Klątwa Dadźboga

Część I

Był sobie raz pewien młody wojownik o imieniu Radomir, który marzył o sławie i chwale. Pewnego dnia, gdy polował w lesie, natknął się na piękną dziewczynę o imieniu Zora, która była córką boga słońca Dazboga. Radomir zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia i postanowił ją uwieść. Zora również poczuła do niego pociąg, ale ostrzegła go, że jej ojciec jest bardzo surowy i zazdrosny i nie pozwoli im być razem. Radomir nie zraził się tym i zaproponował Zorze, że uciekną razem do swojej wioski, gdzie będą żyć szczęśliwie.

Zora zgodziła się, ale poprosiła Radomira, żeby poczekał na nią do następnego dnia, gdyż musiała się pożegnać ze swoją rodziną. Radomir obiecał jej, że będzie czekał na nią w tym samym miejscu, gdzie się spotkali. Następnego dnia, gdy Radomir przybył do lasu, zobaczył, że Zora nie przyszła. Zamiast niej, stanął przed nim Dazbog, który był wściekły na Radomira za to, że próbował porwać jego córkę. Dazbog rzucił na Radomira klątwę, która zmieniła go w wilka. Radomir próbował się bronić, ale nie miał szans z bogiem. Dazbog powiedział mu, że będzie musiał żyć jako wilk do końca swoich dni, a jedynym sposobem na złamanie klątwy jest znalezienie prawdziwej miłości.

Radomir był zrozpaczony i błagał Dazboga o litość, ale ten nie chciał go słuchać. Zora, która widziała całą scenę z ukrycia, również płakała i prosiła ojca o wybaczenie, ale on nie chciał jej słuchać. Dazbog zabrał Zorę ze sobą i zabronił jej kiedykolwiek wracać do lasu. Radomir został sam, skazany na życie wśród zwierząt. Przez wiele lat błąkał się po lesie, szukając kogoś, kto by go pokochał, ale nikt nie chciał mieć nic wspólnego z wilkiem. Radomir tracił nadzieję i zapominał o swojej ludzkiej naturze.

Jednak pewnego dnia, gdy Radomir polował na zająca, usłyszał kobiecy głos, który wołał o pomoc. Radomir pobiegł w kierunku głosu i zobaczył, że na polanie leży ranna kobieta, która była ofiarą zbójników. Radomir poczuł do niej współczucie i zaczął lizać jej rany, aby je zagoić. Kobieta, która nazywała się Mila, obudziła się i zobaczyła, że nad nią pochyla się wilk. Mila nie bała się jednak Radomira, bo widziała w jego oczach dobroć i smutek. Mila podziękowała Radomirowi za uratowanie jej życia i pogłaskała go po głowie. Radomir poczuł, że coś się w nim zmienia i zaczął się zmieniać z powrotem w człowieka. Mila była zdziwiona i zaskoczona, ale nie odrzuciła Radomira, tylko przytuliła go i powiedziała, że go kocha. Radomir był szczęśliwy i powiedział, że on też ją kocha. Wtedy na niebie pojawił się Dazbog, który widział całą scenę i był zadowolony. Dazbog powiedział Radomirowi, że przebacza mu i zdejmuje z niego klątwę, bo znalazł prawdziwą miłość. Dazbog powiedział też, że pozwala Zorze wrócić do lasu i spotkać się z Radomirem, bo widzi, że ona też go kocha. Dazbog powiedział, że Radomir może wybrać, z którą z nich chce być, bo obie są godne jego miłości.

Radomir był wdzięczny Dazbogowi i poprosił go o chwilę na zastanowienie się. Radomir spojrzał na Milę i Zorę, które stały obok niego i patrzyły na niego z nadzieją. Radomir pomyślał, że obie są piękne i dobre, ale tylko jedna z nich jest jego prawdziwą miłością. Radomir podjął decyzję i powiedział, że chce być z...