Dom

                                Ten  stary ,opuszczony dom znajdował się z dala od wsi, tuż pod brzozowym laskiem.Od dawna budził we mnie grozę ,a jednocześnie zainteresowanie .Krążyły o nim różnie - mniej lub bardziej wiarygodne historie .Jedno było pewne ,każdy bał się do niego wejść.                                   Stałam przed sklepem,tak jak się umówiliśmy z moimi przyjaciółmi .Czekałam ,i czekałam nadal nie przyszli.,,Kiedy oni przyjdą ?" -pomyślałam.Posiedziałam chyba jeszcze tak z dziesięć minut ,wtedy zjawiła się Marysia. Od razu zapytałam żartobliwie :                                         -Co się tyle szykowałaś?                                                                                                                                                      -Coś ty ,dla kogo miałabym się szykować?Dla nich?!-zaśmiała się cichutko.                                              -A skoro mowa o nich to gdzie są?                                                                                                                                  -Tam.                                                                                                                                                                                             Popatrzyłam się za siebie.Szli jeden obok drugiego ,samym środkiem jezdni.U nas na wsi rzadko kiedy jeździły samochody,więc znaczna większość tak chodziła.Byli tacy  szczęśliwi,a ja miałam ochotę ich uderzyć .                                                                                                                                                              -Przepraszamy za drobne spóźnienie -zaczął Mateusz.                                                                                         -Drobne?!Drobne to byłoby jakbyście się spóźnili pięć minut ,a nie godzinę -powiedziałam półszeptem.Zwyczajnie bym na nich wydarła ,ale nadal byliśmy pod sklepem i nie chciałam ,żeby wszyscy się na mnie patrzyli .                                                                                                                               - Przepraszamy ,przepraszamy ,ale to wina Michała za bardzo się wlókł-dodał Kuba.                           Popatrzyłam złowieszczo na Michała.                                                                                                                         -To nie tylko moja wina ,bo Jacek zachciał bawić się w opiekunkę .                                                              Tym razem zamieściłam wzrok na Jacku .                                                                                                                  -A co?Miałem Zostawić Zośkę samą?Żeby jeszcze coś sobie zrobiła?                                                             -Mogłeś dać ją do dziadków czy do jakieś  ciotki.                                                                                                    -Koniec tego!-chciałam przerwać tę nie kończącą kłótnie.-Bylibyśmy już dawno na miejscu ,gdybyście się tak nie kłócili!                                                                                                                                              -No właśnie-przyznała mi rację Marysia -A teraz chodźmy mieliśmy miło spędzić czas.                         -Idziemy pod tamten brzozowy lasek?-zapytał Mateusz.                                                                                      -Tak,obok tamtego przerażającego domu mojego pradziadka-zaśmiał się Jacek,doskonale wiedział ,że panicznie bałam się tam tego domu.Kiedyś próbował mnie tam zaciągnąć na całe szczęście mu się nie udało.                                                                                                                                                 Najpierw szliśmy ulicą Białą ,a potem Miodową .Wyszliśmy z naszej ukochanej wioski.Kuba zaproponował wyścigi ,oczywiście wszyscy się zgodzili,jedynie Marysia nie miała siły na cokolwiek ,przynajmniej tak mówiła ,ale koniec końców się zgodziła ,bo nie chciała zostać na końcu.Biegliśmy piaskową dróżką .Pierwszy był Kuba ,on reprezentował naszą szkołę na różnych europejskich biegach.Potem Michał,Mateusz,Jacek ,Marysia i ja ostatnia .Nagle odezwał się Jacek:                                                                                                                                                                                            -Jesteśmy na miejscu!                                                                                                                                                        Stałam przed wielkim ,drewnianym domem.Na jego widok chciałam wiać.Pomyślałam :,,To....tylko stary ,drewniany dom ". Przeszły mnie ciarki .                                                                                  -Ej? Wszytko okej?-spytała mnie Marysia.                                                                                                                    Wyszłam z transu.                                                                                                                                                         -Tak...tak.-odpowiedziałam.                                                                                                                                              Chłopcy wybuchli śmiechem.                                                                                                                                            -Boisz się?Ha ha!-zadrwił ze mnie Jacek.                                                                                                                      -Nie!Nie boję się!Sam się boisz!-broniłam się.                                                                                                        Ale ten Jacek był irytujący....                                                                                                                                         -Boi się -stwierdził Michał.                                                                                                                                                  I w sumie miał rację,bałam się. Sam dom mnie nie przerażał,tylko co mogło być  w środku?Może du...du..duchy?Nie no przecież one nie istnieją,prawda?                                                                                    -Aaaaaa!!!-krzyknęłam.                                                                                                                                                        Kuba kopnął w jakiś stary garnek.                                                                                                                                   -Przestraszyłeś mnie!                                                                                                                                                            -Weź wyluzuj.                                                                                                                                                                           -To mnie nie strasz i nie denerwuj!                                                                                                                                  -Przecież nic ci nie jest.                                                                                                                                                        Znowu patrzyłam na budynek ,z jednej strony bym tam weszła ,ale zbyt się boję.                            Kuba znów kopnął w ten sam garnek.                                                                                                                        -Kuba!                                                                                                                                                                                          -Co?                                                                                                                                                                                              -Przestań.                                                                                                                                                                                   Tym razem nie odpowiedział ,tylko wykonał moją prośbę.Naprawdę czasem niesamowicie mnie denerwował.                                                                                                                                                                                                                Był już wieczór,moi przyjaciele rozpalili ognisko.Piekliśmy pianki i kiełbaski. Jacek opowiadał jakąś  historią,ale ogóle mnie nie interesowała.Czasem go nazywamy go wykładowcą ,a to dlatego że jest mądry i bardzo długo opowiada i to tak...ciekawie.Ciągle myślałam o tym domu,oczywiście nadal się bałam ,ale ciekawość mnie  przerastała.                           -Jacek,co jest w tym domu?-spytałam.                                                                                                                     -Co?                                                                                                                                                                                               - Pytam się co jest w tam tym domu?                                                                                                                           -Aaaaaa....Co?                                                                                                                                                                           -Ach.Pytam się co jest.....-nie dał mi dokończyć.                                                                                                     -Słyszałem,tylko się zdziwiłem się ,że oto pytasz .                                                                                                  -A więc?                                                                                                                                                                                        -Wejdź tam ,to się przekonasz.                                                                                                                                          -Nie wejdę!                                                                                                                                                                                -No to zostaniesz sama ,bo my wszyscy idziemy.                                                                                                    -Ale......                                                                                                                                                                                        -Okej.                                                                                                                                                                                           I faktycznie myślałam o tym .Patrzyłam w ogień.,,Może pójdę z nimi?. Nie pójdę tam! Za bardzo się boję ,ale ta ciekawość jakby...była większa niż strach."-rozmyślałam.                                                     -Marysia?                                                                                                                                                                                    -Co?                                                                                                                                                                                              -Idziesz z nimi do tego domu?                                                                                                                                          -Tak,a ty nie?Co?                                                                                                                                                                     -Nie,nie albo pójdę .Pójdę z wami do tego przerażającego domu.                                                                    -Eeee...Dobrze się czujesz?                                                                                                                                                 -Tak ,nawet doskonale!Chłopcy idziemy!                                                                                                                       Michał szepnął coś do ucha Mateuszowi,Kubie i Jackowi ,po czym wybuchnęli śmiechem.              -Ty otwierasz -powiedziałam Jackowi.                                                                                                                        Nie odpowiedział ,tylko otworzył drzwi.                                                                                                                       Lekko się bałam ,to chyba dlatego ,że  oni tu byli .Byli ze mną ,a ja z nimi.Włączyłam latarkę .Po prawej stronie był  drewniany stół i sześć krzeseł  .Zrobiłam mały krok,zaskrzypiała podłoga ,to spowodowało u mnie niepokój . ,,Co ja wogóle robię?!''- pomyślałam .Natychmiast się cofnęłam,ale chwilkę potem szłam dalej.Dalej stał duży piec kaflowy .Z lewej strony były drzwi ,podeszliśmy do nich ,tym razem ja otwierałam. W tym pokoju od razu rzucało się w oczy okno ,pod nim zaś łóżko ,obok niego malutka ,biała ,cała  zakurzona szafeczka ,ogólnie wszystko było zakurzone.W rogu stała wielka szafa. Skierowaliśmy się do wyjścia.                                                                                                  Gdy byliśmy już w namiocie i usiedliśmy,zapytał mnie Jacek:                                       -Co,podobało się?                                                                                                                                                                   -Nawet -odpowiedziałam.                                                                                                                                                   -Bałaś się?                                                                                                                                                                                   Pokiwałam głową.                                                                                                                                                              -Troszkę.                                                                                                                                                                                      -Nie kłam.Przecież widziałem jaka byłaś blada.                                                                                                       -Ach...Mam pytanie.                                                                                                                                                              -No dawaj.                                                                                                                                                                                 -Czemu wszyscy mówią ,że w tamtym domu straszy?                                                                                           -Zawsze plotkują.                                                                                                                                                                   -No wiem...,ale nie o to pytałam.                                                                                                                                   -Ach..W mojej rodzinie działo się dużo strasznych sytuacji.                                                                               -A skąd wzięła się ta wasza rodzinna klątwa ?                                                                                                            -W tym domu umarła moja rodzina: prababcia i pradziadek ,ich córki zostały porwane.To długa historia.                                                                                                                                                                                       -Okropne. Mógłbyś nam   ją opowiedzieć?                                                                                                                  -Tak...Wszystko zaczęło się tuż po drugiej wojnie światowej .Prababcia z pradziadkiem wybudowali ten domek .Mieli dwie córki bliźniaczki :Zuzia i Zosia tak jak wspominałem zostały porwane,miały wtedy osiem lat.                                                                                                                                        -To okropne!Jak musiało być przykro rodzicom. Musiało być im trudno.-zrobiło mi się przykro.     -Było.Następne dziecko mieli pięć lat później.Tym razem syna ,nazwali go Emmanuel .                       -Jak?Ema, co?                                                                                                                                                                           -Emmanuel-,,Bóg z nami". Następny  był Jakub - ,,Chwytający za piętę"  i faktycznie taki był.           -Coś z tymi imionami jest-zauważyłam.                                                                                                                        -Wujek Emmanuel  zmarł  w wieku dziewięćdziesięciu pięciu lat, siedem lat temu dosyć go pamiętam .Był...dobry,dużo czytał czytał,i z bratem interesowali się Bogiem,bardzo go kochali.      -Coś długo żyli.                                                                                                                                                                         -Tak.Wszyscy żyli naprawdę długo.                                                                                                                             Zapadła cisza ,ale nie trwała długo ,bo Jacek dodał:                                                                                                  -I do tego mój kuzyn nie dawno zginął w wypadku .                                                                                          Nie wytrzymał .Widziałam jak z jego oczu płynęły łzy.Znałam ten rodzaj bólu .Mój kuzyn też umarł,może nie miał wypadku ,ale na jedno wychodzi,równe pół roku temu.Nie spałam po nocach ,tylko płakałam.A we dnie byłam smutna i zaspana .Wstałam i podeszłam do Jacka i go przytuliłam.                                                                                                                                                                                -Wiem jak to jest.Tak bardzo mi przykro...                                                                                                                   Obraz mi się rozmazywał,poczułam jak moje policzki stają się mokre,to były moje ...łzy.Nagle wstał Michał,a potem Mateusz ,Kuba i Marysia. Wszyscy się przytuliliśmy ,trwało to przynajmniej dziesięć    minut.Nikt nie chciał się ruszać z miejsca .Nikt nic nie mówił ,po prostu byliśmy w tym wszystkim razem .Zawsze się wspieraliśmy .Panowała u nas zasada ,, jeden za wszystkich ,wszyscy za jednego  ". Tak już jest kiedy ma się piątkę przyjaciół ,których tak bardzo się kocha.                                                Gdy każdy już usiadł na swoim miejscu ,odezwał się Jacek:                                    -To właśnie nasza rodzinna klątwa.                                                                                                                                -Wierzysz w to ?-zapytałam.                                                                                                                                               -Nie,to takie bajeczki.                                                                                                                                                          -Byłam ciekawa twojego zdania.Idziemy spać?Jest...-spojrzałam na zegarek-szósta nad ranem.  -Już?-zdziwił się Kuba.                                                                                                                                                          -Tak,dobranoc.                                                                                                                                                                   -Chyba dzień dobry -wtrącił się Mateusz.                                                                                                                    -Mateusz!Do spania!-zaśmiałam się cichutko-Dobrze moi mili, zatem  dzień dobry!                              -Teraz mogę iść spać ,dzień dobry!                                                                                                                                 -Dzień dobry!-odpowiedziała reszta przyjaciół.                                                                                                                                                     To był długi dzień i jeszcze dłuższy wieczór.Ten moment był mi potrzebny w moim życiu. Kolejny raz moi przyjaciele pokazali mi ,że mam u nich wsparcie.Tak bardzo ich kocham .Jeśli chodzi o ten dom ,myślę ,że jeszcze kiedyś tam pójdę.Nie mam czego się bać ,poszłam tam w nocy i jest ze mną wszystko dobrze. Przede mną  jeszcze dużo do   odkrycia .                           

                                                                                       KONIEC                             

KILKA SŁÓW ODE MNIE

Dziękuję każdemu kto to przeczytał.Pierwszy raz w swoim życiu mogłam podzielić się moją wymyśloną historią.Bardzo przepraszam ze błędy dopiero się uczę .Wszystkiego dobrego!Miłego dnia lub nocy!