"!ေၾကာက္တယ္ ေၾကာက္တယ္"

ကိုယ့္ကိုတင္းေနေအာင္ဖက္ထားသည့္သားက
တကိုယ္လုံး ေခြၽးေစေတြျပန္ကာ
ေၾကာက္လန့္တၾကားေအာ္ဟစ္ေနတာေၾကာင့္
အိပ္ေနရာမွနိုးကာ သားကိုလႈပ္ႏွိုးလိုက္သည္။

"ကမၻာဗိုလ္ ပါပါးရွိတယ္ေနာ္"

"!ေခါင္းပ်က္သရဲမလိုက္လာၿပီ ေၾကာက္တယ္
မလာနဲ႕ သြား"

"ဗိုလ္ သားကလန့္ေနတာ"

" ဦး သားကိုႏွိုးလို႔မရဘူး"

ဦးကပါနိုးလာၿပီး သားကိုလႈပ္ႏွိုးေပမယ့္
သားကမ်က္လုံးမဖြင့္ဘဲ ေအာ္ၿမဲအတိုင္း
ေအာ္ေနသည္။

"!အား....ေခါင္းပ်က္သရဲမႀကီး"

ကမၻာဗိုလ္သည္ အိမ္မွာရွိေနၿပီထင္ေနတာ
အိမ္ျပန္တဲ့လမ္းကို
ဘယ္လိုျပန္ေရာက္ေနတယ္မသိ
ေခါင္းပ်က္သရဲမက လက္ျပကာ သူ႕အနားလာဖို႔ေခၚေနသည္။
ပတ္ဝန္းက်င္ကိုမၾကည့္ရဲေတာ့ဘဲ
ကမၻာဗိုလ္သည္ ေျခဦးတည့္ကာသာေျပးေနမိသည္။
ေျပးေနရင္းေနာက္ကိုမလုံတာမလို႔
လွည့္ၾကည့္မိရာ ေခါင္းပ်က္သရဲမကေနာက္ကေနလိုက္လာတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

ကိုကိုလိုက္ပို႔တာဆိုတဲ့အသိကခ်က္ျခင္းဝင္လာေပမယ့္ အနားမွာဘယ္သူမွမရွိ
ကူရာမဲ့ ကယ္ရာမဲ့ ေၾကာက္လန့္တၾကားေအာ္၍သာေျပးေနမိသည္။

ေျပးေနရင္း ပါပါးရဲ႕ေခၚသံနဲ႕အတူ daddyရဲ႕ေခၚသံကို႐ုတ္တရက္ၾကားမိၿပီး
အားကိုတႀကီးလိုက္ရွာမိသည္။

"သား ကမၻာဗိုလ္ ပါပါးရွိတယ္ေနာ္
အိမ္မက္ဆိုးမက္ေနတာလား"

"!အီး....ဟီး...ဟီး...ပါပါး"

အိပ္ရာကေနနိုးလာလာခ်င္း အိမ္မက္ဆိုတဲ့အသိက ကမၻာဗိုလ္အတြက္ စိတ္တည္ၿငိမ္ရသြားမိသည္။အိမ္မက္ကတကယ္လိုႀကီးထင္မိတာေၾကာင့္ ပါပါးရင္ခြင္ထဲကေနမထြက္ဘဲ
ငိုေနမိသည္။

"ဘာေတြအိမ္မက္မက္ေနတာလဲ သားရာ
ေခြၽးေတြ႐ႊဲနစ္ေနတာဘဲ daddy
သားအတြက္အဝတ္အစားလဲဖို႔သြားယူေပးမယ္"

"ကမၻာဗိုလ္ ပါပါးကိုေျပာ
သရဲကားၾကည့္ထားတာလား"

"အမႊာႏွစ္ေယာက္အိမ္ကေနျပန္ေတာ့ေလ
အိမ္ကို သားတစ္ေယာက္တည္းမျပန္ရဲလို႔
ကိုကိုလိုက္ပို႔တာ ပါပါး"

ရှင်သန်ခြင်း၏အဓိပ္ပါယ် (S_2) (Completed)Where stories live. Discover now