HİSSİYAT

/27.Bölüm/

Bildiğim küçük bir çocuk var. O zamanında etrafındaki ölümlere tek başına şahit oldu. Etrafında ne ailesi vardı ne de onu seven herhangi biri.. Yalnızca biri vardı. Kardeşi. Olan ölümlere karşı hiç durmadan teselli etti kardeşini, baktı ona. Yemeğini hazırladı küçük yaşına rağmen. Ama ölümler hiç durmadı, hemde hiç. Sonradan farketti ki o küçük ama sevgi dolu çocuk, o kardeşini teselli edip bakarken kendine hiç bakmamıştı. Kardeşi hayalindeki hayatı yaşarken o kardeşinin de acılarını sırtlamıştı ve kardeşi tarafından bile yaptıklarına rağmen sevilmemişti. O muhtaçtı ilgiye. Her seferinde örttü kardeşinin hatalarını ama sonra farketti ki kardeşi yüzünden bu haldeydi. Belki o olmasa çocuk kendini teselli eder kendiyle ilgilenebilirdi. Belki zamanında etrafında olup bitenler yüzünden kardeşini koruyup kulaklarını etrafın acımasız sesine kapatacağına kendi kulaklarını kapatsaydı enerjisi olabilirdi o kızın. Daha küçükken tanıştı boksla. Ve abi dediği insanlarla. Abileri de kızdı ve bakmadılar ona. Ama onlar o küçük kıza çok büyük bir ders vermişlerdi. Kimseye güvenmemesi gerektiğini ögrendi. Ama kalbi buna karşı çıktı yıllarca. Büyüdü küçük kız.. Oysa bir sorun vardı. O tek başına riskleri ve güçlükleri sırtlanan kız aşık olmuştu. Yıllar sonra öğrendi ki artık sevdiği adam bu dünyada değildi. Ve abilerine hak verdi kaçıncı kez olduğunu unuttuğu defa. Güvendiği adam bile gittiyse herkes giderdi. Büyümeye ve gerçeklerle daha da yüzleşmeye devam etti o büyük kalpli kız. Ama sorun şuydu ki artık adı çıkmıştı. İnsanlar ona bulaşamıyorlardı. Kızamıyor, eğer kızıyorlarsa da buna pişman oluyorlardı. Onlara öğretti bu sefer o kız, kimseye güvenmemeleri gerektiğini. Çoğuna acı çektirdi ve o kız şu an hiç te pişman değil. Hayatının ögrenilmesi yasak olan kız hayatının sadece abileriyle paylaştığı görünen kısmından bir örnek verdi. En iyi ben bilirim. Çünkü bir zamanlar zorlukları tek başına üstlenen o kız benim.