သွမ့်ဝမ်ယွီ စိတ်မသက်မသာဖြစ်စွာဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
“ဒီအင်းဆက်တွေက အသက်ရှိလူတွေကို အနံ့ခံမိတာနဲ့ တစ်နေရာနဲ့ တစ်နေရာကို အတင်းတိုးသွားကြလိမ့်မယ်.. စခန်းတစ်ဝိုက်မှာရှိတဲ့ နံရံတွေက သူတို့ကို တားနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး.. သူတို့ မဝင်နိုင်တဲ့ နေရာဆိုတာ လုံးဝ မရှိနိုင်ဘူး..”
နင်ဖုန်း ခေါင်းတဗျင်းဗျင်းမြည်အောင် ကုတ်လိုက်သည်။
“အဲဒါဆို ဒီပိုးကောင်တွေကို ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ.. စခန်းမှာရှိတဲ့ လူအများစုက သာမန်လူတွေရယ်..”
“ဖာ့ခ်.. တကယ် စိတ်ရှုပ်စရာပဲ..”
ထိုအချိန်တွင် နျဲ့ရှောင်၏ မျက်နှာမှာလည်း အကြီးအကျယ် ပျက်ယွင်းလာသည်။
သို့သော်လည်း စခန်းနှင့် ပတ်သက်၍ မည်မျှပင် စိုးရိမ်နေစေကာမူ လက်ရှိနေရာမှ ပြန်လှည့်ရန် မဖြစ်နိုင်ပေ။ သူတို့ ပြန်သွားမည် ဆိုလျှင်တောင် ဤအခြေအနေအား များစွာပြောင်းလဲနိုင်လိမ့်မည် မဟုတ်ပေ။
သူတို့လက်ရှိ အာရုံစိုက်ထားသင့်သည့် အရာမှာ ဟိုင်ချန်ရှိ သိပ္ပံပညာရှင်များအား မြန်နိုင်သမျှ မြန်မြန် ကယ်တင်ရန်သာ ဖြစ်သည်။ ဇွန်ဘီဗိုင်းရပ်အား ဖြေရှင်းခြင်းသည်သာလျှင် ထိုပြဿနာရပ်များကို တစ်ပြိုင်နက်တည်း ဖြေရှင်းခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်။
“ခရီးဆက်ကြတာပေါ့..”
နျဲ့ရှောင်သည် မျက်နှာအား လက်ဖြင့်ပွတ်လိုက်ပြီးနောက် ဟိုင်ချန်တည်ရှိရာသို့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားသည့် အကြည့်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။
ရှဲ့ကျွင်း အသက်ပြင်းပြင်း ရှိုက်လိုက်ပြီးနောက် တစ်ချိန်တည်းမှာပင် အခြားသူများနှင့် သူ့ကိုယ်သူပါ နှစ်သိမ့်လိုက်သည်။
“စခန်းမှာ ရှောင်ယွီ ရှိနေတယ်လေ.. သူမရဲ့ စွမ်းရည်က အရမ်းအစွမ်းထက်တော့ လူတိုင်းကို ကာကွယ်ပေးနိုင်မှာပါ..”
ဝူဝမ်ယွီ၊ ဝူဝမ်ချီနှင့် အခြားသူများအား တွေးမိသည့်အခါ နျဲ့ရှောင်တို့ တစ်ဖွဲ့လုံး၏ အမူအရာမှာ အနည်းငယ် ပြေလျော့သွားကြသည်။
Chapter 49 🐹
Start from the beginning
