...
biliyor musun,hayatımın aşkını yaşadığım en karanlık gecede buldum...
şimdi,onunla bir hayat kurmak en büyük dileğim...
ama o kadar değiştik ki baba,sana bunu söyleyemeyecek kadar mesafe girdi aramıza...
sadece bana yaşattığınız her şeyle dolu bu evden gitmek istiyorum...
özür dilerim baba ama gitmek istiyorum...
seni sonsuza dek özleyeceğim.
ama bu evde artık nefes alamıyorum.
her şeyin benim suçummuş gibi hissettirmesine artık dayanamıyorum baba.
umarım yokluğum,hepinizi huzurlu hissettirir.
umarım bir gün,tekrardan sesli olabiliriz.
umarım bir gün,yanında rol yapmak zorunda kalmam.
umarım bir gün,seni gerçekten güldürebilirim...
umarım bir gün,merdivenlerden çıkarken bana tekrardan iyi geceler dersin...
