“မင်းတို့အားလုံးက ခြေအစုံ လက်အစုံနဲ့ ရက်တွေအများကြီး ရှင်သန်လာနိုင်ခဲ့ပြီးမှ ဒီလောက်လေးနဲ့ ကြောက်ရွံ့သွားကြတယ်ပေါ့.. ကျွတ်.. လောင်ဇီက မင်းတို့ကို လမ်းတစ်ခု ညွှန်ပေးနိုင်တယ်.. ဖုန်းချန်ရဲ့ အနောက်ဘက် တောင်ကုန်းတွေပေါ်က ဗီလာဝင်းထဲမှာ အခု အခြေစိုက်စခန်းတစ်ခု တည်ထောင်ထားပြီးပြီ.. ငါတို့က အဲဒီက လာကြတာပဲ.. ဒီကနေဆို မင်းတို့ ကားမောင်းသွားရင် နေ့တစ်ဝက်လောက်နဲ့ ရောက်နိုင်တယ်..”
ထိုစကားများအား ကြားသည့်အခါ လင်းကောဟိုင်၏အဖွဲ့ ရုတ်တရက် ထိတ်လန့်သွားကြသည်။ မျှော်လင့်ချက်နှင့် စိတ်လှုပ်ရှားမှုတို့ ပြည့်နေသည့် မျက်နှာများဖြင့် ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်ကြသည်။
“တကယ်ပဲလား..”
“မင်းပြောကြည့်လေ..”
ကျန်းချိုး မျက်လုံးလှိမ့်ကာ မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းအား ကြည့်လိုက်သည်။
“မင်းတို့ဘာသာ ကားတစ်စီးရှာပြီး လူနည်းတဲ့နေရာက သွားမယ်ဆိုရင် မမှောင်ခင် စခန်းကို ရောက်နိုင်တယ်..”
“သွားမယ်.. ကျွန်တော်တို့သွားမယ်..”
လင်းကောဟိုင်တို့အဖွဲ့သည် စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် မျက်ရည်များ သုတ်လိုက်ကြသည်။ ဝတုတ်အား နျဲ့ရှောင်တို့အဖွဲ့နှင့် ခေတ္တထားခဲ့ပြီးနောက် လမ်းပေါ်တွင် ကားရှာထွက်ကြသည်။ နျဲ့ရှောင်တို့အဖွဲ့အား နောက်တစ်ဖန် နှောင့်နှေးစေလိုသည့်ဆန္ဒ အနည်းငယ်မျှပင် မရှိကြချေ။
ခန့်မှန်းလို့မရနိုင်သည့် ဟိုင်ချန်သို့ သွားရာလမ်းနှင့် နှိုင်းယှဉ်မည်ဆိုလျှင် အနီးအနားရှိ အခြေစိုက်စခန်းမှာ တည်ငြိမ်မှုပေးလေသည်။
များမကြာမီတွင် လူ ၄ ဦးသည် ကားနှစ်စီးနှင့် ပြန်ရောက်လာကြသည်။ ကမ္ဘာပျက်ကပ်အတွင်း လမ်းမပေါ်တွင် အပေါများဆုံးမှာ ထိုကားများပင်။
ပိုင်မေ့သည် ထိုအဖွဲ့အား ဓာတ်ဆီတစ်ပုံး ပေးလိုက်ပြီးနောက် ကိုယ့်လမ်းကိုယ် ဆက်ကြလေသည်။
လင်းကောဟိုင်တို့အဖွဲ့၏ ကားများ ထွက်ခွာသွားသည်ကိုကြည့်ရင် နင်ဖုန်း သက်ပြင်းချလိုက်ပြီးနောက် ပြောလေသည်။
Chapter 43🐹
Start from the beginning
