47: ជុងហ្គុកប្រយ័ត្ន...

Start from the beginning
                                        

"..ម៉ាក់ៗ...អូនឈប់យំហើយ...ម៉ាក់ៗ...ហើយអូនក៏ឈប់ទាម៉ាក់ៗ...ញាំុអ្វីដែរម៉ាក់ៗ យកអូនទៅលែងនៅទីនោះដែលទៅណា ហើយមិនបាច់យក..មីគីទៅនោះទេ ព្រោះខ្លាចវា..រពិសរត់បាត់ណាម៉ាក់ៗ...

" ឈូឈូ ងើបមករករាងតូចរួចក៏ចាប់ស្មារបស់នាងនិយាយឡើងទាំងសម្លេងរបស់នៅមិនទាន់រលុបបាននៅការយំដង្ហក់នោះឡើយ។ថេយ៍ឃើញបែបនេះក៏រាងអស់សំណ្តើចបន្តិចនាងក៏និយាយឡើយ។

"មីគីវាមិនរពិសដូចកូននោះទេ ម៉ាក់សុខចិត្តយកមីគីទៅជាមួយវិញ ហើយកូនក៏ទៅតាមប៉ាៗរបស់កូនទៅ ក្រែងមុននឹងចង់ទៅតាមប៉ាៗតើមេនទេ?"

"ម៉ាក់ៗ....ហឹសៗអូននិយាយលេងនោះទេ...."ឃើញថេយ៉ុងងើបឈរ ឈូឈូនាងក៏រត់ទៅចាប់ជើងរាងតូចរួចក៏និយាយឡើយសើចចេញធ្មេញទន្សាយពីរគ្រាប់ខាងមុខរបស់នាង។

.ប៉ូសាន...

"តើគ្នារបស់ពួកវាមានទាំងអស់ប៉ុន្មានអ្នកទៅ...?" ដុងគូដែលសួរទៅកាន់ជុងហ្គុកដោយពួកគេកំពុងតែលោបមើលសកម្មភាពរបស់ពួកវាដែលកំពុងទេម៉ូមានញឹកក្នុងការលើកឈើរដែលពួកវាបានលួចកាប់បានដាក់លើឡានទំនាញតាមមើលទៅវាមិនតុចគីបនោះទេហើយសុទ្ធតែជាឈើល្អៗនឹងត្រូវប៉ាន់ទៀតផង។

"ប្រហែលជាបាន១០នាក់...ព្រោះឡានរបស់ពួកវាលើកនេះគឺមកតែបីគ្រឿងនោះទេ!" ជុងហ្គុកបាននិយាយទៅតាមអ្វីដែលនាយតែងតែដឹងកន្លែងមកបើពួកវាយកឡានមកច្រើនចំនួនដែលពួកវានាំប៉ាក់ពួកមកក៏ច្រើនដូចគ្នាតែថ្ងៃនេះ ចាប់ទុកថាជាសំណាងរបស់ពួកនាយហើយដែលមកប៉ះចំថ្ងៃល្អ។

" ពួកវាតែងតែនាំចេញនៅម៉ោងប៉ន្មានឯងមានដឹងទេ?"

"នៅម៉ោង១០យប់ ក្រោយពេលដែលអ្នកភូមិនៅទីនេះនាំគ្នាចូលគេងលង់លក់អស់!"

"ចឹងរឿងផ្លូវនោះ? "ដុងគូនាយសំដៅទៅលើផ្លូវតែពួកវាត្រូវដឹងឈើចេញនៅយប់នេះ។

"ខ្ញុំបានឲ្យពួកកងកម្លាំងរបស់យើងជាអ្នកចាត់ការរួចរាល់អស់ហើយ !" មែនហើយជុងហ្គុកបានប្រាប់ទៅកងកម្លាំងរបស់នាយឪ្យដាក់ដែកគោលនឹងត្រៀមចាប់ស្ទាក់ចាប់ពួកវារួចរាល់អស់ហើយ។

"យើងសង្ឃឹមថាលើកនេះគឺជាការប្រយុទ្ធជាលើកចុងក្រោយរបស់ពួកយើងទៅចុះ! យើងចង់បញ្ចប់វានៅក្នុងយប់នេះឪ្យដាច់ស្រណោះ" 

កំពូលឃាតករស្រី💥💯(The End)Where stories live. Discover now