ကမၻာဗိုလ္သည္ အျပစ္လုပ္ထားသူဆိုေပမယ့္
မဟုတ္တာလုပ္တာမွမဟုတ္တာလို႔
ခံယူမိသည္။
ပါပါးက လုံးဝကိုယ့္ကို မၾကည့္ဘူး
စကားမေျပာဘူး မ်က္ႏွာတည္ထားတာဆိုေတာ့
မေနတတ္တာအမွန္ပါ။
အိမ္ရွိလူႀကီးအားလုံးအလည္မွာ
ဒူးေထာက္လွ်က္ထိုင္ေနရၿပီး လူႀကီးေတြရဲ႕
ဆူျခင္းကိုခံေနရသည္။အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္မျပည့္ေသးတဲ့ ကိုယ္က ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ ဆုံးျဖတ္ခြင့္မရ....
"ေတာ္ၾကေတာ့ကြာ ငါ့ေျမး မ်က္ႏွာေလး
ၾကည့္ဦး ဇီး႐ြက္ေလာက္ရွိေတာ့တာ
ထေတာ့ ငါ့ေျမး"
"မထဘူးဖိုးဖိုး ပါပါးစိတ္မေျပမျခင္း
လုံးဝမထဘူး"
ဖိုးဖိုးႀကီးကထခိုင္းကာ ဖိုးဖိုးေလးက
တြဲထူေပမယ့္ ကမၻာဗိုလ္ ေပကပ္ထိုင္ေနမိသည္။
"ထပါကြာ ကမၻာဗိုလ္က လိမ္မာပါတယ္"
"ဖိုးဖိုးေလး ဘာသိလို႔ သားက
မဟုတ္တာလုပ္တာမွမဟုတ္တာ
ပါပါးစိတ္ေကာက္"
"ဘာ ငါကစိတ္ေကာက္တယ္ ဟုတ္လား
မင္းကို မသြားဖို႔ မတားဘူးလား
ဟမ္ က်က္သတုန္းေကာင္"
ပါပါးေဒါသထြက္ရင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတာသိေပမယ့္ ခုလို စကားၾကမ္းၾကမ္းေတြသုံးၿပီးေျပာလာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြက ေပါက္ကနဲ႕
က်မိသည္။
"ဗိုလ္ သားကို စကားေျပာတာ မရင့္နဲ႕ကြာ"
"ဒီေကာင့္ကို ေမြးမလာခဲ့သင့္ဘူး
ဗိုက္ထဲကတည္းက ေပးလိုက္တဲ့ ဒုကၡ
ကြၽန္ေတာ့္မွာ သူအ႐ြယ္ေရာက္လာဖို႔
အကုန္ဆုံးရႈံးခံခဲ့ရတာ ဘာလို႔တားတာလဲ
နားမလည္ဘူး က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ျဖစ္ရင္
ဘယ္သူဒုကၡေရာက္မွာလဲ"
"ေတာ္ေတာ့ သူရခန့္ဗိုလ္ ငါ့ေျမးကို
အဲေလာက္ထိေျပာစရာမလိုဘူး"
"ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာမႀကိဳက္ရင္ ေခၚသြားလိုက္
ေဖေဖ ကြၽန္ေတာ့္စကား အေရးမပါသလို
အခ်ိဳးခ်ိဳးသြားကတည္းက ဒီေကာင့္ကို
သားလို႔ကို မသက္မွတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး"
"ကေလးကဘာသိမွာလဲ သူရခန့္ဗိုလ္
သူဝါသနာပါတဲ့အလုပ္မလို႔ သြားတာေပါ့
မင္းကိုခြင့္ေတာင္းေနရင္ ခြင့္မျပဳဘူးထင္လို႔ေနမွာေပါ့ကြ"
YOU ARE READING
ရှင်သန်ခြင်း၏အဓိပ္ပါယ် (S_2) (Completed)
FantasySemeအလှလေးအဖြစ် ဖန်တီးထားတာပါ Semeအလွေလးအျဖစ္ ဖန္တီးထားတာပါ
