Χήρα Βοηθείας...

Ανασηκώνουμε μανίκια...

- Αν τελειώσετε γρήγορα με αυτή την υπόθεση, θα μπορούσατε να ενσωματωθείτε στην ομάδα που αναζητά τους ληστές του περιδέραιου. Εκείνος ο φύλακας πρέπει να δικαιωθεί...

Τα λόγια μου είναι πολύ χτυπητά. Οποιοσδήποτε θα μάντευε ότι δεν έχουν καμιά βάση. Αν ήταν να πάρει μέρος σε εκείνο το ανθρωποκυνηγητό, θα ήταν ήδη μέλος της ομάδας. Όλοι, όμως, έχουμε την τάση να αποδεχόμαστε με χαρακτηριστική ευκολία αυτά που μας βολεύουν. Ο Μάνος δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Έχοντας ξεπεράσει την αρχική έκπληξη, έχοντας παραμερίσει την άρνηση και καταπίνοντας τον θυμό, μου δείχνει με το χέρι του την καρέκλα μπροστά του.

- Υπαστυνόμος Ιωακειμίδου... Λοιπόν...

Όσο μιλάει, παρατηρώ τον άντρα που κάθεται απέναντί μου. Προφανώς, η καστανομάλλα που ψάρεψε χθες βράδυ στο μπαρ τον κράτησε μέχρι αργά. Γι' αυτό και πρέπει να μην άκουσε το ξυπνητήρι και να ήρθε με καθυστέρηση στην δουλειά. Στην βιασύνη του μέσα, μπέρδεψε τα κουμπιά, αφήνοντας μια κουμπότρυπα να χάσκει απορημένη που κανείς δεν την έχει καλύψει, ενώ το πουκάμισό του κάνει μια περίεργη ζάρα. Δεν χρειάζεται να σηκωθεί για να δω ότι φόρεσε και λάθος ζευγάρι κάλτσες. Μια μπλε, μια μαύρη. Ένα ελαφρύ γελάκι σχηματίζεται απειλητικά στα χείλη μου, καθώς σκέφτομαι τι περνούσε από το κεφάλι του συνομιλητή μου πριν λίγο σχετικά με τους ανωτέρους του.

- Βρίσκετε κάτι αστείο, υπαστυνόμε;

Φτου! Προφανώς, το γελάκι δεν κρύφτηκε αρκετά γρήγορα... Τι να του πω τώρα;

- Δεν γέλασα, αστυνόμε! λέω με περισσό θράσος.

Ο Μάνος δεν δείχνει να πείθεται, αλλά δεν δίνει συνέχεια. Πριν προλάβει να μιλήσει, συνεχίζω εγώ.

- Έχω διαβάσει τον φάκελο. Η ταυτότητα του πτώματος είναι άγνωστη. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι επρόκειτο για γυναίκα μέσης ηλικίας, αλλά η κατάσταση στην οποία βρέθηκε η σωρός δεν έδινε κανένα άλλο στοιχείο. Το κάψιμο κατέστρεψε τα αποτυπώματα, ενώ η γυναίκα πρέπει να είχε την καλύτερη οδοντοστοιχία που μπορούσε να υπάρξει, αφού δεν βρέθηκαν αρχεία που να ταιριάζουν σε κανένα οδοντιατρείο...

Ο αστυνόμος με ακούει προσεκτικά, ενώ κουνάει επιδοκιμαστικά το κεφάλι του κάποιες φορές. Ο άτσαλος άντρας με το στραβοκουμπωμένο πουκάμισο και τις αταίριαστες κάλτσες έχει δώσει την θέση του στον προσεκτικό επαγγελματία. Αναθαρρεύω. Για λίγο είχα ενδοιασμούς βλέποντας την εικόνα του. Κι αν είχα κάνει λάθος υπολογισμούς; Κι αν δεν ήταν το κατάλληλο άτομο για να δώσει ένα τέλος στην υπόθεση των είκοσι χρόνων; Όχι, όμως. Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί πρέπει να δοθεί αυτό το πολυπόθητο τέλος.

- Και τι προτείνεις, υπαστυνόμε, να κάνουμε; Μετά από τόσα χρόνια, ποια πιθανά στοιχεία μπορεί να υπάρχουν και να μας βοηθήσουν να φτάσουμε στο πολυπόθητο τέλος; με ρωτάει όταν σταματάω να μιλάω.

Τινάζω ξαφνιασμένη το κεφάλι μου. Χρησιμοποίησε την ίδια ακριβώς φράση με εμένα. Βρε, λες να διαβάζει τις σκέψεις μου; Απορρίπτω την ιδέα με απαξίωση και υπενθυμίζω ότι υπάρχει ένα καφέ στο μέρος όπου βρέθηκε το πτώμα. Εκεί θα μπορούσε να γίνει μια καλή αρχή. Επίσης, να πιέσουμε τα εργαστήρια να κάνουν νέες αναλύσεις. Η επιστήμη εξελίσσεται. Μπορεί να βρουν κάποιο DNA...

- Ωραία! Ωραία! λέει εντυπωσιασμένος με τις καίριες προτάσεις μου. Πάμε από εκεί, λοιπόν. Αν και αυτό με το DNA δεν νομίζω ότι θα έχει αποτέλεσμα. Δεν έχει βρεθεί τίποτα που δεν έχει αναλυθεί... Δεν χάνουμε τίποτα, όμως, να περάσουμε αργότερα από τα εργαστήρια.

Λέει με εμφανή δυσπιστία.

Εγώ, όμως, δεν έχω καμία αμφιβολία.

Εγώ ξέρω ότι αυτές οι αναλύσεις θα είναι η αρχή του τέλους.

Του πολυπόθητου τέλους...