Oxford

Chapter 12

He shrugged his shoulders and darted the pair of his chocolate eyes on me. I couldn't withdraw a stare from him because he looked daring and very charming. Para akong may kaharap na modelo na ang lagkit ng tingin sakin.

Sighing, I pulled my eyes and looked around, instead. Hindi marami ang kumain pero parang ang crowded dahil sa mga waitress na panay ang labas-pasok sa kusina, nahuhuli ko ang iba na nakatingin kay Oxford na parang mas masarap pa sa mga inihahain ng restaurant.

I sat straightly, uncomfortable with the stares which I wasn't even involved.

"Now you look uncomfortable, huwag kang mabahala dahil wala namang kakilala ang ina ko rito."

Umiling ako at binaba ang tingin sa lamesa na mayroong puting table cloth. "Hindi. Ang daming nakatingin sayo na mga babae."

Amusement arose on his face and he slightly arched his brow. His lips quivered a little but he didn't take a glance to others. "Don't mind them. It's just happen that you have a giant companion that's why they're looking at me like I'm some kind of an alien."

Ako naman ang napamangha sa kanya dahil hindi manlang niya pinagmayabang sakin na gwapo siya. Oo nga't malaki ang lamang niya sa mga lalaking nasa loob ng restaurant pero siguro ay alam na niyang may ipagmamalaki siya. Hindi lang siya malaking tao, he also possessed a magnificent genes.

"My lips are sealed." I just said.

And before he brought another topic on the table, our food was delivered. Pati yung tubig ko at yung Coke ni Oxford ay inilapag din sa lamesa pagkatapos ay umalis na ang dalawang waitress na nagserve. Mabuti nalang at sa isang pasta restaurant niya ako dinala kundi ay hindi agad ako mabubusog. Pasta palang ay busog na ako.

Pasubo palang si Oxford nang tumunog ang cellphone niya na binaba niya sa lamesa. He checked his phone and his expression soured. May nabasa yata siyang hindi kaaya-aya sa cellphone niya kaya tumigas ang kanyang mukha.

Tahimik lang akong kumain pero hindi matigil ang mga mata ko sa pagmasid sa kanya. He put down his phone and as soon as he'd to grabbed the fork, it chimed again. Naiinis niyang kinuha yun at agad na pinatay ang cellphone niya at pinaharap sa lamesa ang screen ng cellphone niya.

"Sorry about it." agad niyang sabi pero seryoso niyang kinuha ang tinidor at pinaikot sa pasta.

"Baka may emergency sa inyo. Okay naman na sagutin mo ang tawag."

"Ayos lang." Yun lang ang sabi niya at hindi ko na siya kinulit dahil baka magalit sakin kapag pinilit ko pang sagutin ang tawag ng kung sino man ang tumatawag sa kanya.

Natapos kaming kumain pero yung atensyon ko ay sa cellphone niyang nakalapag sa lamesa. Tumawag siya ng waitress para bayaran ang kinain namin. Pagkabayad ay agad kaming umalis hindi manlang niya inabala ang sukli na hintayin.

"May ibang lakad ka ba—yeah damn it's fucking Sunday today. Wala ka nga palang ibang lakad." sambit niya habang papalakad kami sa sasakyan niya.

"Okay lang sakin kung magtaxi ako kung may emergency sa inyo, magiging inconvenient pa ako tuloy." I said.

Huminto kami sa tapat ng kanyang kotse. Hindi niya muna binuksan ang pinto dahil hinarap niya ako. Nagkislap ang kanyang mga mata nang tignan ako. "Hindi ka abala sakin, Billie. Sa susunod ay yayayain pa kita kung pwede, kapag may extra time ka sa susunod na linggo. I'd like to have brunch with you if it's not too much to ask."

"Tignan ko kapag may free time ako sa susunod. Susubukan ko lang na tawagan ka."

His lips widened.

He exhaled, taking off his phone from his pants' pocket. "Let's exchange a constant number. Kapag calling card ko ang gamitin mo ay hindi mo ako tinatawagan, hindi ko alam ang rason mo pero mas mabuting itong personal phone number ko nalang ang gamitin mo para matawagan o matext kita."