Het ochtendlicht sloop door de wolken, haar stralen dansten over de drukke straten waar ik tussen de menigte liep. Gedachten dwarrelden als herfstbladeren in de wind, elke herinnering uit mijn verleden sijpelde als een zachte fluistering mijn huidige realiteit binnen.
Samen met mijn onafscheidelijke vriendinnen - Robin, Melissa en Safiyyah - liepen we door de stad, omgeven door het geroezemoes van de ochtenddrukte. Robin, altijd vol energie, nam het voortouw in het gesprek. "Een koffiedate, meiden? Dat hebben we echt gemist!"
"Klinkt perfect," reageerde ik met een glimlach, terwijl mijn gedachten al dagen en nachten lang op een hereniging met mijn vriendinnen waren gericht.
Melissa knikte instemmend. Haar kalme stem bracht een vredige sfeer in de drukte van de ochtend. "Een pauze van alle drama op school zou welkom zijn." Haar rustige toon verborg altijd een verrassende vastberadenheid.
Plots dook een vertrouwd gezicht op. Rayan, met zijn kenmerkende zelfverzekerde loopje, bewoog zich langzaam naar ons toe.
"Rayan!" hoorde ik Melissa roepen, hem hartelijk omhelzend. "Wat een onverwachte ontmoeting. Hoe gaat het met je?". "Hey Mel, met mij gaat het prima".
"Rayan? Jij bent de laatste die ik had verwacht". Grinnikte ik zachtjes.
Rayans stem klonk kalm in het stadslawaai. "Jou had ik hier ook niet verwacht. Hoe is het met jou? Alles op rolletjes? Of hoe jullie zeggen, alhamdulillah." Grappig genoeg hoorde ik Melissa en Safiyyah achter me zachtjes gniffelen om zijn poging tot de Arabische uitspraak. Zelf kon ik er stiekem ook wel om glimlachen, het had iets schattigs. "Ja, waarom lachen jullie eigenlijk?" vroeg Rayan verbaasd. Robin mengde zich erin en plaagde haar broer luchtig. "Rayan, je moet nog wat bijleren voordat je die woorden perfect uitspreekt, a sah." Een typisch Amsterdams meisje van 21 jaar dat dat zegt, het blijft verbazingwekkend, ondanks dat Robin 16 jaar lang is opgegroeid in Amsterdam heeft ze toch wel haar plekje gevonden in Den Haag met haar multiculturele vriendinnengroep.
''Ja ja, jullie losers zie ik nog wel eens,'' zei Rayan terwijl hij zich naar mij wendde. ''Het was leuk om je weer even te zien, Maysara.'' Veel had ik niet te zeggen, dus antwoordde ik simpelweg met een glimlach. Er was een diepgang in zijn ogen die meer vertelde dan zijn woorden.
Terwijl de stad bruiste van leven drongen oude bekenden en onopgeloste zaken mijn gedachten opnieuw binnen. Verleidingen, familieconflicten en onverwerkte gebeurtenissen dienden zich aan als schaduwen uit een ver verleden die hun weg terugvonden naar mijn huidige bestaan. Ik was het zat, deze momenten waarop mijn gedachten afdwaalden.
Ik probeerde elk moment te koesteren, omringd door mijn beste vriendinnen, terwijl de stroom van gebeurtenissen me overweldigde. In de stad waar herinneringen nooit volledig vervaagden, stond ik op het punt opnieuw geconfronteerd te worden met uitdagingen die mijn pad doorkruisten. Elke interactie, elke omhelzing en elk gesprek beloofden nieuwe wendingen die mijn wereld zouden transformeren. Het leek nog de dag van gister dat ik elke dag te vinden was in de straten van oh zo mooie Den Haag.
Na serieus 2 jaar ben ik net weer een maandje terug in mijn mooie stadje. Al die tijd probeerde ik het hier te ontwijken terwijl ik in Roosendaal woonde, maar nu was het echt tijd om terug te komen. Mijn vader woont hier in zijn eentje en begon me te missen. Ik heb hem de afgelopen 2 jaar niet veel gezien. Hij en mijn moeder kunnen namelijk echt niet meer samen door één deur. Als die twee in dezelfde kamer zitten, weet je gewoon dat er ruzie ontstaat. Mijn moeder daarentegen woont in Roosendaal met mijn stiefvader en mijn stiefbroers/halfbroertjes. In haar tweede huwelijk koos mijn moeder weer voor een Marokkaanse man, vandaar dat mijn halfbroertjes volbloed Marokkaans zijn.
Nu hoor ik je al denken, ''Huh, maar wat is jouw afkomst dan, Maysara?''. Nou, mijn vader is volbloed Nederlands, dus dat maakt mij half Nederlands. Na de scheiding van mijn ouders, die al plaatsvond toen ik 3 was, ben ik bij mijn vader gaan wonen. Hij is geen moslim, dus ben ik niet heel streng religieus opgevoed. Ik ben zelf wel moslim en ken de standaard normen en waarden, maar ik hechtte niet veel waarde aan de regels binnen de islam. Drank, vriendjes hebben, uitgaan, het was allemaal heel normaal voor me. In mijn achterhoofd wist ik wel dat het niet helemaal klopte, maar eerlijk gezegd kon het me niet zoveel schelen, omdat ik er nauwelijks iets over had meegekregen. Dat is ook een van de belangrijkste redenen waarom ik naar Roosendaal ben verhuisd voor 2 jaar.
YOU ARE READING
The gift of love
Romance"Dus, dit is het, zeg je?" Een zucht ontglipt me terwijl ik strak voor me uitkijk. "Wat wil je dat ik zeg?" "We kunnen ervoor zorgen dat het werkt," klinkt het, een zweem van hoop in zijn stem. Dit is precies waar ik een hekel aan heb; het gevoel da...
