"ေတာင္းပန္ပါတယ္။"
ရိေပၚဒူးေထာက္ခ်လိုက္ေတာ့ခ်င္းခ်င္းက
"နင္ဘာအမွားလုပ္လို႔ေတာင္းပန္ေနတာလဲ။ မဟုတ္မွက်န႔္က်န႔္ နင္သူ႔ကိုၿခိမ္းေျခာက္ထားတာလား။"
"ငါ့ကိုလူဆိုးဇာတ္မသြင္းနဲ႔ မင္းတို႔ဆက္ၿပီးေဆြးေနြး။"
"ဟင့္အင္းေဆြးေနြးစရာမလိုဘူး။ ကြၽန္ေတာ္သခင္မေလးကိုစိတ္မဝင္စားဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ေကာင္းတဲ့လူကိုသခင္မေလးရွာလိုက္ပါ။"
ခ်င္းခ်င္းတိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ေရွာင္းက်န႔္က ျပန္ေတာ့သူတို႔လည္း ေနာက္ကလိုက္ျပန္လာတယ္။ ခ်င္းခ်င္း ယံုၾကည္ေနတာ။ သူေျပာလိုက္တာနဲ႔ရိေပၚလက္ခံလိမ့္မယ္လို႔ေလ။ ေစ့စပ္ပြဲကလည္းအရာမေရာက္ေတာ့တာကိုသူဘာကိုေၾကာက္ေနတာလဲ။
အိမ္ေရာက္တဲ့ထိေရွာင္းက်န႔္ သူ႔အခန္းထဲသူတိတ္ဆိတ္စြာဝင္သြားတယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူငိုခ်မိတယ္။ ခ်င္းခ်င္းလိုၿပီးျပၫ့္စံုတဲ့မိန္းကေလးနဲ႔ယွဉ္ရင္ ရိေပၚသူ႔ကိုထားသြားေလာက္လား။ သူတို႔အေျခေနက သခင္နဲ႔အေစခံလို႔ပဲသိထားၾကေတာ့ ခ်င္းခ်င္းကလက္ေလ်ွာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ သူဘယ္လိုဖြင့္ေျပာရမလဲ။ ပါးကေသခ်ာေပါက္လက္ခံမွာမဟုတ္ဘူး။
မိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိေရွာင္းက်န္က အခန္းျပင္ထြက္မလာေတာ့ ရိေပၚပူေလာင္လာတယ္။ သခင္ေလးသူ႔ကိုစိတ္ဆိုးျပန္ၿပီလား။ ညၪ့္နက္တဲ့အထိ ရိေပၚ သူ႔အေဆာင္မွာ မအိပ္ႏိုင္ေသးဘူး။
"ကိုယ္ရံေတာ္ဝမ္...."
အသံလာရာၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ အသက္ႀကီးအမ်ိဳးသမီးအေစခံတစ္ေယာက္။
"သခင္ေလးေခၚေနလို႔ပါ။"
ရိေပၚ ခ်က္ခ်င္းပဲ သခင္ေလးအခန္းထဲကို ထြက္လာခဲ့တယ္။
"သခင္ေလး...သခင္ေလး...အဆင္ေျပရဲ့လား။ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။"
"မင္းဝင္မလာပဲဘာလုပ္ေနတာလဲ။"
ရိေပၚအခန္းထဲကိုဝင္လိုက္ေတာ့ ရုတ္တရက္ေက်ာက္ရုပ္ျဖစ္ၿပီးလက္ထဲကဓားက ျပဳတ္က်သြားတယ္။
"ငါအရမ္းပူေနတယ္။ အိပ္လို႔မရဘူး။"
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
part-17 warning
Start from the beginning
