Işıkta parlayan bir çift yeşil göz ve karanlığa mahkum kalmış kahverengi gözler... Kurumaya yüz tutan yeşil yaprakları bekleyen kahverengi topraklar... Yüzlerce kişiye mezar olan topraktan çıkıp büyüyen fidanlar...
Bir tarafta beyni diğer tarafta ka...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🕶️
Ellerim arkamdan sıkı olmasa da açamayacağım şekilde bağlıydı, yine de onları hareket ettirebiliyordum. Sıkıntıdan tırnaklarımı yere sırasıyla vururken sakince çıkan sesi dinledim, ortamın boğucu havasının içimi karartmasına şimdiden alışmıştım. Dört koyu renkli duvar arasındayken dışarıdan vuran ışığın bile hiçbir etkisi yoktu, sadece karanlık vardı.
İçinde kısılıp kaldığım durumu kabullenmem uzun sürmemişti çünkü demirden parmaklıkların ardında olmasam bile tam anlamıyla esir düşmüştüm ve bunu inkâr etmem gereksizdi. Her şey birkaç basit kelimeyle anlatılabilirdi. Kaçırılmıştım, nedenini bilmiyordum, abim yurt dışındaydı, ikizimi göremiyordum, kilitli olduğumdan kaçamıyordum, ayağa kalkıp gidemiyordum, korkuyordum ve çaresizdim. Bu kadardı. Her şey birkaç kelimeye sığabilecek kadar basitti.
Ne zamandır burada tutsaktım bilmiyordum ama tahminlerime göre bugün dördüncü günümdeydim çünkü boş odanın küçük penceresinden güneşin batışını sadece üç kere görmüştüm. Tabii her öğün yemek getiren adamlar sayesinde de bunu anlamak zor değildi...
Her detayıyla kötü işler için kullanıldığını bağıran odanın koca kapısının tam karşısındaydım, yerde bağdaş kurmuş ve sırtımı duvara yaslamışken umutsuzca oturuyordum. Buraya geldiğimden beri yaptığım gibi.
İlk başlarda denemiştim, kapıyı açmaya çalışmış ve başaramamıştım. Bağırmıştım ama sesim kısılmış ve boğazım acımıştı. Duvarlara vurup herkesi rahatsız etmiş ama sonunda ellerimin bağlanmasına neden olmuştum. Artık yemek yiyeceğim zaman ellerimi açıyorlar ve bir saat sonra gelip tekrardan bağlıyorlardı. Yaptığım her eylem benim zararıma dokunuyordu. Bu sürede ben de oturmaktan başka bir şey yapmamaya karar vermiştim. Düşüncelerime göre en azından böyle davranınca bırakılma ihtimalim daha yüksekti.
Kendimce kritik yapmaya daldığım sırada tok bir ses yankılandı. Bu ses kapının kilidinden gelmişti, anahtar yuvasına sokulmuş ve döndürülmüştü. İstemsizce irkildim, her gün yemek vermek amacıyla geliyorlardı evet, ama şimdi onları beklemiyordum çünkü yanımda ve etrafta saat olmasa da farklı bir saatte geldikleri açıktı.
