Şimdi düşününce o güne geri dönsem yine o arabaya biner miyim diye sorguluyordum. Bana attığı ilk mesaja cevap verir miydim? Bu yaşadıklarımızı yaşayacağımızı bilsem hayatımdaki ilk keşkeye dönüşen adama büyük bir aşkla tekrar bağlanır mıydım?
Tüm b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Beliz Atılgan.
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayalım, iyi okumalar <3
Teoman - Renkli Rüyalar Oteli
🔗
1 Hafta Önce...
Daha küçük bir çocukken bebeklerim için küçük bir evim vardı. Televizyonda görmüş, büyük bir hevesle babamdan oyuncak bebeklerim için o evlerden almasını istemiştim. Babam istediğimi ikiletmemişti, hiçbir zaman da ikiletmezdi. Ertesi gün işten döndüğünde beni bir sürprizle karşılaşmıştı. Önceki gün ondan istediğim ve çocuk aklıyla çoktan unuttuğum bebek evi büyük bir kutunun içinde, babamın elleri arasındaydı.
O günkü sevincim hâlâ tazeydi. Babam benim sevincimi hiçbir zaman söndürmezdi çünkü. Her gün bir öncekinden daha diri tutardı.
Bebeklerim ve onların eviyle oynarken saatlerimi geçirirdim. Zaman öyle hızlı akıp giderdi ki annem gelip uyku vaktini hatırlatana kadar saatin bu kadar çabuk geçip gittiğinin farkına varmazdım. Annemden gördüğüm gibi davranırdım bebeklerime. Bir anne edasıyla yaklaşır, bazen onları hafifçe azarlar, çoğu zaman çokça severdim.
Zira ben böyle büyümüştüm. Annesinin ve babasının biriciği olarak. Benim en büyük şansım beş kişilik çekirdek ailemdi. Annem, babam, ablam ve erkek kardeşim için yapamayacağım hiçbir şey yoktu. Biliyordum ki onların da aynı şekilde benim için.
Küçüklüğümden beri annelik benim için büyük anlamlar taşıyan bir kavram olmuştu. Çoğu kadın gibi bir gün ben de anne olmayı isteyerek büyümüştüm. Bir gün hayatımın aşkını bulacak, onunla evlenecek ve birbirimize duyduğumuz o sonsuz güveni paylaşacağımız küçük bir birey getirecektik hayata. Hayallerim hep bu yöndeydi.
Ben bugün bir anneydim ama hep hayallerimi süslediği gibi bir senaryoyla değil. Aşk denilen şey insanın kendini kandırmasından başka bir şey değildi. Aşk büyük bir aptallıktı ve insanın gözünü kör eden güçlü bir saplantı hâliydi.
Hani derler ya aşk her şeyin üstesinden gelir diye. Ben bu söze artık inanmıyordum. Ya ben yanlış kişiyi aşk sanmıştım ya da aşk dile pelesenk olmuş bir yalandan ibaretti.
Şimdi hayatımda aşka yer yok. Ben sadece sevgiyi biliyordum. Sevgi insanın canını acıtmazdı çünkü. Sevgi daha saftı benim gözümde. Yatağımın üstünde dizlerinin üzerinde durmuş işaret parmağıyla yüzüme dokunmaya çalışan bebeğim benim en büyük sevgi kaynağımdı. Herkesten, her şeyden pişman olabilirdim ancak o asla böyle bir sıralamanın içerisine dahi giremezdi. Artık en büyük iyikim oydu.
