" မင်းနေပုံထိုင်ပုံမင်းကြည့်လေး..."
" ထားပါတော့...ဦးလေပြေ့ကို တရားဝင်ဦးရဲ့ ရည်းစားပါလို့ချပြရဲ ပြီးလား..."
မဟာဘာမျှပြန်မပြောခဲ့...
" မရဲဘူးမလား...အဟက်...ဒါဘဲလေး...
လေပြေလွတ်လပ်သေးတယ်...လူတွေကလေပြေတို့ကို ချစ်သူတွေလို့သိတာမှမဟုတ်ဘဲ
ဒါကြောင့်လေပြေ အပျိုတစ်ယောက်လိုနေလို့ရ
သေးတယ်..."
" မင်းကိုငါတက်-ိုးထားတာကိုတောင်အပျိုတစ်
ယောက်လို့ ပြောနေသေးတာလားလေပြေညှင်း"
" ဒီမှာဦး -ိုးပြီးပစ်သွားတယ်
-ိုးပြီးယူမယ်ပြောပြီး တစ်ခြားသူနဲ့
တစ်အိုးတစ်အိမ်တည်ထောင်တဲ့ကောင်တွေမှ
ရိုက်သတ်လို့တောင်မကုန်ဘူး..."
" သိပ်ရင့်ကျက်နေတယ်ပေါ့ဟုတ်လား ငါ-ိုးမ
လေး..."
" ကြိုက်သလိုထင်နိုင်တယ်...ဦးဘဲ-ိုးတာ
လေပြေကိုဘယ်သူကမှအထင်သေးပြီးတက်မ
-ိုးခဲ့ဘူး..."
" ဟုတ်တယ်...ငါလုပ်တာ...မင်းကိုသိပ်ချစ်လို့..."
လေပြေသည် ပြုံးကာ ဘောပင်ကိုမသိမသာကိုင်ပြီး မဟာအနားသို့ကပ်လာသည်...
" ချစ်တယ်...ဟုတ်လား...လေပြေကရှင့်ကိုမုန်းတယ်..."
ဆိုကာလက်ရွယ်ကာမဟာ၏ရင်ဘတ်ကို
ထိုးလိုက်သည်...မဟာသည်ပြုံးကာ
" တော်ပြီးလား...အဆုံးထိထိုးလိုက်လေး...မင်း
မုန်းတဲ့ငါ့ကို..."
လေပြေသည်မဟာရှောင်မည်ထင်၍ ထိုးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်...
" ဟင်း...ဦး..."
သွေးများကတစ်ဖြည်းဖြည်းစိမ့်ထွက်လာလေသည်...
" ဟအင့်ဦး..."
သူမငိုယိုပြီးဘောပင်ကိုဆွဲထုတ်ပြီး ဒဏ်ရာကိုလက်ဖြင့်ဖိထားလိုက်လေသည်...
" မုန်းတယ်ဆိုဘာလို့ငိုနေတာလဲ..."
" အီးး..ဟီးးး...ဦး...ရေ့...ဆေးရုံသွားမယ်နော...
လေပြေတောင်းပန်ပါတယ်နော..."
" ကို သေ သွားတာလိုချင်တာမဟုတ်လား...
ဆေးရုံက ကို့အတွက်မလိုပါဘူး...မငိုပါနဲ့
တိတ်ပါနော..."
Dark ( or ) မုဆိုးဖို
Start from the beginning
