Forever mine

Hoofdstuk 2

Ik word wakker in een glazen doorzichtige box. Ik zie aan mijn linkse zijde een rek vol met boeken en aan mijn rechterkant zie ik een bureau met daarop allemaal schrijfgerei. Ik ga er vanuit dat dit bedoeld is zodat ik kan studeren tijdens mijn verblijf. ik begrijp niet wat er gebeurd is en ik weet dat dit niet voor een paar uur is. Ergens is er een sprankeltje hoop dat dit geen ontvoering is, maar die is er ook maar 0,001%. Ik begin te hyperventileren omdat ik heel erg in paniek ben geschoten. Wat gaat hij doen met mij, waarom ben ik hier, waarom ben ik nu alleen gaan wandelen en heb ik Missi niet meegenomen, hoe is dit zelfs kunnen gebeuren, wanneer word ik vrijgelaten, wanneer ga ik mijn ontvoerder zien,... Ik voel mijn hoofd heel zwaar worden en ik val flauw.

Blijkbaar was ik heel erg diep aan het slapen want ik zie mijn ontvoerder op een stoel zitten in mijn box. Hij is een boek aan het lezen terwijl ik op de matras probeer te begrijpen wat er aan de hand is. Mijn ontvoerder ziet dat ik wakker ben geworden en legt zijn boek weg.
'Ik zie dat je bent wakker geworden' is het eerste wat hij tegen me zegt. 'Ik heb hier eten gebracht. Uit ervaring weet ik dat ik heel erg gesteld ben op structuur brengen in de situatie waar we inzitten. Je bent de eerste persoon die hier niet zelf voor heeft gezorgd. Hoe voel je je?' vraagt hij mij.
'Niet goed, ik voel me heel erg verward' antwoord ik. 'Dit is compleet normaal. Ik heb je een verlammingsmiddel gegeven waardoor je je lichaam niet kan bewegen' zegt Johan( hij lijkt namelijk op een Johan). Nu pas merk ik dat ik al deze tijd mijn lichaam niet kan bewegen. En hierdoor geraak ik nog meer in paniek. Ik begin een paniekaanval te krijgen en Johan komt nu rechtop en probeert me rustig te krijgen. Hij knielt voor mij en knuffelt mij zodat ik iets of wat van nabijheid voel. Hierdoor geraak ik nog meer in paniek en begin ik in ademtekort te komen. Ik kan heel erg moeilijk ademen terwijl Johan me nog steeds vasthoudt.