İçimizdeki belirsiz anlayışları, gösterilmemiş sevgilerin varlığı gibi rahatsız bir gün. İnsanların, en azından on sekiz dünya yılı boyunca tanıdığım kadarıyla, sevgiyi söylemenin hep değer düşürdüğünü, acizlik olarak görüldüğünü biliyorum.
Babamın, beni sevdiğini biliyorum ama gösterilmemiş sevginin gözümde hiçbir değeri kalmadı. Bazen de insanların sevgi sözcüğünü göstermelik kullanıp kullanmadığını düşünüyorum.
En ufak bir sevgi gösterisini abarta abarta yaparlar, hele ki başkalarının yanında yapınca özgüven düşüklüğünün yerini büyük bir gurur alır genelde.
Başkalarına sunduğu sevgi gösterisi, benim yaşamımdan çalınmış on sekiz sevgisiz yıla denk baba.
Başkalarının senin hakkında ne düşündüğünü bilmek senin için her zaman daha önemli. ne de olsa ben hep cepteyim, ben hep yanı başındayım.
Ama gün gelecek el ayaktan düşünce, Allah korusun, yine sana ben bakacağım baba ve senden karşılık beklemeyeceğim bunca yıl bir karşılık bekleyerek büyüyeceğim ve senden hiçbir şey alamayacağımı fark edeceğim. Uğraşmayacağım, benim davam dünyalık değil artık içsel bir vicdanımla benim aramda artık.
Büyüyüp, serpilince ben sen olmayacağım baba. Sevgi ile bakacağım herkese, içimden nasıl geliyorsa öyle davranacağım. Gülümseyeceğim, kimsenin benim yüzümden hayatının cehenneme dönmesine izin vermeyeceğim. Sevdiklerime onları her seferinde ne kadar sevdiğimden bahsedeceğim, sana dair olan ne varsa tam zıttı olacağım.
Geç oldu, baba.
Her şey için geç kalındı.
Bildiğim ve üzüntü duyduğum bir şey daha var baba, yetiştiğin ailede yeterince sevgi görmemişsin ama inan bana baba bunda benim bir suçum yok.
Kırk iki yıllık hıncını bizden çıkarma, yanlış kişileri üzüyorsun ama ne yazık ki farkında değilsin. Annemi de üzüyorsun, kardeşlerimi de.
Üstelik en masumları bizken.
Neyse.
YOU ARE READING
Şahsi yıldızımızın kaybolması biraz da
Poetryiçimi döküyorum ve bir de yıldızlara anlam yüklüyorum.
