The Assistant

#1.

Translate ashiglaj orcuulsn boln.

"ЧАН-ХЁН!!! Гуййййя битгий яваач дээ!!" Хёнжин гиншсээр Чаны гарнаас татав. "Хёнжин, нялх хүүхэд шиг аашлахаа боль. Би удахгүй ирнэ!" Чан тэр өндөр хүүхдийг өөрөөсөө салгах гэж оролдсон боловч ер нэмэр болсонгүй. Хёнжин түүнийг чангаар татав.

"ХЁНЖИН" гэж Чан ноцтой бөгөөд ууртай өнгөөр хашгирлаа. Хёнжин түүнийг тавьсан ч тийм амар явуулсангүй. "Битгий яв. Би ганцаараа болчихно." Гэж байдгаараа бархирлаа. "Хёнжин, би Австрали руу 2 л сар явна. Дараа Солонгост буцаад ирнэ."
гэж түүнийг тайвшруулав.

"Г-Гэхдээ би ганцаараа болчихно шдээ. Дээрээс нь хэн миний менежер, хувийн туслах болох юм бэ? Тэр ажлаасаа гарлаа!!! "ТЭГЭЭД БИ ГАНЦААРАА БОЛНО!" Хёнжин үргэлжлүүлэн үглэж, Чаны гарыг бяцхан хүүхэд шиг тэврэв. "Ааш... Чи үнэхээр зөрүүд юм аа. Хёнжин чи одоогоор шинэ туслахтай болсон ба Минхо одоогоор чиний менежер байх болно." Чан түүний толгойг зөөлнөөр илэв.

"Г-Гэхдээ та яагаад явах ёстой гэж?" Хёнжин уйлмаар санагдаж, хёнгтэйгоо салах ёс хийхийг хүссэнгүй. " Би гэр бүлийнхэнтэйгээ 5 жилийн дараа уулзах гэж байна! Би тэдэнтэйгээ уулзах хэрэгтэй байна. Би ажлаасаа гарч байгаа юм биш. Учир нь би чиний менежер байх дуртай. Гэхдээ надад амралт хэрэгтэй байна. Намайг ойлгоорой." гэж хэлээд, хар үстэй хөвгүүний үсийг дахин нэг удаа илэв.

" З-за яахав. Гэхдээ хурдан буцаж ирээрэй. За юу?" Хёнжин өөрөөсөө ах хүнээ тэврэн, мөрөн дээр нь толгойгоо тавьлаа. "Жииз, чи 21 настай ч хүүхэд шиг аашилж байна уу?" Тэд хоёулаа Чаны хэлсэн бяцхан онигоонд инээж эхлэв. "Би танийг санана даа..." гэж Хёнжин үргэлжлүүлэн хэлэв. " Би ч гэсэн. Гэхдээ биеэ зөв авч явж, Минхо болон туслахдаа сайн хандаж байгаарай."

Хёнжин мөрнөөс нь толгойгоо авч тэврэлтээ суллав. "Ямар ч байсан шинэ туслах хэн бэ? Тэр эмэгтэй юу? Тэр хөөрхөн үү? " Хёнжин догдолсон байртай асуулаа. "Үгүй ээ, тэр эрэгтэй. Чамтай нас чацуу. Гэхдээ одоохондоо залуу байна. Тэр энэ компанид шинээр орж байгаа болохоор аятайхан байгаарай даа." Хёнжин түүний үгийг сонсоод ёжтойгоор инээв.

"Тиймээ, дахиж тэврэх хэрэггүй. Сайн сууж байгаарай. За юу? Баяртай Хёнжин. Дараа уулзацгаая. " гээд Чан урд хаалганы бариулыг эргүүлэн жижиг чемодамтайгаа том байшингаас гаран явлаа. "Баяртай, Хён" гэж залуу хүү гунигтайгаар хэлэв. Хаалга хаагдсаны дараа Хёнжин орлуугаа гүйн Кками
нохойгоо хүлээв.

"К-Кками би үнэхээр их ганцаардаж байна. " гэж хүү уйлж эхлэхэд түүний цайвар ягаан хацрыг даган нулимс урсав. Кками хоёр сарвуу гаа хүүгийн цээжин дээр тавиад эзнийхээ нулимсыг долоож эхлэв. "Кками болиоч... Энэ чинь бүдүүлэг юм." эзэн нь нулимсаа арчин нохойноосоо холдов.

"За, ядаж л чи надад байна. " Хёнжин инээмсэглэх гэж оролдсон ч өөрийгөө ямар их ганцаардаж байгаагаа санахад нүүрэнд нь гарч байсан инээмсэглэл хоромхон зуурт алга болов. Хёнжин ганцаараа байхыг үнэхээр үзэн яддаг байсан болохоор түүний менежер Чан түүнтэй хамт амьдарч, халамжилдаг байв. Харин одоо Чан явж, Хёнжин ганцаар үлдэхээр болсон байв.

Тэр шөнө Хёнжин бяцхан цагаан нохойгоо тэврэн ганцаар уйлж өнгөрөөжээ. Эцэст нь хүү уйлсны эрхэнд ядран унтаж хоцров.