T2C1: Rota en mil pedazos.

2.7K 184 7
                                    

⚠️: Violencia intrafamiliar (psicológica y física)

⚠️: Violencia intrafamiliar (psicológica y física)

Oops! Această imagine nu respectă Ghidul de Conținut. Pentru a continua publicarea, te rugăm să înlături imaginea sau să încarci o altă imagine.

Freen Chankimha

Hace mucho tiempo atrás

Mamá y papá nuevamente se encontraban peleando en la sala de estar. Todas las paredes de esta maldita casa envejecieron llenas de gritos, amenazas y los ecos de los llantos desesperados de la niña pequeña que solía ser.

La pequeña niña que creció viendo a mamá triste, a papá enojado, la que absorbía como una esponja todas sus mierdas y ellos jamás se preocuparon.

Ahora que crecí ya no lloraba, ya no tenía miedo, ya no podía sentir.

Mamá y papá habían hecho de mí un monstruo sin siquiera notarlo. Puede que lo reconozca pero me siento segura debajo de mi escudo de desinterés y lejanía ante cualquier sentimiento que deba tener pero evito.

Evitar no siempre va a funcionar.

Papá amenazaba con irse nuestro hogar mientras mamá le gritaba algo que prefiero no comprender, para luego bajar su voz y decirle que no debe hacer eso.

Mamá sabe que papá no se irá de casa porque se excusa que tiene una hija a la que criar. Pero mamá también sabe que es mi culpa que él se quede aquí.

¿Ella quiere que él se vaya, se quede o sólo quiere hacerme sufrir?

Cuando la discusión se termina abajo, empieza el verdadero infierno para mí y lo sé cuando escucho pasos acelerados por las escaleras.

Mi cuerpo está tenso, pero papá me había dicho que los golpes no eran tan dolorosos si me relajaba. También me decía que tratara de no gritar mucho porque los vecinos pueden escuchar, y que no me defienda o esconda porque mamá se alteraría más.

¿Era mucho pedir que él me defendiera en lugar de darme ese tipo de consejos?

La puerta se abre escandalosamente y me acurruco en la cama. Aunque sea una pesadilla, no siento miedo, no siento nervios, no siento nada en mi pecho.

Lo único que siento es el dolor.

— Si no hubieses nacido, tu padre y yo estaríamos bien...

Mi cerebro a este punto está programado para no escuchar sus palabras hirientes, me las sé de memoria y sé que es exactamente lo que sigue luego de eso.

Mamá, no merezco esto, aún así...

Es rutinario para mí: primero que recalque detalladamente porque soy un error, para luego empezar con bofetadas y mientras aumenta la potencia de los golpes decirme que nunca debería haberme permitido seguir con vida aún y cuando yo jamás se la habría podido pedir. Seguido de esto tomar mi cabello y jalarme de este con la suficiente fuerza para tirarme al piso y empezar a patearme mientras dice que sólo estorbo en su vida y que soy la peor mierda que le podría haber pasado. Papá sube y se enoja conmigo por los golpes que he recibido de parte de mí mamá, luego me da esos absurdos e inútiles consejos y finaliza diciéndome que soy una estúpida por permitirlo.

+21 © FreenBecky #2Unde poveștirile trăiesc. Descoperă acum